‘Russia-gate’ en Trump. Moeten we achter hem staan?

Het dagelijkse nieuws over ‘Russia-gate’, het verhaal dat ‘de Russen’ de Amerikaanse presidentsverkiezingen zouden hebben gehackt, vormt de achtergrond voor de langzaam maar zeker onontkoombare impeachment van Donald Trump. Wie zo aan de macht wordt geholpen door ‘de vijand’, kan natuurlijk niet in het Witte Huis zitten. Dag in, dag uit wordt deze boodschap herhaald. Ook bij ons.

Daar staat een eenvoudige waarheid tegenover. Een stafmedewerker van de Democratische Partij, Seth Rich, verontwaardigd over hoe de partij in de voorverkiezingen de kandidatuur van de linkse Bernie Sanders onderuit haalde ten gunste van Hillary Clinton, lekte e-mails die dit aantoonden naar WikiLeaks en die maakte ze openbaar. Rich werd in Washington DC vermoord, waarschijnlijk bij een mislukte beroving.

Kortom, een ‘lek’, geen ‘hack’, en een interne partijvete, niks geen Russen. Maar dat krijgen we niet te horen. En nu onthult Seymour Hersh dat dit allemaal is opgezet door de Amerikaanse geheime diensten.

Maar is Donald Trump daarom de ‘good guy’?

Met raketten kroont Trump zichzelf keizer

Misschien omdat velen kennis hebben genomen van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog en waarschijnlijk vanwege de poging van de nazi's om een heel volk uit te roeien door het gebruik van gaskamers, kan de bevolking in het westen niet meer geschokt raken dan door daden van chemische oorlogsvoering. En natuurlijk, beelden van mensen die slachtoffer zijn geworden van een gasaanval zijn gruwelijk en doen een onmiddellijke woede tegen de daders ontsteken. Op die manier kon een onverwachte actie van president Trump – het afvuren van Tomahawk kruisrakketten als straf voor de vermeende gasaanval van de Syrische president Bashar al-Assad op Khan Sheikhoun - rekenen op brede instemming.

Waarschijnlijk was een dergelijke actie ook wel noodzakelijk. De eerste 100 dagen van het presidentschap zouden traditioneel minstens één daad moeten laten zien dat het land - en de mensen daarbuiten – zou verbazen. Omdat niemand verwachtte dat Trump militaire vergelding zou aanwenden om Assad en zijn Russische ondersteuners een bericht te sturen, bleek de aanval bij de belangrijkste doelgroepen maximaal effect te sorteren. Toen Obama's “rode lijn” werd doorkruist door de gasaanval van Ghouta in 2013, volgden geen bestraffende acties. Trump liet zien dat hij een president is die niet met zich zou laten sollen. Zelfs niet door de Russen.

De zwaarste oorlogsmisdaad: ongeprovoceerde aanval op een soevereine staat

De meeste mensen zullen zich herinneren dat de gasaanval in Syrië, die voor de regering-Trump aanleiding was om 59 Tomahawk kruisraketten af te vuren van marineschepen in de Middellandse Zee, een precedent had: de aanval met sarin-gas aan de rand van Damascus op 21 augustus 2013. Trump zelf, die vanaf de eerste dag van zijn presidentschap onder ongekende druk staat om het programma uit te voeren waarvan de neoconservatieve mainstream dacht dat Hillary het voor haar rekening zou nemen, prees zijn besluitvaardigheid aan als een teken dat hij het beter zou doen dan zijn voorganger Barack Obama. In Syrië zal de aanval weinig veranderen, maar in de verhouding met Rusland des te meer. 

Een Syrisch militair vliegveld aanvallen (foto) en dan nog een dat Assads strijdkrachten delen met Russische commando's en helicopters, is nu net wat Obama nog verstandig genoeg was om te vermijden: een direct conflict met de enige nucleaire wereldmacht die de VS kan weerstaan als een conflict uit de hand zou lopen.

Natuurlijk is er ook nog een tweede kant aan de twee gasaanvallen: de waarschijnlijkheid dat het Syrische regime inderdaad de dader is geweest, is extreem laag dan wel nihil.

Staat Trump alleen tegenover de ‘schaduwstaat’?

Met Donald Trumps inauguratie nog niet eens een feit, zijn we getuige van een ongekende, binnenlandse machtsstrijd, tot en met het chanteren van de aankomende president. Om de furieuze campagne tegen Trump te begrijpen, moeten twee zaken vooropstaan.

Ten eerste is een Amerikaanse president niet almachtig, verre van dat. Hij is de voorzitter van een doorlopende vergadering waaraan honderden afzonderlijke belangengroepen deelnemen. Vele daarvan zijn vertegenwoordigd in het Congres, en de machtigste ook in het kabinet. Als een president een te prominente belangengroep, bijvoorbeeld het militair-industriële complex, de voet dwars zet, is hij in groot gevaar. Dat ondervond J.F. Kennedy in 1963 (vermoord in Dallas), en Richard Nixon tien jaar later (tot aftreden gedwongen). 

De Russische hacks en de campagne om van Trump af te komen

De opwinding over de veronderstelde Russische hacks van de e-mails van de Democratische Partij, die inmiddels geleid heeft tot de uitzetting van 35 Russische diplomaten, is nog lang niet bedaard. De mainstream media gaan onverstoorbaar verder om dit verhaal te verbreiden hoewel de bron van de Wikileaks-publicaties overtuigend is geïdentificeerd (zowel door inlichtingenveteranen in de VS als door de voormalige Britse diplomaat Craig Murray) als een lek, geen hack.

Velen hebben ook wel ingezien dat we in werkelijkheid getuige zijn van een aanval op de door Donald Trump aangekondigde breuk met de interventiepolitiek.

Wat hier op het spel staat is ook helemaal geen 'partijbelang', maar het belang van het gevestigde blok van de heersende klasse in de VS, dat in beide partijen de boventoon voert. Door TTIP, TPP, CETA enz. en door buitenlandse interventie heeft dit blok decennia lang gepoogd de voortgaande opmars van het BRICS-blok als een nieuw centrum in the wereldeconomie en -politiek te verhinderen.

Oorlog is geen Oplossing roept Tweede Kamer op Trumps toenadering tot Rusland niet te negeren

Precies een week na het bekend worden van de, ook voor ons, onverwachte verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten begint de Tweede Kamer op woensdag 16 november aan de plenaire behandeling van de Defensiebegroting 2017. Met het oog hierop stuurde het Centrum voor Geopolitiek / Oorlog is geen Oplossing een brief aan de Tweede Kamer met onderstaande inhoud.

In het Kamerdebat zullen ongetwijfeld de reacties doorklinken die we de afgelopen dagen al hoorden in kringen van Europese defensiespecialisten in de politiek, de pers of de wetenschap. Op basis van Trumps campagne-uitspraken over de bereidheid om als Verenigde Staten nog langer het leeuwendeel van de Europese verdediging te betalen zolang de Europese NAVO-lidstaten aan hun 2%-norm niet zouden halen, pleiten Atlantisch georiënteerden voor een hogere snelheid waarmee het punt bereikt zou word en dat de Europese landen wčl aan Trumps voorwaarde voldoen terwijl Europees georiënteerden Trumps uitspraken aanhalen om met meer voortvarendheid werk te maken van de Europese militaire samenwerking en "de eigen broek op te houden". Dit laatste zal ongetwijfeld ook gepaard gaan aan een pleidooi om de Europese defensiebudgetten te verhogen.

Het ‘Trump-moment’ in de schuivende internationale verhoudingen

In de beginselverklaring van OorlogIsGeenOplossing.nl uit 2013 is de stelling dat het Westen economisch terrein verliest en dat probeert te compenseren met de inzet van geweld. Dat geweld bestrijkt een breed scala, van electronische bewaking, inmenging in de politieke ontwikkeling (dus kleurenrevoluties, chantage en moord, staatsgrepen), economische oorlogvoering middels sabotage of sancties, en militair geweld.

Hillary Clinton zou deze koers onverkort voortgezet hebben, maar bij Trump is dat minder zeker.

Is hij dan de belichaming van een moment in de historische ontwikkeling waar het Westen onder Amerikaanse leiding de poging om de neergang met geweld te compenseren, opgeeft? Mijn stelling zou zijn dat àls dit zo is, met de nadruk op ‘als’, de autoritaire, populistische kant van Trump alleen nog maar meer betekenis krijgt.

De 'opstand der horden' gaat verder. Na de Brexit, Trump

Met de overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse presidentsverkiezingen is een nieuwe fase ingegaan van de 'opstand der horden' (term van de Spaanse conservatief Ortega y Gasset uit 1930). Het is een opstand tegen de mondialisering van de economie waarmee het kapitaal een eind heeft gemaakt aan de sociale bescherming door de staat, en een open wereldmarkt heeft willen creëren. 
Daarin stroomt het geld naar waar het 't meest opbrengt, en stromen de mensen naar plekken waar hun arbeidskracht concurrerend is. Dat laatste ervaren degenen die nog denken of hopen dat ze beschermd zullen worden (tegen ontslag, bij ziekte of ouderdom) als een bedreiging.
In de VS was de Democratische partij lang (d.w.z. vanaf de jaren dertig) de partij die samen met de vakbonden deze bescherming leverde, zij het altijd in combinatie met een imperialistische politiek. Onder Bill Clinton liet de partij het eerste, de sociale bescherming, los en sindsdien is het bergafwaarts gegaan voor de Democraten.

(tabel van Jonathan Webber)