Zweedse Neonazi’s in Oekraïne—op NAVO-missie?

Deze week was ik in Kopenhagen voor een lezing en hoorde daar van studenten dat er een paar dagen daarvoor een ernstig incident met Neonazi’s was geweest in het naburige Zweden. Deelnemers aan een demonstratie tegen geweld tegen vrouwen in Malmö, op 8 maart (internationale vrouwendag), waren aangevallen met messen. Daarbij was een bekende actievoerder tegen racisme en geweld tegen homo’s, die al een tijd door de Svenskarnas Parti (Partij van de Zweden, een Neonazi groep) op hun website was ‘gevolgd’, zo zwaar toegetakeld dat hij nog steeds op de intensive care ligt. Drie vrouwen liepen steekwonden in armen en longen op. Bij terugkeer vond ik de details van dit gebeuren op een anarchistische website. Wat dit incident nog extra zorgwekkend maakt is dat een van de leiders van de PvdZ, Andreas Carlsson, die zelf bij de aanslag betrokken was, net terug was uit Oekraïne waar hij en zijn partijleden de zusterpartij Svoboda en de Rechtse Sector in de straatgevechten hadden bijgestaan. 

Straatgevechten op Maidan in Kiev

Een deel van de groep was achtergebleven om dienst te nemen in de nieuwe Nationale Garde van Oekraïne, die op dit moment wordt gevormd onder auspiciën van de Nationale Veiligheidsraad (waarin Svoboda en Rechtse Sektor de belangrijkste posities bekleden), met een geplande sterkte van 60,000 man. Carlsson was teruggekeerd om thuis ‘orde op zaken’ te stellen.

Wordt de Krim een nieuwe Cuba-crisis?

In de crisis rond de Krim wordt dezer dagen alom de Koude Oorlog in herinnering geroepen, en daar is ook wel enige reden voor. Wat we meemaken is immers de voortgaande instorting van de Sovjet-Unie, die naar schatting 194 verschillende nationaliteiten omvatte (de Oekraïne alleen al 132). Daarmee wordt, als eenmaal het liberale principe van een natie-staat wordt doorgevoerd (idealiter met bescherming van ‘minderheden’) een eindeloze reeks conflicten in gang gezet, waarbij de emoties hoog oplopen—en niet alleen gespeelde emoties zoals Julia Timosjenko op de foto. 

De USSR was, net als China en Joegoslavië, gebaseerd op twee hele andere principes omtrent nationaliteit, nl. internationalisme en autonomie—volkeren leven samen op een gedeeld grondgebied en zelfs de kleinste hebben het recht op hun eigen taal voor cultuur, bestuur, onderwijs enz. Natuurlijk lukte dat in de praktijk niet altijd, maar wat vandaag de dag speelt is de feitelijke onmogelijkheid om zoals het liberalisme voorschrijft, alle volkeren, tot de kleinste toe, hun eigen staat te geven. 

In Syrië met de jihadisten, in Oekraïne met de fascisten - tel uit je winst

De reactie van politiek en media in het Westen op de Russische troepenversterkingen op de Krim zijn van een verbazende kortzichtigheid en soms ronduit lachwekkend. Wat te denken van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Kerry die zijn verontwaardiging uitsprak over het ‘binnenvallen van een land onder valse voorwendsels’. In Irak vielen vorige maand (februari) 1700 doden bij het voortrazende geweld, maar de Britse minister William Hague, wiens land onveranderlijk van de partij was als er ‘landen moesten worden binnengevallen onder valse voorwendsels’, noemde de Krim plechtig van de ‘grootste crisis in de 21ste eeuw’. 

Kerry heeft direct al $1 miljard hulp geboden. Dat is een mooi begin van de naar schatting $35 miljard die Oekraïne op korte termijn nodig heeft om financieel te overleven (wat zonder Rusland so-wie-so onmogelijk is). Op de foto staat Kerry met links ‘president’ Toertsjinov, die indertijd als chef van de Oekraiense geheime dienst documenten vernietigde waaruit bleek dat Yuliya Timosjenko banden had met de georganiseerde misdaad, en rechts ‘premier’ Jatsenjoek, de leider van haar ‘Vaderland’-partij toen ze door Janoekowitsj opgesloten was wegens fraude.