Natuurlijk is de stap van de regering-Netanyahu, recentelijk aangevuld met de ultra-rechtse Lieberman, een belangrijk leider der Russen in Israël als Minister van Defensie, in de eerste plaats een opgestoken vinger aan de regering-Obama die hem niet genoeg ter wille is geweest tegen de Palestijnen en Iran. De overeenkomst met Iran en recentelijk de Kerry-Lavrov-deal over Syrië heeft hem tot een buitenissige strategische stap gebracht: een deal met Rusland.
Al eerder, nadat Turkije een Russische jager had neergehaald, verklaarde het Israëlische opperbevel dat zij nooit zoiets doms zouden doen. Ze hadden contact met de Russen die boven Syrië vlogen. Dat was een eerste aanwijzing. Er kwamen er snel meer.
En nu krijgen we dus de volgende situatie: Rusland, met als basis Latakia in Syrië, gaat in de Middellandse Zee gecombineerde vloot- en luchtmachtoefeningen houden met Israël. Amerikaanse AWACS houden het zaakje in de gaten. Wie dit vijf, nee een jaar geleden had beweerd was gedwongen opgenomen.
Deze pas-de-deux gaat gepaard met Russische deelname in de oliewinning door Israël. Dus dient de oefening voor de bescherming van gezamenlijke belangen.
We hoeven er niet aan te twijfelen dat Hitlery Clinton, zo gauw ze in het Witte Huis zit, een eind zal maken aan dit recalcitrante gedrag van Netanyahu. Met toezeggingen als: ja je mag Hezbollah bombarderen waar je maar wilt; ja je mag Gaza weer binnenvallen; meer nederzettingen bouwen. Misschien mag je zelfs, samen met Saoedi-Arabië, Iran bombarderen. Als je die idiote dans met Poetin maar stopt.
Deze 'Einzelgang' buiten het Westers bondgenootschap om waaraan Israël toch meende zijn veiligheid te danken te hebben, of niet soms, kan met Clinton in het Witte Huis niet getolereerd worden. Griekse dreiging over samenwerking met Rusland was ook genoeg om Grexit af te wenden.
Netanyahu is een keffertje met atoomwapens dat zo nu en dan de rol wil spelen van een grote hond. Het zelfvertrouwen in eigen militaire kracht is ongezond. De rest zijn maar prutsers. Wat dat betreft waren de verrichtingen van de Russische militaire macht een eye-opener voor de Israëlische watchers. Ook hier wordt inmiddels anders gedacht over de effectiviteit van de laatste generatie Russische wapens. Zoals altijd, is een proxy-war een etalage van de militaire capaciteit van de uitvoerder.
Deze samenwerking tussen Israël en Rusland lijkt dus geen lang leven beschoren. Het is een waarschuwing aan de VS waar Trump en Sanders een andere houding tegen de Joodse staat voorstaan. Is Sanders in staat Clinton de handen te binden en een neo-con politiek in te tomen, dan heeft Netanyahu een Rusland-optie. Maar waarschijnlijk is dat helemaal niet nodig. Ook dankzij een Republikeinse meerderheid in het Congres, waar de lijn-Trump weinig of geen aanhang heeft.
Ik had geen cent voor Brexit gegeven maar kreeg dus ongelijk. Ook over het Oekraïne-referendum was ik onnodig pessimistisch. Het zal de leeftijd wezen. Misschien wint Trump dus, wel al kan ik het niet geloven. Maar ook dan is de boel goed ingedekt: Trump zal ongetwijfeld een 'Johnson' (voor de goede verstaander) als vice-president moeten accepteren. Als verzekering dat hij geen gekke dingen doet tegen de belangen van het establishment waar hij nu zegt zich tegen te keren.
Misschien heeft Bibi wel een vooruitziende blik en is de flirt met Rusland dus een voorschot op een tijdperk-Trump waarin de VS een meer isolationistische politiek t.o.v. Israël en Europa gaan voeren. Een gedwongen flirt dus.
Willy Klinkenberg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten