Nu de onderhandelingen in Genève zijn mislukt nog voordat ze waren begonnen, rijst de vraag waarom Nederland alsnog heeft besloten te gaan bombarderen in Syrië. Nogmaals: in strijd met het volkenrecht, want Syrië is nog steeds een soevereine staat met een regering, of we die nu leuk vinden of niet, en heeft een zetel in de Verenigde Naties. Zolang er door de VN geen resolutie is aangenomen die militair ingrijpen sanctioneert en er van die regering geen verzoek komt om militaire bijstand, is binnendringen van het Syrische luchtruim agressie van de kant van Nederland. Ook al gaat het om het aanvallen van doelen in het gebied dat door ‘IS’ wordt gecontroleerd.
Maar daar wrikt nu juist de schoen. Het Westen, en de belangrijkste partijen die de opstand tegen het Assad-regime steunen, strijden helemaal niet tegen ISIS, hun schaarse luchtaanvallen hebben nauwelijks effect. Nu het regeringsleger en de Koerden in het noorden van Syrië, met steun van de Russische luchtmacht, Hezbollah en Iran, vorderingen maken tegen de opstandelingen ontstaat er pas echt onrust in het anti-Assad-kamp.
Er zijn stemmen opgegaan die zeggen dat Nederland gaat bombarderen omdat wij dit halfjaar voorzitter van de EU zijn. En natuurlijk spelen allerlei prestigekwesties ook een rol. Maar de kern van de zaak is dat onze regering van het begin af aan de opstand tegen Assad heeft gesteund, vanaf het moment dat we Patriot-batterijen hebben gestationeerd in Turkije ter ondersteuning van een mogelijke interventie. ‘NAVO-bondgenoot Turkije beschermen’ heette dat begin 2013. Heel nobel natuurlijk, want stel dat het Turkse leger van een miljoen man alleen tegenover de (toen zeker) uitgeputte honderdduizend van Assad zouden komen te staan!
De Turken hebben (net als Saoedi Arabië en Qatar) van het begin af aan de meest radicale elementen in de opstand tegen Assad gesteund, en dit jaar, om de herverkiezing van Erdogan mogelijk te maken, hebben ze een nieuwe oorlog ontketend tegen de Koerden. Terwijl er met de Koerden van noord-Irak een levendige handel wordt gedreven, zijn de Syrische Koerden, die meer met de Turkse PKK verbonden zijn, het doelwit van de Turkse campagne.
Maar door de steun van de superieure Russische luchtmacht wordt de Turks-Syrische grens langzaam maar zeker afgesloten door de Koerden in het noorden en het Syrische leger. De troepen van Assad en hun bondgenoten krijgen de tweede stad van het land, Aleppo, steeds meer in de greep. Door de nog bestaande openingen trekken tienduizenden vluchtelingen richting de Turkse grens, want de Russen hebben een slechte reputatie als het gaat om burgerslachtoffers bij hun aanvallen. Afghanistan en Tsjetsjenië zijn daarvan het trieste bewijs. Oorlog is geen oplossing—ook niet als de Russen hem voeren.
De kern van de zaak is echter dat door de Russische luchtaanvallen de opstand tegen het Assad-regime op het punt staat militair in te storten. Het Westen wordt daarmee voor de keus geplaatst, òf de steun aan die opstand op te geven nu deze al jaren overduidelijk in de greep van de jihadisten van ISIS en al-Noesra is gekomen, en een vredesakkoord te laten sluiten waarbij Assad in het zadel blijft; òf alsnog een Libisch scenario in gang te zetten waarbij de NAVO-landen de luchtsteun leveren en in dit geval NAVO-lid Turkije en Saoedi-Arabië de grondtroepen om Assad alsnog ten val te brengen.
In de huidige omstandigheden is dit laatste een levensgevaarlijk scenario, want de Russen hebben inmiddels de middelen om iedere niet-uitgenodigde luchtmacht boven Syrië uit te schakelen (met hun luchtmacht dan wel hun gevreesde luchtafweerraketten). Vandaar misschien dat Angela Merkel onverwacht een oproep heeft gedaan om een ‘No-Fly-zone’ boven Syrië in te stellen. Hoe meer verschillende luchtmachten in het Syrische luchtruim, hoe groter de kans op een ongeluk, zeker als de Turken en Saoedi’s ook werkelijk tot een invasie overgaan.
Het gaat het verstand te boven hoe de Nederlandse regering kan besluiten om ons militair aan deze laatste optie te binden—want dat is het waar men in feite toe heeft besloten. Normaal, aldus Joe Lauria op ConsortiumNews.com, zou een signaal van de Verenigde Staten voldoende moeten zijn om Turkije en Saoedi-Arabië af te houden van riskante avonturen. ‘But Ankara and Riyadh are being led by reckless men whose continued existence in power might well depend on stopping a Syrian government victory – helped by Russia, Iran and the Kurds – and a humiliating defeat of the Turkish-Saudi-backed Syrian rebels, who include some radical jihadist groups.’
Aan die avonturiers heeft Nederland nu dan ook zijn lot verbonden, van het moment dat we samen met Duitsland Patriots posteerden tot aan de rampzalige beslissing om in Syrië te gaan bombarderen.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten