De Nederlandse bemoeienis met de oorlog in Syrië (Patriots bij de
Turks-Syrische grens, bestuurlijke steun aan de rebellen via VNG en IKV (!),
acties in EU-verband rond wapenembargo en het plaatsen van Hezbollah op de lijst
van terreurorganisaties) is onderdeel is van een campagne van het Westen om
alle staten die niet gehoorzaam zijn aan Washington en Londen, te dwingen hun
onafhankelijke koers te laten varen. Dus, na Afghanistan en Irak, Libië en
Syrië (‘Assad must go’), Iran, en mogelijk zelfs Rusland en China.
Of dit scenario tot het einde toe volgehouden zal (kan) worden, wordt
steeds minder aannemelijk nu de motor van het Westerse kapitalisme, de economie
van de Verenigde Staten, duidelijk begint te haperen. Met 17 triljoen dollar
schuld beginnen er natuurlijk vragen te rijzen. Maar als dat al heeft
bijgedragen aan de bereidheid van Washington om in Syrië een vergelijk te
accepteren en, tot woede van Israël en Saoedi-Arabië, met Iran in gesprek te
gaan, in Nederland heeft het nog niet tot matiging ten aanzien van Rusland
geleid. Niet alleen gaat de VVD-PvdA-regering met haar voorgenomen bestelling
van F-35 Joint Strike Fighters à raison van 4,2 miljard nog steeds uit van een
Koude-Oorlogsscenario. Ook gaat in de politiek en de media de anti-Russische
campagne door, met als dieptepunten de verslaggeving rond de arrestatie van de Russische
diplomaat Borodin, tweede man van de ambassade van zijn land in Den Haag (de
gewelddadige inbraak, uit represaille naar we mogen aannemen, in de woning van
Onno Elderenbosch, tweede man van onze ambassade daar, is natuurlijk niet
minder ernstig). De vraag die zich opdringt is waar deze spiraal van onaangenaamheden en incidenten
vandaan komt. Waarom is Poetin, de opvolger van de hier populaire, immers
meestal dronken Jeltsin, hier zo gehaat? De uitverkoop van de collectieve en
staatseigendommen van de Sovjet-Unie begon onder Jeltsin met grote
voortvarendheid. In oktober 1990 liet Jeltsin als president van Russische
Republiek (toen nog onderdeel van de Sovjet-Unie) een brief bij President Bush
(Sr.) bezorgen waarin hij toezegde ‘een economisch stelsel te creëren dat
gebaseerd is op universele marktmechanismen en het heilige recht van ieder
persoon eigendom. De ondernemer zal de voornaamste speler in onze economie
zijn.’ Dat voedde in het Westen ideeën om het niet bij de opdeling van de
Sovjet-Unie te laten. De Pools-Amerikaanse strateeg Zbigniew Brzezinski stelde
in zijn boek Het Grote Schaakbord van 1997 voor om de Russische federatie in
drie grote republieken op te delen. Inmiddels is er in Rusland weinig
ondernomen, maar des te meer bij elkaar gestolen. Anno 2013 bezitten 110
Russische miljardairs volgens de meest recente gegevens 35 % van het vermogen
van alle huishoudens—het meest ongelijke patroon ter wereld.
Dat Poetin in Rusland aan de macht kon komen is te verklaren uit de onvrede
over de grote uitverkoop van Russische rijkdommen onder zijn voorganger en uit het oprukken van de NAVO tot
aan de Russische grenzen. Maar het verklaart ook waarom hij in het Westen zo
gehaat is. Toen onder Poetin het systeem van door de staat benoemde prefecten
weer werd ingevoerd om aan de centrifugale krachten waarop Brzezinski c.s. hun
hoop hadden gevestigd, een halt toe te roepen, werd vanuit Nederland direct de
‘terugkeer van de dictatuur’ gesignaleerd, hoewel hetzelfde systeem ook sinds
jaar en dag in Frankrijk bestaat.
Poetin heeft orde en
gezag hersteld en Rusland weer op de wereldkaart gezet. Hij heeft de
miljardairs niet onteigend maar ze wel duidelijk gemaakt dat zij zich niet met
politiek moeten bemoeien—magnaten die met eigen tv-stations politiek bedreven
moesten naar Engeland en Israël uitwijken. De grote krachtproef was de
veroordeling van de miljardair Mikhail Khodorkovsky, baas van de oliegigant
Joekos, tot zeven jaar wegens corruptie. Khodorkovsky was zelfstandig met China
gaan onderhandelen over leveranties, wat ertoe geleid zou hebben dat niet
alleen productie van olie en gas maar ook de export ervan in handen van
buitenlands kapitaal zou zijn gekomen, want de meerderheid van de directeuren
van houdstermaatschappij van Joekos op Gibraltar waren Britten. Sindsdien heeft de
Russische staat via Rosneft, dat Joekos (en BP-TNK) heeft overgenomen, de
vitale energiesector weer stevig in handen (Gazprom was altijd in staats- resp.
staatsmeerderheidsbezit). Ook een Greenpeace-aktie tegen een booreiland in de
Noordelijke IJszee wordt niet geduld—de heersende klasse van Rusland is helaas
niet erg onder de indruk van de milieucatastrofe die het voortbestaan van de
mensheid bedreigt (die in het Westen ook niet, maar zij heeft geleerd
prikacties zoals Greenpeace die uitvoert te tolereren).
In Nederland wordt dit alles aangegrepen voor woedende reacties. De
veroordeling van de punkgroep Pussy Riot wegens een anti-Poetin-show in een
kerk en de nieuwe wet die verbiedt ‘homoseksuele propaganda’ te bedrijven onder
minderjarigen, zijn hier net als elders in het Westen met verontwaardiging
ontvangen, alsof er niet legio landen zijn waar veel strengere straffen worden
uitgedeeld voor minder, of waar op homoseksualiteit de doodstraf staat. Nederlandse
toneelspelers lezen bij een uitvoering voor Russisch publiek ongevraagd een politieke
verklaring voor en toen Poetin op bezoek was in Nederland, was burgemeester Van
der Laan ‘te druk’ om hem te ontvangen. Over de hongerstaking onder de
gevangenen op Guantánamo Bay en die met geweld voedsel krijgen toegediend,
horen we weinig in de Nederlandse media. Maar Brandpunt heeft wel een reportage
over ‘de strafkampen van Poetin’.
Want zelfs al zou er een mega-Gay Parade in Moskou plaatsvinden, dan nog
zou de campagne tegen Poetin niet stoppen; die heeft immers hele andere gronden.
Poetin is geen progressief. Maar hij personifieert in Rusland de
verontwaardiging over de Westerse machtspolitiek, de uitbreiding van de NAVO,
de brutaliteit van de regimewisselingen in Irak en Libië, en de uitverkoop van
de Sovjetrijkdommen. Hij vertegenwoordigt daarin de royale meerderheid van de bevolking van zijn
land.
Net als Loekasjenko van Wit-Rusland of Erdogan van Turkije, is hij minder
populair bij de jeugdige, goed opgeleide stedelingen van zijn land, die willen
leven zoals in het Westen. Maar voor de meerderheid heeft Poetin orde en gezag
hersteld en Rusland weer een stem in de wereld gegeven. Door een behoedzame en
consequente buitenlandse politiek heeft Moskou nu bereikt dat na twee jaar
bloedbad in Syrië alsnog voor een diplomatieke oplossing gekozen wordt—al
moeten we nog zien wat daarvan terecht komt. Maar het is een streep door de
rekening van de NAVO-politiek en dat zal Poetin weten ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten