2 november kwam The Intercept met een stuk van Avi Asher-Schapiro over de rol van beelden op sociale media bij de vervolging van oorlogsmisdaden. Daarin wordt het verwijderingsbeleid belicht dat sociale mediabedrijven hanteren voor gewelddadige video’s. Helaas raakt het webtijdschrift, opgezet door Glenn Greenwald, beroemd om zijn Snowden onthullingen, in dit geval het spoor bijster, en het is ook een verraderlijk onderwerp. Elliot Higgins, oprichter van ‘Bellingcat’ (foto) wordt hier als getuige opgevoerd; volgens The Intercept is dit ‘een in het Verenigde Koninkrijk gevestigde, gerenommeerde organisatie die zich wijdt aan het bestuderen van beelden uit conflictgebieden zoals Syrië, Oekraïne en Libië.’
Helaas is Bellingcat intussen zo vaak betrapt op het verspreiden van verzinsels dat Higgins wel de laatste zou moeten zijn om als onpartijdige arbiter erbij gehaald te worden om het kaf van het koren te scheiden.
YouTube, onderdeel van Google, zette eerder dit jaar een systeem van kunstmatige intelligentie in om extremistische propaganda van het internet te halen. Het resultaat was dat bijna 1000 groepen en individuen hun rapportages over de Syrische crisis kwijt waren. En dat lot trof dan ook nog eens onze ‘in het Verenigde Koninkrijk gevestigde, gerenommeerde organisatie’.
Ten aanzien van Syrië opereert Higgins als ‘Brown Moses’. In die hoedanigheid steunde hij de claims van de Amerikaanse regering dat een gasaanval in Ghouta in 2013 de verantwoordelijkheid was van het regime van Assad. De analyse van Seymour Hersh daarentegen was dat het een provocatie was om de VS zo ver te krijgen om in Syrië te interveniëren. Daarop volgde prompt de volgende dag een aanval van Higgins. Maar zijn beweringen werden weer onderuit gehaald door enkele specialisten van MIT die niet aarzelden om te verklaren dat Higgins ondanks de enorme hoeveelheid materiaal die hij had verzameld, ‘niet weet waar hij het over heeft’.
De rol van nepnieuws inzake de misdaden van vijanden is om een publiek dat daar weinig voor voelt, zo ver te krijgen dat het toch militaire avonturen gaat steunen. Dat hebben we kunnen zien bij de verzonnen aanval door Vietnamese patrouilleboten op Amerikaanse oorlogsschepen die aanleiding werd voor de luchtaanvallen op Noord-Vietnam, bij de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein, en nog veel meer.
Op 15 juli 2014 kwam Higgins online als ‘Bellingcat’ om verslag te doen van de burgeroorlog in Oekraïne, die was uitgelokt door de (door de Amerikanen gesteunde) nationalistische staatsgreep in Kiev in februari van dat jaar. Twee dagen laten, op de 17de, werd Malaysian Airlines vlucht MH17 neergehaald, vlak bij de Russische grens. Zoals mijn te verschijnen boek over de zaak laat zien, overwogen Nederland en Australië ongeveer een week lang om een militaire operatie in oost-Oekraïne te starten, mogelijk met Amerikaanse steun.
Vanaf de eerste dag verbreidde Bellingcat de uiterst onaannemelijke claim van het ministerie van binnenlandse zaken in Kiev dat het vliegtuig neergeschoten was met een Buk luchtdoelraket afgevuurd van een lanceervoertuig dat door Rusland geleverd was aan de oost-Oekraïense rebellen (en daarna weer teruggereden). Sindsdien is Bellingcat door de mainstream media in het Westen als een serieuze nieuwsbron behandeld. Bij de start van de referendumcampagne over het EU associatieaccoord met Oekraïne begin 2016 werd op alle zenders uitgezonden dat Bellingcat zojuist ‘ontdekt had’ dat het neerhalen van MH17 geschied was op persoonlijk bevel van Poetin.
Uitgaande van Higgins’ norm voor geldig bewijs, zou het online gaan twee dagen voorafgaand aan de tragedie voldoende zijn om aan te tonen dat Bellingcat medeplichtig was aan het in elkaar zetten van een casus belli. Of was het een toevallige samenloop?
Iets anders is het om Higgins te beschrijven als ‘burgerjournalist’ of Brown Moses/Bellingcat als ‘in het Verenigde Koninkrijk gevestigde, gerenommeerde organisatie’, zoals The Intercept doet. Want ook ten aanzien van Oekraïne is Bellingcat weer betrapt op het verspreiden van leugens (Der Spiegel). De Bellingcat-agenda is de NAVO-agenda.
Higgins is immers met huid en haar verkocht aan de Atlantische veiligheidsstructuur. Hij is Non-Resident Fellow van het ‘New Information Frontiers Initiative’ van de Atlantic Council, het belangrijkste plannings- en adviesorgaan van de NAVO. In 2015 was hij co-auteur van een rapport voor de Council over de ‘Russische oorlog in Oekraïne’, dat hij ook in het Europese parlement mocht presenteren op uitnodiging van
Guy Verhofstadt, ook al een nieuwe Koude Oorlogsstrijder. Generaal Breedlove, wiens gehackte e-mails ik uitvoerig citeer in mijn boek, complimenteerde Bellingcat voor het traceren van Russische troepenbewegingen in Oekraïne. Daarnaast is Higgins Visiting Research Associate in het Centre for Science and Security Studies, onderdeel van het Department of War Studies, King’s College London.
Dus toen YouTube besloot om samen met Higgins een programma te ontwikkelen genaamd ‘Montage’ om de analyse van conflictvideos via crowdsourcing te financieren (hoewel ze eerst zijn materiaal hadden verwijderd) werkte YouTube met een vertrouwde partner. Maar goed, zoals Nafeez Ahmed heeft laten zien, zijn Google/YouTube, Facebook, en andere sociale mediabedrijven altijd in bed geweest met de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat.
Higgins heeft in een tweet mijn nog te verschijnen boek een ‘monument van domheid’ genoemd. Van een man die zijn bewijs zo zorgvuldig behandelt, kan ik dat alleen maar als compliment beschouwen. Want zelfs de Duitse vertaling, die het eerst zal verschijnen, is nog niet uit en hij kan er dus geen regel van gelezen hebben.
Misschien moet The Intercept in het vervolg ook iets iets beter uitkijken wie ze het woord geven.
Kees van der Pijl
Ten aanzien van Syrië opereert Higgins als ‘Brown Moses’. In die hoedanigheid steunde hij de claims van de Amerikaanse regering dat een gasaanval in Ghouta in 2013 de verantwoordelijkheid was van het regime van Assad. De analyse van Seymour Hersh daarentegen was dat het een provocatie was om de VS zo ver te krijgen om in Syrië te interveniëren. Daarop volgde prompt de volgende dag een aanval van Higgins. Maar zijn beweringen werden weer onderuit gehaald door enkele specialisten van MIT die niet aarzelden om te verklaren dat Higgins ondanks de enorme hoeveelheid materiaal die hij had verzameld, ‘niet weet waar hij het over heeft’.
De rol van nepnieuws inzake de misdaden van vijanden is om een publiek dat daar weinig voor voelt, zo ver te krijgen dat het toch militaire avonturen gaat steunen. Dat hebben we kunnen zien bij de verzonnen aanval door Vietnamese patrouilleboten op Amerikaanse oorlogsschepen die aanleiding werd voor de luchtaanvallen op Noord-Vietnam, bij de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein, en nog veel meer.
Op 15 juli 2014 kwam Higgins online als ‘Bellingcat’ om verslag te doen van de burgeroorlog in Oekraïne, die was uitgelokt door de (door de Amerikanen gesteunde) nationalistische staatsgreep in Kiev in februari van dat jaar. Twee dagen laten, op de 17de, werd Malaysian Airlines vlucht MH17 neergehaald, vlak bij de Russische grens. Zoals mijn te verschijnen boek over de zaak laat zien, overwogen Nederland en Australië ongeveer een week lang om een militaire operatie in oost-Oekraïne te starten, mogelijk met Amerikaanse steun.
Vanaf de eerste dag verbreidde Bellingcat de uiterst onaannemelijke claim van het ministerie van binnenlandse zaken in Kiev dat het vliegtuig neergeschoten was met een Buk luchtdoelraket afgevuurd van een lanceervoertuig dat door Rusland geleverd was aan de oost-Oekraïense rebellen (en daarna weer teruggereden). Sindsdien is Bellingcat door de mainstream media in het Westen als een serieuze nieuwsbron behandeld. Bij de start van de referendumcampagne over het EU associatieaccoord met Oekraïne begin 2016 werd op alle zenders uitgezonden dat Bellingcat zojuist ‘ontdekt had’ dat het neerhalen van MH17 geschied was op persoonlijk bevel van Poetin.
Uitgaande van Higgins’ norm voor geldig bewijs, zou het online gaan twee dagen voorafgaand aan de tragedie voldoende zijn om aan te tonen dat Bellingcat medeplichtig was aan het in elkaar zetten van een casus belli. Of was het een toevallige samenloop?
Iets anders is het om Higgins te beschrijven als ‘burgerjournalist’ of Brown Moses/Bellingcat als ‘in het Verenigde Koninkrijk gevestigde, gerenommeerde organisatie’, zoals The Intercept doet. Want ook ten aanzien van Oekraïne is Bellingcat weer betrapt op het verspreiden van leugens (Der Spiegel). De Bellingcat-agenda is de NAVO-agenda.
Higgins is immers met huid en haar verkocht aan de Atlantische veiligheidsstructuur. Hij is Non-Resident Fellow van het ‘New Information Frontiers Initiative’ van de Atlantic Council, het belangrijkste plannings- en adviesorgaan van de NAVO. In 2015 was hij co-auteur van een rapport voor de Council over de ‘Russische oorlog in Oekraïne’, dat hij ook in het Europese parlement mocht presenteren op uitnodiging van
Guy Verhofstadt, ook al een nieuwe Koude Oorlogsstrijder. Generaal Breedlove, wiens gehackte e-mails ik uitvoerig citeer in mijn boek, complimenteerde Bellingcat voor het traceren van Russische troepenbewegingen in Oekraïne. Daarnaast is Higgins Visiting Research Associate in het Centre for Science and Security Studies, onderdeel van het Department of War Studies, King’s College London.
Dus toen YouTube besloot om samen met Higgins een programma te ontwikkelen genaamd ‘Montage’ om de analyse van conflictvideos via crowdsourcing te financieren (hoewel ze eerst zijn materiaal hadden verwijderd) werkte YouTube met een vertrouwde partner. Maar goed, zoals Nafeez Ahmed heeft laten zien, zijn Google/YouTube, Facebook, en andere sociale mediabedrijven altijd in bed geweest met de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat.
Higgins heeft in een tweet mijn nog te verschijnen boek een ‘monument van domheid’ genoemd. Van een man die zijn bewijs zo zorgvuldig behandelt, kan ik dat alleen maar als compliment beschouwen. Want zelfs de Duitse vertaling, die het eerst zal verschijnen, is nog niet uit en hij kan er dus geen regel van gelezen hebben.
Misschien moet The Intercept in het vervolg ook iets iets beter uitkijken wie ze het woord geven.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten