De rivaliteit tussen de EU en de VS die inzake Oekraïne aan het licht kwam met de uitval van onderminister Nuland, speelt ook inzake Syrië en Iran. Haar baas John Kerry heeft nu zelfs gedreigd, sancties tegen Frankrijk in te stellen nu dat land een zware zakendelegatie naar Iran heeft gestuurd om als eerste de vruchten te plukken van het akkoord met Teheran (dat overigens eerder door datzelfde Frankrijk werd opgehouden om weer orders naar Saoedi-Arabië te kunnen boeken en Israël en de Israëlische lobby in Frankrijk te vriend te houden).
Het wordt steeds duidelijker dat het voortslepen van de strijd in Syrië er o.a. op gericht is, Hezbollah in Libanon (hieronder op een parade) te isoleren van zijn machtige bondgenoot Iran.
Dit is de agenda van Israël, die door de VS als hoogste leidraad geldt. Eén van de ‘bezette gebieden’, naast de Westoever en de Golan-hoogte, is het Amerikaanse Congres. Geen Congreslid in Washington die het in zijn/haar hoofd zal halen, daarvan af te wijken.
Nu is Obama er wel iets aan gelegen om de verhoudingen met Iran te verbeteren. De paradox is echter dat naarmate meer en meer niet-religieuze Israëlis het ‘Heilige Land’ verruilen voor de VS, m.n. Californië, de felheid waarmee Israël vanuit delen van de Amerikaanse middenklasse wordt gesteund, toeneemt. De regering-Netanyahu heeft al een (omstreden) serie TV-spots in Amerika laten uitzenden die de heimwee naar Israël moet aanmoedigen. Niet dat ze terugkomen, maar dat verhoogt slechts het schuldgevoel, en daaruit komt weer een intense ‘vaderlandsliefde’ voort.
Met de invasie van Irak in 2003 hebben de Amerikanen en Britten (en Nederland) niet alleen een (volgens de criteria van Neurenberg) halsmisdrijf begaan. Ook een in het licht van het voorgaande, ongelofelijke blunder. Door Saddam Hoessein ten val te brengen, hebben ze de Shia-meerderheid Irak aan de macht gebracht. En nu maar klagen dat Irak te weinig doet om Iraanse vluchten naar Syrië te verhinderen!
Vandaar dat het volhouden van de oorlog in Syrië voor de VS (en voor Israël en Saoedi-Arabië) zo belangrijk is geworden, ook al worden de betrekkingen met Rusland daardoor steeds slechter. Rusland heeft immers een nog veel groter belang bij Syrië, en dat is dat de opstand verslagen wordt, in ieder geval de jihadisten. Van de geschatte 75000 buitenlandse strijders die in de gelederen van de radicale Moslims tegen Assad vechten, zijn er 14000 Tsjetsjenen. Als we in Nederland al bang moeten zijn als er straks honderd of meer strijders met een Nederlands paspoort hier terugkomen, dan is de terugkeer naar de noord-Kaukasus van zo’n twee divisies geharde strijders natuurlijk nog wel wat anders (op de foto hun leider in Syrië, Abu Omar al Chechani).
Vandaar dat er steeds meer twijfel rijst over de Amerikaanse wil om de vredesconferentie in Genève tot een goed eind te brengen. Integendeel, het doel lijkt te zijn de oorlog een nieuw stadium in te leiden. Iran mocht niet meepraten, maar bovendien zou een akkoord tussen Assad en de Syrische Nationale Coalitie, die in de strijd een te verwaarlozen aandeel heeft, de Syrische regering binden aan een staakt-het-vuren terwijl de dertien voornaamste strijdgroepen in het land daar niet aan gebonden zijn!
Als het Syrische leger na een eventueel akkoord de strijd met die dertien zou voortzetten, en een andere optie is er niet, kan Washington ‘schending van de vredesovereenkomst’ aangrijpen om alsnog te interveniëren.
Zelfs de vernietiging van Syrië’s chemische wapens, die door Russische bemiddeling is begonnen, is door de Amerikanen al aangegrepen om te spreken van sabotage en opnieuw te dreigen met ingrijpen. In dit licht moet ook de eis van Kerry bij het begin van de conferentie, dat Assad eerst moet aftreden, worden gezien. Evenzo het rapport van Qatar dat er 11000 gevangenen doodgemarteld zouden zijn. Dat Syrië martelde, is bekend, want de Amerikanen lieten er zelf ‘terreurverdachten’ ondervragen. Maar volgens een gedetailleerd commentaar in de Christian Science Monitor is het rapport om een aantal redenen dubieus, en lijkt het voornaamste doel, net als bij de eerdere ‘gasaanval’ die later in scène bleek gezet, bedoeld om de publieke opinie mee te krijgen bij een Amerikaanse interventie.
De opmerking van een woordvoerster van het State Department dat Amerikaanse militaire operaties tegen Iran nog altijd waarschijnlijk zijn, is misschien vooral bedoeld om Israël en de Israëlische lobby in de VS koest te houden. Maar wie de dreiging met sancties tegen Frankrijk, de dubbele bodem in de onderhandelingen in Genève, en de voortgaande confrontatiekoers met Rusland met elkaar combineert, doet er goed aan de geweldsdreiging niet te onderschatten—ook al zal die in eerste instantie tegen Syrië gericht zijn. Want ‘Assad must go’, zodat de lijn tussen Iran en Hezbollah wordt doorgeknipt.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten