Als de gevestigde machten zich overgeven aan samenzweringsdenken

‘Het is het meest waarschijnlijk dat een catastrofe dan wel de angst voor een catastrofe het syndroom van de paranoïde redeneerstijl oproept’, aldus de historicus Richard Hofstadter in een beroemd artikel uit 1963, ‘The Paranoid Style in American Politics’. Hofstadters aangrijpingspunt was de kandidatuur van Barry Goldwater tegen Lyndon Johnson in de presidentsverkiezing van 1964. Met de anti-communistische heksenjacht van de vroege jaren vijftig nog vers in het geheugen, en vlak na de moord op John F. Kennedy, waardoor Johnson het presidentschap bemachtigde, kon Hofstadter putten uit een breed scala van voorbeelden waarmee hij Goldwater kon plaatsen in de traditie van rechts samenzweringsdenken.

Zijn beschouwing is weer actueel nu het niet een rechts-radicale randgroep, maar de hoofdstroom van de Amerikaanse politiek is die zich heeft overgegeven aan samenzweringsdenken, de ‘paranoïde stijl’ van Hofstadter.

Dat Donald Trump de sleutels van het Witte Huis zou danken aan ‘Russische hacks’ werd pas op het laatste moment tegengesproken door … de vertrekkende president Obama. Hij sprak opeens van een ‘lek’ in plaats van ‘hacks’—nadat hij vlak voor de jaarwisseling nog 35 Russische diplomaten had uitgewezen en twee door hen gebruikte vakantiecomplexen had geconfisceerd. Dat is echter maar een deukje in de overwegende consensus dat Hillary het Amerikaanse presidentschap misliep vanwege een enorme hacking-operatie, zo ongelofelijk doortrapt en sluw dat het alleen maar gestuurd kan zijn door de ceremoniemeester van het Kremlin in hoogsteigen persoon. 

Staat Trump alleen tegenover de ‘schaduwstaat’?

Met Donald Trumps inauguratie nog niet eens een feit, zijn we getuige van een ongekende, binnenlandse machtsstrijd, tot en met het chanteren van de aankomende president. Om de furieuze campagne tegen Trump te begrijpen, moeten twee zaken vooropstaan.

Ten eerste is een Amerikaanse president niet almachtig, verre van dat. Hij is de voorzitter van een doorlopende vergadering waaraan honderden afzonderlijke belangengroepen deelnemen. Vele daarvan zijn vertegenwoordigd in het Congres, en de machtigste ook in het kabinet. Als een president een te prominente belangengroep, bijvoorbeeld het militair-industriële complex, de voet dwars zet, is hij in groot gevaar. Dat ondervond J.F. Kennedy in 1963 (vermoord in Dallas), en Richard Nixon tien jaar later (tot aftreden gedwongen). 

"Oorlog is geen Oplossing - Geen geld voor wapens"

Dat was de ritmisch geroepen leuze vanmiddag op de stoep van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Een gemêleerd gezelschap van enkele tientallen activisten vormden daar een pickline om te protesteren tegen het feit dat de Europese Unie voor het eerste in zijn bestaan doelbewust wapenonderzoek gaat subsidiëren.

Hoewel de Europese Unie zichzelf, als het zo uitkomt, graag als "vredesproject" presenteert, heeft ze zo'n 20 jaar geleden al haar eerste stappen op het terrein van de "Europese Veiligheid en Defensie" gezet, maar onder aanvoering van de Britten waren diverse lidstaten altijd van mening dat de NAVO in deze het primaat moest hebben.

De Russische hacks en de campagne om van Trump af te komen

De opwinding over de veronderstelde Russische hacks van de e-mails van de Democratische Partij, die inmiddels geleid heeft tot de uitzetting van 35 Russische diplomaten, is nog lang niet bedaard. De mainstream media gaan onverstoorbaar verder om dit verhaal te verbreiden hoewel de bron van de Wikileaks-publicaties overtuigend is geïdentificeerd (zowel door inlichtingenveteranen in de VS als door de voormalige Britse diplomaat Craig Murray) als een lek, geen hack.

Velen hebben ook wel ingezien dat we in werkelijkheid getuige zijn van een aanval op de door Donald Trump aangekondigde breuk met de interventiepolitiek.

Wat hier op het spel staat is ook helemaal geen 'partijbelang', maar het belang van het gevestigde blok van de heersende klasse in de VS, dat in beide partijen de boventoon voert. Door TTIP, TPP, CETA enz. en door buitenlandse interventie heeft dit blok decennia lang gepoogd de voortgaande opmars van het BRICS-blok als een nieuw centrum in the wereldeconomie en -politiek te verhinderen.