Het debat over wie er behalve Koning Willem Alexander en de minister van sport naar de Olympische Winterspelen in Sotsji gaan blijft de gemoederen beroeren.
De campagne tegen Rusland heeft een politieke grondslag. Waaróm onze nationale kantoorbediende Rutte niet naar Sotsji zou mogen gaan wordt er niet eens meer bij gezegd. We mogen aannemen dat het nog altijd de pedofilie-progagandawet is die de ‘officiële’ reden is, al is de reden in werkelijkheid dat onder Poetin Rusland niet langer de instructies van het Westen volgt om de economie uit te verkopen en de voormalige Sovjetrepublieken tot NAVO-bases te laten ombouwen.
Die Russische wet is betreurenswaardig en overbodig, maar heeft waarschijnlijk meer met de Russisch-Orthodoxe kerk te maken dan met de politieke leiding in het Kremlin. Trouwens, als het echt om homorechten ging, hadden we toch wel meer gehoord over het besluit van het Indiase hooggerechtshof om de Britse koloniale wet uit 1861 die ‘tegennatuurlijke vleselijke gemeenschap met een man, vrouw of dier’ met tien jaar gevangenisstraf beloont, weer in ere te herstellen aangezien alleen het parlement wetten ongedaan kan maken. In het Indiase parlement is echter geen meerderheid om dat te doen.
Op de radio vanochtend horen we PvdA-leider Diederik Samsom, de man die de laatste illusies over de PvdA heeft geofferd om met de VVD in de regering te komen, weer over Sotsji. Als hij de afweging had mogen maken, aldus Samsom, had Rutte niet mogen gaan. Het is natuurlijk wat anders als de Joint Strike Fighter is aangeschaft—dan komen we graag weer langs!
De hypocrisie betreffende Sotsji staat in schril contrast met de plechtige toon waarop het overlijden van oud-generaal en premier van Israël, Ariel Sharon, wordt verslagen. Samsons partijgenoot en oud-premier Wim Kok zal bij de begrafenis aanwezig zijn. Maar daar is geen ‘afweging’ van Samsom nodig.
Sharon was een brutale oorlogsmisdadiger die in 1982 de Israëlische invasie van Libanon leidde, een operatie gericht op het uitschakelen van Palestijns verzet. Tegenover zijn eigen regering had Sharon verzekerd dat hij aan een paar kilometer grensstrook genoeg zou hebben om het probleem op te lossen—in plaats daarvan bezette hij Zuid-Libanon en begon hij een belegering van Beiroet, met zo’n 17 duizend slachtoffers als gevolg. De bezetting van Zuid-Libanon zou 28 jaar duren. Om de Palestijnen een lesje te leren, liet Sharon fascistische Libanese milities de vluchtelingenkampen van Sabra and Shatila binnentrekken, waar ze rond de 1700 Palestijnen afmaakten.
Palestinian women pass the body of one of the victims of the massacres in the refugee camp of Sabra
De storm van verontwaardiging die het bloedbad losmaakte leidde tot een officieel Israëlisch onderzoek dat tot de conclusie kwam dat Sharon hiervoor ‘persoonlijk verantwoordelijk’ was.
In een artikel in The Independent herinnert Robert Fisk hier nog eens aan. Daarnaast roept hij in herinnering dat Sharon tegenstander was van het vredesverdrag met Eygpte in 1979 en van Israëls deelname aan de vredesconferentie van Madrid, alsmede van het akkoord van Oslo twee jaar later. In 1977, bij het aantreden van de eerste Likoed-regering, was Sharon minister van landbeheer en kondigde hij aan dat over de komende decennia een miljoen Israëlis zich in de bezette gebieden zouden kunnen vestigen. Daarmee werd de spiraal van illegale bouwaktiviteit en stemmen van kolonisten in gang gezet die tot vandaag de dag vrede onmogelijk maakt (al zou het nog lang duren voor dit in de praktijk kon worden gebracht—in 2002 had Sharon zelf, inmiddels premier, pas 34 nederzettingen in bezet gebied gerealiseerd.
Wim Kok zal ons vertegenwoordigen bij de begrafenis van Sharon, als deze de plechtige teraardebestelling krijgt die zovele van zijn duizenden slachtoffers nooit hebben gehad.
Intussen gaat hier het debat over Sotsji. Als Samsom de afweging mag maken…
Kees van der Pijl
Palestinian women pass the body of one of the victims of the massacres in the refugee camp of Sabra
De storm van verontwaardiging die het bloedbad losmaakte leidde tot een officieel Israëlisch onderzoek dat tot de conclusie kwam dat Sharon hiervoor ‘persoonlijk verantwoordelijk’ was.
In een artikel in The Independent herinnert Robert Fisk hier nog eens aan. Daarnaast roept hij in herinnering dat Sharon tegenstander was van het vredesverdrag met Eygpte in 1979 en van Israëls deelname aan de vredesconferentie van Madrid, alsmede van het akkoord van Oslo twee jaar later. In 1977, bij het aantreden van de eerste Likoed-regering, was Sharon minister van landbeheer en kondigde hij aan dat over de komende decennia een miljoen Israëlis zich in de bezette gebieden zouden kunnen vestigen. Daarmee werd de spiraal van illegale bouwaktiviteit en stemmen van kolonisten in gang gezet die tot vandaag de dag vrede onmogelijk maakt (al zou het nog lang duren voor dit in de praktijk kon worden gebracht—in 2002 had Sharon zelf, inmiddels premier, pas 34 nederzettingen in bezet gebied gerealiseerd.
Wim Kok zal ons vertegenwoordigen bij de begrafenis van Sharon, als deze de plechtige teraardebestelling krijgt die zovele van zijn duizenden slachtoffers nooit hebben gehad.
Intussen gaat hier het debat over Sotsji. Als Samsom de afweging mag maken…
Kees van der Pijl
Kleine correctie, de Israelische bezetting van Zuid Libanon duurde natuurlijk geen 28 maar 18 haar (2000 min 1982)
BeantwoordenVerwijderenKees van der Pijl