Toen de Sovjet-Unie instortte in 1991, werd het militaire en politieke evenwicht in de wereld volledig omgegooid. De EU, ook van 1991, verlegde conform de nieuwe machtspositie van het herenigde Duitsland de richting van haar uitbreiding van het zuiden (Griekenland, Spanje en Portugal), naar het oosten. De NAVO kon niet achterblijven en alle plechtige beloftes aan Gorbatsjov ten spijt, was het bondgenootschap in 2009 tot aan de Russische grenzen opgerukt. Verschillende voormalige Sovjetrepublieken waren erin opgenomen, andere werden aangemoedigd hetzelfde te doen.
Bron : Der Spiegel
Het Pentagon publiceerde direct in 1992 een planningsdocument getekend door plaatsvervangend minister van defensie Paul Wolfowitz. Daarin werd de Verenigde Staten uitgeroepen tot de enige supermacht, en gewaarschuwd dat geen enkele andere staat ook maar in de buurt van de Amerikaanse militaire oppermacht zou worden getolereerd. Ook de EU kreeg een duidelijke hint om geen initiatieven te nemen buiten de Amerikanen om.
De NAVO werd in overeenstemming met de Wolfowitz-doctrine omgebouwd tot een offensieve militaire structuur met een mondiale missie. Eind 1991 tekenden de NAVO-landen al voor operaties buiten het verdragsgebied. Toen Duitsland ertoe overging om eenzijdig de afscheiding van Slovenië en Kroatië te erkennen (beiden katholieke landen), antwoordde de VS met het aanmoedigen van islamitische staatsvorming in Bosnië en later in Kosovo. Daarin speelden zowel de noodzaak mee om bij de moslimwereld in een goed blaadje te komen, als het verkrijgen van toegang tot de Centraalaziatische energiebronnen na het uiteenvallen van de USSR.
Tijdens het presidentschap van Clinton nam de druk om de NAVO ook echt uit te breiden, toe. Het ‘US Committee to Expand NATO’ werd voorgezeten door een directeur van Lockheed Martin. In januari 1994 viel het besluit om Polen, Hongarije en de Tsjechische republiek op te nemen; later dat jaar vond de eerste NAVO-operatie buiten het verdragsgebied plaats in Joegoslavië. Richard Holbrooke, belast met de Joegoslavië-portefeuille in het State Department, schreef dat 'het Westen zo snel mogelijk naar centraal Europa moet uitbreiden…, en de Verenigde Staten is bereid daarbij de leiding te nemen'. Het bombarderen van Bosnische Serviërs en Servië zelf om de afscheiding van Kosovo te dekken, liet zien dat dit geen holle frasen waren.
Zelfs met de inschikkelijke Jeltsin was het nodig de Russische ongerustheid over het gestage oprukken van het bondgenootschap te sussn. De NATO-Russia Founding Act van 1997 beloofde dat er geen nucleaire wapens en permanente troepenlegering in de nieuwe NAVO-lidstaten zou plaatsvinden. Toch werd in datzelfde jaar onder auspiciën van de VS, Engeland en Turkije een veiligheidsorganisatie van voormalige Sovjetrepublieken gevormd (Georgië, Oekraïne, Azerbeidzjan en Moldova: naar hun beginletters, GUAM; Oezbekistan zou later ook lid worden). Zij woonden in april 1999 het vijftig-jarig jubileumcongres van de NAVO in Washington bij, toen de bombardementen op Servië in volle gang waren.
Frankrijk was weer tot de militaire organisatie van de NAVO toegetreden, maar wilde in de Kosovo-crisis een meer terughoudende politiek. Daaraan werd echter geen gehoor gegeven. Achteraf was het uiteenvallen van Joegoslavië een general repetitie voor de pro-Westerse coup en de daaropvolgende burgeroorlog in Oekraïne, met Servië in de rol van Rusland en de voormalige maoïsten van de KLA in Kosovo het voorbeeld voor de Oekraïense ultra-nationalisten en fascisten die de macht grepen in februari 2014.
Na de aanslagen op de Twin Towers op 9/11 ging de NAVO over tot een regime-wisselingsoperatie in Afghanistan. Dit maakte duidelijk dat de operaties buiten het verdragsgebied onderdeel waren van een imperialistische politiek van het Westen, met name de VS en Groot Brittannië. Alles terwille van het draaiende houden van een gigantisch militair-industrieel complex en de controle over energiebronnen en pijplijnsystemen. Goed, in 2003 werd de Atlantische eenheid voor korte tijd verbroken, toen Engeland en de VS Irak binnenvielen; maar binnen een jaar waren Frankrijk, Duitsland en België weer in het NAVO-gelid teruggebracht.
De Baltische landen werden NAVO- en EU-lid in 2004. Op de NAVO-top van Boekarest in april 2008 kregen Oekraïne en Georgië het signaal dat ook zij kandidaten voor het lidmaatschap waren, maar Frankrijk en Duitsland hielden dit tegen. Georgië was in het Westerse kamp getrokken door de ‘Roze revolutie’ van 2003, die Michail Saakashvili aan de macht bracht. Aangemoedigd door de regering van Bush en door Israël besloot hij om in augustus 2008 te proberen de afgescheiden provincie Zuid-Ossetië met geweld te heroveren; wat eindigde met een vernederende nederlaag toen de Russen vanuit Noord-Ossetië tot de tegenaanval overgingen. Alsof Moskou niet vanaf 2005 gewaarschuwd had dat het geen verdere NAVO-avonturen aan zijn grenzen zou tolereren.
In 2004 kreeg ook Oekraïne zijn ‘kleurenrevolutie’ (Oranje). Maar het duurde tot 2014 voor er een echte pro-Westerse, ultra-nationalistische staatsgreep plaatsvond. Dit stortte het land in een burgeroorlog met het op Rusland georiënteerde zuiden en oosten en veroorzaakte de afscheiding van de Krim, dat weer werd opgenomen in de Russische Federatie, waarbij het schiereiland zich al vanaf de instorting van de USSR had willen aansluiten.
Dit was koren op de molen van de NAVO. Het feit dat Rusland zich nu te weer stelde tegen de aanhoudende Westerse druk werd gepresenteerd als ‘aggressie’, en daarbij herwon het bondgenootschap zijn bestaansrecht, iets wat na het Afghaanse debacle helemaal niet zo zeker was. Ook de rampzalige gevolgen van de NAVO-regime-wisseling in Libië in 2011, waar de deur werd ingetrapt die tot dan toe verhinderd had dat Afrikanen de Middellandse Zee overstaken naar Europa, kon nu vergeten worden.
De nieuwe vijand, ‘Poetin’, werd het mikpunt van de NAVO-propaganda die trouw wordt verbreid door de mainstream media. Inmiddels is er een nieuwe Koude Oorlog uitgebroken. Anti-raketlanceerinstallaties aan de Russische grenzen, de gestage aanvoer van Amerikaanse en NAVO-troepen en materieel (ook uit Nederland) naar de Baltische staten en Polen, en provocerende oefeningen steeds dichter bij de Russische exclave Kaliningrad (ingeklemd tussen Polen en Litouwen), alles helpt mee om de spanning op te voeren. Ongekende risico's zijn het gevolg.
De NAVO heeft de wereld tot aan de rand van de nuclaire vernietiging gebracht. Haar ontbinding is de meest urgente taak waarvoor de mensheid zich op dit moment geplaatst ziet.
Kees van der Pijl
Tijdens het presidentschap van Clinton nam de druk om de NAVO ook echt uit te breiden, toe. Het ‘US Committee to Expand NATO’ werd voorgezeten door een directeur van Lockheed Martin. In januari 1994 viel het besluit om Polen, Hongarije en de Tsjechische republiek op te nemen; later dat jaar vond de eerste NAVO-operatie buiten het verdragsgebied plaats in Joegoslavië. Richard Holbrooke, belast met de Joegoslavië-portefeuille in het State Department, schreef dat 'het Westen zo snel mogelijk naar centraal Europa moet uitbreiden…, en de Verenigde Staten is bereid daarbij de leiding te nemen'. Het bombarderen van Bosnische Serviërs en Servië zelf om de afscheiding van Kosovo te dekken, liet zien dat dit geen holle frasen waren.
Zelfs met de inschikkelijke Jeltsin was het nodig de Russische ongerustheid over het gestage oprukken van het bondgenootschap te sussn. De NATO-Russia Founding Act van 1997 beloofde dat er geen nucleaire wapens en permanente troepenlegering in de nieuwe NAVO-lidstaten zou plaatsvinden. Toch werd in datzelfde jaar onder auspiciën van de VS, Engeland en Turkije een veiligheidsorganisatie van voormalige Sovjetrepublieken gevormd (Georgië, Oekraïne, Azerbeidzjan en Moldova: naar hun beginletters, GUAM; Oezbekistan zou later ook lid worden). Zij woonden in april 1999 het vijftig-jarig jubileumcongres van de NAVO in Washington bij, toen de bombardementen op Servië in volle gang waren.
Frankrijk was weer tot de militaire organisatie van de NAVO toegetreden, maar wilde in de Kosovo-crisis een meer terughoudende politiek. Daaraan werd echter geen gehoor gegeven. Achteraf was het uiteenvallen van Joegoslavië een general repetitie voor de pro-Westerse coup en de daaropvolgende burgeroorlog in Oekraïne, met Servië in de rol van Rusland en de voormalige maoïsten van de KLA in Kosovo het voorbeeld voor de Oekraïense ultra-nationalisten en fascisten die de macht grepen in februari 2014.
Na de aanslagen op de Twin Towers op 9/11 ging de NAVO over tot een regime-wisselingsoperatie in Afghanistan. Dit maakte duidelijk dat de operaties buiten het verdragsgebied onderdeel waren van een imperialistische politiek van het Westen, met name de VS en Groot Brittannië. Alles terwille van het draaiende houden van een gigantisch militair-industrieel complex en de controle over energiebronnen en pijplijnsystemen. Goed, in 2003 werd de Atlantische eenheid voor korte tijd verbroken, toen Engeland en de VS Irak binnenvielen; maar binnen een jaar waren Frankrijk, Duitsland en België weer in het NAVO-gelid teruggebracht.
De Baltische landen werden NAVO- en EU-lid in 2004. Op de NAVO-top van Boekarest in april 2008 kregen Oekraïne en Georgië het signaal dat ook zij kandidaten voor het lidmaatschap waren, maar Frankrijk en Duitsland hielden dit tegen. Georgië was in het Westerse kamp getrokken door de ‘Roze revolutie’ van 2003, die Michail Saakashvili aan de macht bracht. Aangemoedigd door de regering van Bush en door Israël besloot hij om in augustus 2008 te proberen de afgescheiden provincie Zuid-Ossetië met geweld te heroveren; wat eindigde met een vernederende nederlaag toen de Russen vanuit Noord-Ossetië tot de tegenaanval overgingen. Alsof Moskou niet vanaf 2005 gewaarschuwd had dat het geen verdere NAVO-avonturen aan zijn grenzen zou tolereren.
In 2004 kreeg ook Oekraïne zijn ‘kleurenrevolutie’ (Oranje). Maar het duurde tot 2014 voor er een echte pro-Westerse, ultra-nationalistische staatsgreep plaatsvond. Dit stortte het land in een burgeroorlog met het op Rusland georiënteerde zuiden en oosten en veroorzaakte de afscheiding van de Krim, dat weer werd opgenomen in de Russische Federatie, waarbij het schiereiland zich al vanaf de instorting van de USSR had willen aansluiten.
Dit was koren op de molen van de NAVO. Het feit dat Rusland zich nu te weer stelde tegen de aanhoudende Westerse druk werd gepresenteerd als ‘aggressie’, en daarbij herwon het bondgenootschap zijn bestaansrecht, iets wat na het Afghaanse debacle helemaal niet zo zeker was. Ook de rampzalige gevolgen van de NAVO-regime-wisseling in Libië in 2011, waar de deur werd ingetrapt die tot dan toe verhinderd had dat Afrikanen de Middellandse Zee overstaken naar Europa, kon nu vergeten worden.
De nieuwe vijand, ‘Poetin’, werd het mikpunt van de NAVO-propaganda die trouw wordt verbreid door de mainstream media. Inmiddels is er een nieuwe Koude Oorlog uitgebroken. Anti-raketlanceerinstallaties aan de Russische grenzen, de gestage aanvoer van Amerikaanse en NAVO-troepen en materieel (ook uit Nederland) naar de Baltische staten en Polen, en provocerende oefeningen steeds dichter bij de Russische exclave Kaliningrad (ingeklemd tussen Polen en Litouwen), alles helpt mee om de spanning op te voeren. Ongekende risico's zijn het gevolg.
De NAVO heeft de wereld tot aan de rand van de nuclaire vernietiging gebracht. Haar ontbinding is de meest urgente taak waarvoor de mensheid zich op dit moment geplaatst ziet.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten