De Amerikanen hebben om indruk te maken pantsereenheden door Europa laten rijden richting de Russische grens. Normaal gaan tanks en andere rupsvoertuigen op de trein om geen schade aan het wegdek toe te brengen maar in dit geval wilde men machtsvertoon, niet zomaar een verplaatsing. In Tsjechië en in Duitsland leidde dat tot protesten, maar in Nederland niet. Wij zijn immers zelf direct betrokken bij de meest gedurfde operaties, zoals de eerder gemelde parade in Narva in Estland, tot 300 meter van de Russische grens. En nu is dan ook een eenheid F-15s van de Amerikaanse Nationale Garde tijdelijk op luchtmachtbasis Leeuwarden gestationeerd.
Er waren twee landen geselecteerd om voor deze operatie als etappeplaats te dienen, nl. Bulgarije en Nederland. Voor de parade in Narva waren er naast de Amerikanen en lokale eenheden, pantservoertuigen uit Nederland. Voor de snelle ‘flitsmacht’, die ‘agressie’ van Moskou moet beantwoorden, zijn troepen beschikbaar gesteld door Duitsland, Noorwegen en … Nederland. Drie vrouwelijke ministers van defensie op de foto is dan ook nog mooi meegenomen, want hoe kunnen die nu iets kwaads in de zin hebben tegen die bruut in het Kremlin!
En dan praten we nog niet over andere fronten in de zich langzaam uitbreidende oorlog waarin het Westen zich steeds dieper ingraaft. In Mali zijn er troepen uit Frankrijk en Nederland. In Turkije staan Patriotbatterijen uit Duitsland en…
De vraag die bij dit alles rijst is waar de beroemde Nederlandse vredesbeweging is gebleven. Ooit nam die onder de leus, ‘De kernwapens de wereld uit, te beginnen met Nederland’, het voortouw in de voorlopig laatste poging om de kernwapenwedloop om te draaien in een ontwapeningsspiraal.
Ik herinner me nog goed hoe Mient-Jan Faber, een begenadigd redenaar als hij namens het Interkerkelijk Vredesberaad demonstraties van honderdduizenden toesprak, toen in de NRC onder handen werd genomen door commentator J.H. Heldring. Als hij niet met het opsporen van taalfouten bezig was, gaf Heldring, telg uit een beroemde Amsterdamse notabelenfamilie, immers les in internationale politiek.
Aangezien Faber te groot was om weggezet te worden met de vertrouwde Koude-Oorlogstechnieken, begon Heldring hem langzaam te heropvoeden. ‘Kanttekeningen’ bij wat Faber had gezegd, dan weer een kleine pluim als Faber zaken ‘toch ook wel eens goed zag’, en ga zo maar door. Zo werd ‘de lijn open gehouden’.
Dat kon alleen nog maar verbeteren toen de IKV-secretaris mee op reis ging met privédelegaties naar Oost-Europa om daar met de ‘onafhankelijke’ vredesbeweging te praten.
Aangezien het Warschau-pact de grootste moeite had om zich in de wapenwedloop staande te houden, was ‘vrede’ al vanaf de jaren 50 een propagandaleuze van ‘Moskou’ geworden. Zoals vele staatstaken in het Oostblok werd ook de ‘vrede’ een carrièremogelijkheid voor partijbonzen en in de jaren 80, toen de glans van het staatssocialisme steeds verder verbleekte, werd ook de officiële vredespolitiek langzaam maar zeker corrupt. Ik was een keer op bezoek bij jonge Hongaren die teksten vertaalden voor de officiële vredesraad en hoorde hoe ze schamper spraken over de zojuist vertrekkende grote zwarte limousine waarmee ‘vredeskopij’ was afgeleverd.
Natuurlijk kwam je, als je in Oost-Europa met de oppositie kwam praten, met de meest repressieve en onaangename kant van het systeem daar in aanraking. Hoe meer men daar begreep dat de Koude Oorlog langzaam verloren werd, hoe onaangenamer.
Daarmee vergeleken was de meest jonge, ‘onafhankelijke’ vredesbeweging natuurlijk authentiek en zeker niet corrupt, daargelaten de gelegenheden waarbij het Vaticaan of de CIA een handje hielp, zoals bv. in Polen. En zo werd na een aantal bezoeken aan deze dissidenten de leuze van het IKV langzaam maar zeker omgebouwd tot ‘de kernwapens de wereld uit, te beginnen met Rusland’.
En hoe kritischer Mient-Jan Faber werd over het Sovjet-blok, hoe meer Heldring complimentjes uitdeelde, ik herinner me dat zelfs een keer het woord ‘staatsman’ viel.
Daarmee werd de werkelijke krachtsverhouding tussen Oost en West uit het oog verloren. Het Westen is, toen Gorbatsjov uiteindelijk de capitulatie-acte tekende bij de Duitse hereniging, tot het offensief overgegaan dat ons nu aan de Russische grens heeft gebracht. We hebben de staatsgreep in Kiev en de oorlog tegen de afvallige provincies in het oosten gesteund zonder één moment in te zien dat we hier getuige zijn van het nog steeds voortgaande proces van instorting van de multinationale Sovjet-Unie.
Er is geen ‘onafhankelijke staat Oekraïne’ die beschermd moet worden tegen ‘agressie’. Er is hooguit een bevolking die beschermd moet worden tegen de oligarchen die met de rijkdommen van deze voormalige Sovjet-republiek aan de haal zijn gegaan en nu met neo-fascistische milities hun belangen verdedigen.
Zelfs Heldring zou denk ik, net als zijn generatiegenoten Kissinger en Helmut Schmidt, ‘kanttekeningen’ maken bij de NAVO-politiek als hij nog geleefd had. Want wij zijn intussen gedegradeerd van het land van de ‘kernwapens de wereld uit’ tot deurmat van de NAVO.
Kees van der Pijl
En dan praten we nog niet over andere fronten in de zich langzaam uitbreidende oorlog waarin het Westen zich steeds dieper ingraaft. In Mali zijn er troepen uit Frankrijk en Nederland. In Turkije staan Patriotbatterijen uit Duitsland en…
De vraag die bij dit alles rijst is waar de beroemde Nederlandse vredesbeweging is gebleven. Ooit nam die onder de leus, ‘De kernwapens de wereld uit, te beginnen met Nederland’, het voortouw in de voorlopig laatste poging om de kernwapenwedloop om te draaien in een ontwapeningsspiraal.
Ik herinner me nog goed hoe Mient-Jan Faber, een begenadigd redenaar als hij namens het Interkerkelijk Vredesberaad demonstraties van honderdduizenden toesprak, toen in de NRC onder handen werd genomen door commentator J.H. Heldring. Als hij niet met het opsporen van taalfouten bezig was, gaf Heldring, telg uit een beroemde Amsterdamse notabelenfamilie, immers les in internationale politiek.
Aangezien Faber te groot was om weggezet te worden met de vertrouwde Koude-Oorlogstechnieken, begon Heldring hem langzaam te heropvoeden. ‘Kanttekeningen’ bij wat Faber had gezegd, dan weer een kleine pluim als Faber zaken ‘toch ook wel eens goed zag’, en ga zo maar door. Zo werd ‘de lijn open gehouden’.
Dat kon alleen nog maar verbeteren toen de IKV-secretaris mee op reis ging met privédelegaties naar Oost-Europa om daar met de ‘onafhankelijke’ vredesbeweging te praten.
Aangezien het Warschau-pact de grootste moeite had om zich in de wapenwedloop staande te houden, was ‘vrede’ al vanaf de jaren 50 een propagandaleuze van ‘Moskou’ geworden. Zoals vele staatstaken in het Oostblok werd ook de ‘vrede’ een carrièremogelijkheid voor partijbonzen en in de jaren 80, toen de glans van het staatssocialisme steeds verder verbleekte, werd ook de officiële vredespolitiek langzaam maar zeker corrupt. Ik was een keer op bezoek bij jonge Hongaren die teksten vertaalden voor de officiële vredesraad en hoorde hoe ze schamper spraken over de zojuist vertrekkende grote zwarte limousine waarmee ‘vredeskopij’ was afgeleverd.
Natuurlijk kwam je, als je in Oost-Europa met de oppositie kwam praten, met de meest repressieve en onaangename kant van het systeem daar in aanraking. Hoe meer men daar begreep dat de Koude Oorlog langzaam verloren werd, hoe onaangenamer.
Daarmee vergeleken was de meest jonge, ‘onafhankelijke’ vredesbeweging natuurlijk authentiek en zeker niet corrupt, daargelaten de gelegenheden waarbij het Vaticaan of de CIA een handje hielp, zoals bv. in Polen. En zo werd na een aantal bezoeken aan deze dissidenten de leuze van het IKV langzaam maar zeker omgebouwd tot ‘de kernwapens de wereld uit, te beginnen met Rusland’.
En hoe kritischer Mient-Jan Faber werd over het Sovjet-blok, hoe meer Heldring complimentjes uitdeelde, ik herinner me dat zelfs een keer het woord ‘staatsman’ viel.
Daarmee werd de werkelijke krachtsverhouding tussen Oost en West uit het oog verloren. Het Westen is, toen Gorbatsjov uiteindelijk de capitulatie-acte tekende bij de Duitse hereniging, tot het offensief overgegaan dat ons nu aan de Russische grens heeft gebracht. We hebben de staatsgreep in Kiev en de oorlog tegen de afvallige provincies in het oosten gesteund zonder één moment in te zien dat we hier getuige zijn van het nog steeds voortgaande proces van instorting van de multinationale Sovjet-Unie.
Er is geen ‘onafhankelijke staat Oekraïne’ die beschermd moet worden tegen ‘agressie’. Er is hooguit een bevolking die beschermd moet worden tegen de oligarchen die met de rijkdommen van deze voormalige Sovjet-republiek aan de haal zijn gegaan en nu met neo-fascistische milities hun belangen verdedigen.
Zelfs Heldring zou denk ik, net als zijn generatiegenoten Kissinger en Helmut Schmidt, ‘kanttekeningen’ maken bij de NAVO-politiek als hij nog geleefd had. Want wij zijn intussen gedegradeerd van het land van de ‘kernwapens de wereld uit’ tot deurmat van de NAVO.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten