In het weekend van 13 and 14 april jl. bracht de directeur van de CIA, John Brennan, een inmiddels bevestigd bezoek aan Kiev. De volgende dag begon de ‘anti-terroristische’ operatie tegen de bezettingen in het Russisch-sprekende oosten van Oekraïne. Die liep echter uit op een farce, omdat de elite-troepen van de 25ste luchtmobiele divisie bij aankomst in Kramatorsk geen gewapende strijders maar burgers met bloemen aantroffen, en deels weer terug gingen, deels hun pantservoertuigen van Russische vlaggen voorzagen en de kant van de opstandelingen kozen. En toch waren deze troepen door Kiev geselecteerd omdat geen enkel ander onderdeel van het reguliere leger vertrouwd werd.
De conclusie moet duidelijk zijn: binnen Oekraïne is er géén basis voor een burgeroorlog, die zal moeten worden geprovoceerd. Of liever, Rusland zal moeten worden geprovoceerd om in te grijpen door een bloedbad onder Russisch-sprekende Oekraïeners aan te richten.
Wie zou dat voor zijn rekening willen nemen?
Er zijn inmiddels twee duidelijke gevallen waarin een akkoord inzake de Oekraïense crisis onmiddellijk gevolgd werd door een ernstig geweldsincident. In beide gevallen heeft de EU, en dus ook Nederland, moeten toezien hoe het Europese aandeel in dat akkoord terzijde werd geschoven en de Amerikaanse/NAVO-confrontatiekoers het pleit won.
Het eerste akkoord van 17 februari was dat tussen president Janoekowitsj en de ministers van Buitenlandse Zaken van Duitsland, Frankrijk en Polen. Een Russische vertegenwoordiger was eveneens aanwezig, maar niemand namens Washington—een feit dat door sommigen is toegeschreven aan het uitlekken van het telefoongesprek waarin onderminister Victoria Nuland haar beruchte ‘f**k the EU’ uitspraak deed.
Afgesproken werden een amnestie, nieuwe verkiezingen, grondwetswijziging.
Binnen een dag werden dodelijke schoten afgevuurd op zowel demonstranten als politie, het akkoord werd vergeten, Janoekowitsj vluchtte en de huidige machthebbers namen zijn plaats in.
In een eveneens afgeluisterd telefoongesprek wees de Estlandse minister van buitenlandse zaken zijn EU-collega Ashton erop, dat dit bloedbad was aangericht door opstandelingen, en inmiddels zijn deze geïdentificeerd als de UNA-UNSO, een tak van de ondergrondse Gladio-netwerk van de NAVO.
Het tweede akkoord was dat op 20 april in Genève getekend door de VS, de EU, Rusland, en de nieuwe machthebbers in Kiev. Weer amnestie (nu voor de Russisch-sprekende bezetters), verkiezingen, grondwetswijziging—en prompt de volgende dag een aanval, ditmaal door de neo-fascistische Rechtse Sector, op ongewapende burgers in Slaviansk, met vijf doden als gevolg. De Russische reactie was dat het Westen de regering die ze in Kiev heeft geïnstalleerd, beter onder controle moet houden.
Maar voor ons belangrijker is dat de EU weer het bos in is gestuurd. De NAVO-lijn prevaleert, de EU en dus Nederland lopen voor spek en bonen mee. Maar op 1 mei stopt Gazprom met levering van gas aan Oekraïne als niet eerst betaald wordt.
In 1991 verklaarde minister Baker dat het herenigde Duitsland in de NAVO moest maar dat het bondgenootschap daarna niet meer zou uitbreiden—‘not an inch’.
In 1997 werd naar aanleiding van het Amerikaanse besluit om de NAVO toch te gaan uitbreiden, de NATO-Russia Founding Act overeengekomen. Naast erkenning van alle bestaande verdragen en organisaties, werd in hoofdstuk IV toegezegd dat er geen nucleaire wapens en geen legering van NAVO-troepen in de nieuwe lidstaten zouden komen.
Zelfs deze overeenkomst, nog gesloten met Jeltsin, zal als het aan de NAVO ligt, worden geschrapt. Zoals de Indiase diplomaat M.K. Bhadrakumar schrijft, heeft de NAVO (lees Washington) besloten, deze laatste buffer nu weg te nemen. We staan oog in oog met de Russen—niet meer zoals in de Koude Oorlog, aan de Berlijnse Muur, maar aan de Russische grens.
Is er werkelijk niet één EU-land dat deze fatale confrontatiekoers aan wil vechten?
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten