In de adembenemende oppervlakkigheid van de JA-campagne in het referendum over het EU Associatieverdrag met Oekraïne (‘samenwerken’, ‘Poetin komt eraan’, enz.) werkt een regeringscrisis in Kiev wel weer verfrissend. In ieder geval krijgen we daarmee enig zicht op de werkelijke verhoudingen in het land, een kijkje achter de schermen dat het Nederlandse publiek onthouden wordt—als hij of zij tenminste voor informatie is aangewezen op de NOS, het ANP, of de landelijke dagbladen. Want we moeten op 6 april met zo min mogelijk kennis van zaken naar de stembus.
De crisis begon in februari toen minister van economische zaken en ontwikkeling, de Litouwer Avramovicius, aftrad uit protest tegen de voortgaande machinaties rond Naftogas Ukrainy. Dat is een staatsholding die de meerderheid heeft in het olie- en gasmonopolie UkrNafta; de minderheid (42 procent) is in handen van een van de grootste misdadigers onder de Oekraïense oligarchen, Ihor Kolomoisky. Kolomoisky is de voornaamste financier van de ultranationalistische en fascistische vrijwilligersmilities die voor Kiev het vuile werk doen tegen de rebellen in de Donbas in het oosten; hij verduisterde $ 1,8 miljard aan IMF-gelden, en ga zo maar door.
