Het neerhalen van een straaljager van het Syrische regeringsleger door een Amerikaans gevechtsvliegtuig boven Syrisch grondgebied, op 18 juni, enkele dagen later gevolgd door het neerschieten van een Iraanse drone, heeft het Westen een stap dichter bij een grote oorlog met Iran en mogelijk met Rusland gebracht. Dit zijn geen ongelukken meer. Er is een kennelijke strategie van de kant van de VS die niet veranderd is sinds het presidentschap van Obama en die in zekere zin volgt uit de oorlogsverklaring aan de wereld na 11 september 2001. Velen zullen zich herinneren hoe het neoconservatieve Project for a New American Century in het sleuteldocument van 2000, 'Rebuilding America's Defenses' pleitte voor absolute militaire dominantie door de Verenigde Staten. De beruchte frase daarin dat slechts een 'nieuw Pearl Harbour' de noodzakelijke strategische veranderingen er door zou kunnen krijgen, werd bewaarheid met de aanvallen van 9/11. Sindsidien hebben de VS het Westen dieper in een nooit eindigende, mondiale oorlog meegetrokken en de situatie in Syrië vandaag kan alleen maar in dat perspectief worden begrepen.
In het bredere kader van een oorlog tegen de wereld, die door de VS is ontketend en waar de EU sullig achteraan hobbelt, lijken de Amerikaanse acties in Syrië voornamelijk geïnspireerd te zijn door de noodzaak om de Shi'itische gordel te doorbreken die loopt van Hezbollah in Libanon, via het Assad-regime in Syrië en de eveneens pro-Iraanse regering in Irak, tot aan Iran zelf.
De krachten in de kring rond Donald Trump die een conflict met Iran willen forceren, hebben op dit moment de overhand. Zelfs de relatief nuchtere Rex Tillerson, ex-Exxon CEO en nu minister van buitenlandse zaken, heeft zich openlijk voor regime-wisseling in Iran uitgesproken. Een obsessie die gedeeld wordt door Israël, waar het samenhangt met het korte-termijnstreven naar een definitieve overwinning op Hezbollah, alsmede door de monarchie van Saoedi Arabië, gebiologeerd door de ketters aan de overzijde van de Perzische Golf. Vandaar ook het conflict met Qatar, dat een groot olie- en gasveld deelt met Iran. Na Trumps bezoek aan Saoedi Arabië en gegeven het feit dat hij volledig in de tang zit van de meest hard-line Israëlische oorlogsstokers, is een confrontatie met Iran nog maar een kwestie van tijd.
Dit is wat de Amerikaanse acties zo gevaarlijk maakt. Na het neerhalen van de Syrische Su-22 straaljager heeft Rusland, als belangrijkste bondgenoot van Syrië, de directe telefoonverbinding met de Amerikaanse militairen opgeschort. Moskou heeft aangekondigd dat het niet-uitgenodigde vliegtuigen in het Syrische luchtruim voortaan als doelwit beschouwt. Als gevolg daarvan heeft Australië zijn vliegtuigen teruggetrokken om niet terecht te komen in een oorlog die met de dag dichterbij komt. Maar andere 'bondgenoten' van Washington uit het volgzame NAVO-blok blijven. Volgens het Iraanse Fars persbureau worden Amerikaanse adviseurs bij de Syrische grensovergang met Jordanië, versterkt met Duitse, Britse, Tsjechische, Noorse en NEDERLANDSE militairen. Doelwit is een voorgenomen aanval op Deir Ezzor (Deir Az Zor, Dayr az-Zawr) aan de rivier de Euphraat in het oosten van Syrië.
Het Syrische regime, dat nog steeds in het offensief is, hoopt daar de ongeveer 10 000 man regeringstroepen te ontzetten die al meer dan vier jaar door ISIS worden omsingeld.
De VS en zijn regionale en NAVO-bondgenoten hebben het erop gemunt, dit te voorkomen. Dat is een al lang gevolgde strategie die al eerder uit een aantal aanvallen op Syrische regeringstroepen kon worden afgeleid.
In december 2015 vielen Amerikaanse straaljagers posities van de Syrische 7de divisie aan bij Deir Ezzor. Vier soldaten werden gedood, vele andere gewond. Vervolgens vielen Amerikaanse gevechtsvliegtuigen in september 2016 opnieuw Syrische posities bij Deir Ezzor aan, waarbij ditmaal 62 militairen omkwamen en meer dan honderd gewond. ISIS bestormde onmiddellijk na deze luchtaanvallen de Syrische basis, hetgeen tot beschuldigingen leidde dat de Amerikanen, direct of via tussenpersonen, de aanval met de jihadisten hadden gecoordineerd. Als gevolg van de aanval was het vliegveld van Deir Ezzor niet langer toegankelijk om de noodzakelijke goederen in te vliegen voor de troepen en de bevolking in de enclave.
Deze aanval en de gevolgen voor de ingesloten Syrische regeringstroepen en burgerbevolking brachten de Russen ertoe om de directe telefoonlijn met de Amerikaanse militairen, bedoeld om ongelukken in het luchtruim te voorkomen, te verbreken. Russische militairen hadden wanhopig geprobeerd om via deze telefoonverbinding de aanval te stoppen, maar van de kant van de VS werd beweerd dat er niemand bij de telefoon was omdat men niet verwachtte opgebeld te worden. Ondanks deze doorzichtige smoes hebben de Russen de directe telefoonverbinding later hersteld, maar dit keer moeten we vrezen dat die voor langere tijd is verbroken, mogelijk definitief.
ISIS staat op het punt zijn 'hoofdsteden', Raqqa in Syrië en Mosoel in Irak, te verliezen, in eerste instantie aan de Koerden. Alles wijst erop dat ze erop uit zijn om Deir Ezzor te veroveren, als vervangende hoofdstad, gelegen in het grootste aaneengesloten territorium dat door ISIS beheerst wordt. Dit is een uitkomst waaraan de Amerikaanse 'coalitie' kennelijk de voorkeur geeft boven een succesvolle ontzetting door het Syrische leger van de ingesloten troepen. Daarmee zou het regeringsleger 10 000 man extra beschikbaar hebben. Dit is een van de momenten waarop het duidelijk wordt, aldus Robert Fisk, dat het Westen in feite aan de kant staat van de jihadisten, tegen het regime van Assad. En dan vergeten we maar even dat ISIS jihadisten bij gelegenheid ook toeslaan in Europese steden, in het bijzonder wanneer in verkiezingstijd krachten die minder geneigd zijn om Amerikaanse instructies op te volgen, aan de winnende hand lijken.
Trump, Netanyahu en de Saoedische koning, Salman, die ISIS en zijn terreurnetwerk steunen, maken zich dus op voor een conflict met Iran, waar zojuist door vrije verkiezingen de verzoeningsgezinde regering van Rouhani aan de macht is gebleven.
Hoewel het neerhalen van de Syrische straaljager nauwelijks in de Westerse media wordt genoemd, zijn we een nieuwe fase ingegaan van de oorlog tegen de wereld die de VS en zijn bondgenoten sinds 9/11 voeren.
Of moeten we nu toch echt gaan spreken van de Derde Wereldoorlog?
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten