Na twee gas-incidenten die allebei aan het Assad-regime in Syrië werden toegeschreven maar uiteindelijk provocaties door anderen bleken te zijn, is het Witte Huis samen met de strijdlustige VN-ambassadeur Nikki Haley ditmaal op de proppen gekomen met een waarschuwing vooraf. Nu beweren ze te weten dat er een nieuwe aanval met chemische wapens wordt gepland door Syrische regeringstroepen. En om niets aan het toeval over te laten, meldde Haley dat Rusland en Iran bij die voorbereidingen betrokken zijn.
Doorzichtiger kan het niet worden. De oorlogspartij in Washington, verwikkeld in een verbitterde interne machtsstrijd die niet lijkt te luwen, probeert al bij voorbaat de spanning op te voeren en dreigt niet alleen Assad aan te vallen, maar ook zijn Russische en Iraanse hulptroepen.
Dit valt samen met nieuwe agressie van de kant van Israël en Saoedi Arabië tegen resp. Syrië en Iran (via Qatar).
Zou het kunnen dat Washington zijn jihadistische bondgenoten een signaal geeft dat als zij een incident in scène zetten, daar onmiddellijk een Amerikaanse aanval op zal volgen? Dat er van coördinatie sprake is, is al lang geen geheim en als de jihadisten vandaag de dag een formidabele strijdmacht vormen dan is dat te danken aan de steun van de VS en andere Westerse landen samen met Turkije en Saoedi Arabië. In een stuk voor The American Conservative beschrijft Gareth Porter dit laatste met veel details.
Bij Westerse steun voor jihadisten in Syrië, Libië, en elders (niet in de laatste plaats, de zuidelijke grensgebieden van Rusland), moeten we ook altijd in gedachten houden dat de terreuraanslagen in grote Europese steden—Londen en Manchester, Parijs en Berlijn—eveneens van deze ondersteunende infrastructuur profiteren. Dat is niet hetzelfde als zeggen dat die aanslagen daarom ook door de Westerse sponsors worden gewild, maar in bepaalde gevallen kan dat een rol hebben gespeeld.
President Barack Obama was al in een vroeg stadium bij wapenleveranties aan de Syrische opstand betrokken, ook al probeerde hij aanvankelijk de steun te beperken. In september 2011 kwam hij onder druk te staan van Turkije, Saoedi Arabië en Qatar om anti-tank- en luchtdoelwapens te leveren aan de gewapende eenheden die deze landen in Syrië wilden opzetten. Obama weigerde die wapens direct te leveren maar stemde toe in het opzetten van een transportsysteem, zodat de wapens die de genoemde Soenni-staten wilden leveren, de begunstigden zouden bereiken. De CIA regelde daarop de verscheping van wapenvoorraden van het Gadaffi-regime die in Benghazi waren opgeslagen. Seymour Hersh onthulde in 2014 dat bedrijven die onder een deknaam voor de CIA werkten, die wapens naar kleine havens in Syrië vervoerden. Daarbij coördineerden Amerikaanse militairen het vervoer en Saoedi Arabië dekte de kosten.
De omvang en het kaliber van deze wapenleveranties zijn verbazend. Al in augustus 2012 bevatte één scheepslading niet alleen lichte wapens maar ook 400 houwitsers (artillerie). Tot die datum was er naar schatting al 2 750 ton wapens aan de rebellen geleverd. Na de NAVO regime-wisseling in Libië bestormden lokale milities echter de opslag bij de ambassade in Benghazi vanwaar de operatie werd gerund en in september werden deze leveranties gestaakt.
Met steun van de CIA werden Saoedische vertegenwoordigers toen in contact gebracht met Kroatië, waar grote voorraden wapens uit de Joegoslavische burgeroorlog waren opgeslagen, ook al een NAVO-operatie. Langs deze weg en met behulp van vrachtvliegtuigen werden alleen al in 2013 8 000 ton wapens via Turkije doorgevoerd naar Syrië. Die omvatten gepantserde raketlanceervoertuigen, luchtdoelartillerie, en gigantische hoeveelheden raketten, granaten en andere munitie. Het plan om de jihadisten van een volwaardig landleger te voorzien, inclusief een anti-tank-arsenaal van het meest geavanceerde type, was nu goed op weg om gerealiseerd te worden. Kroon op het werk was een order voor driehonderd tanks, te leveren door Servië.
In zijn tweede termijn besloot Obama het eerdere verbod op Amerikaanse leveranties van aanvalswapens aan anti-Assad groepen op te heffen. In december 2013 leverde de VS 15000 TOW anti-tank raketten aan de Saoedi’s voor een waarde van ongeveer $1 miljard, die aan groepen mocht worden geleverd die door de VS waren goedgekeurd. De TOW-raketten begonnen in 2014 in Syrië aan te komen en hadden spoedig een belangrijke uitwerking op het militaire evenwicht. Samen met de komst naar Syrië van 20000 buitenlandse strijders (via Turkije) maakte dit het al-Noesra front tot de hoofdmacht tegen Assad, aldus Porter. Mede als gevolg van de massale aanvoer van wapentuig en de tienduizenden buitenlandse strijders ontstond ook het fenomeen ISIS. Het Vrije Syrische Leger was al begin 2013 in feite in de jihadistische eenheden opgegaan.
Omdat Washington twijfels kreeg over de jihadistische groepen die steun ontvingen van Qatar en Turkije, verzocht het de Saoedi’s om hoogwaardige anti-tank wapens alleen aan bepaalde eenheden door te spelen. Maar in de loop van 2015 en ’16 bleken alle TOW-raketten in de arsenalen van al-Noesra te zijn beland.
De overgebleven ‘gematigde’ rebellen kregen bij de verovering van de provincie Idlib van de VS toestemming om zich bij de jihadisten aan te sluiten, en hetzelfde gold voor Aleppo, waar ze tenslotte verslagen werden. Toch bleek ook daar dat de sympathie van de media in het Westen uitgaat naar de jihadisten, inclusief hun zogenaamd humanitaire tak, de ‘Witte Helmen’.
De conclusie van dit alles kan alleen maar zijn dat de Verenigde Staten in Syrië en elders de meest reactionaire and wrede strijders steunen, een traditie die al decennia teruggaat. Alles om een regime dat Washington en zijn bondgenoten niet willen laten overleven, te destabiliseren. De ‘Oorlog tegen de Terreur’ is in feite een oorlog MET de terroristen en de enige vraag die nog overblijft is de mate waarin ook het terrorisme in West Europa wordt gestuurd door de door de VS gesteunde Soenni-coalitie in het Midden Oosten en Israël.
Kees van der Pijl
Dit valt samen met nieuwe agressie van de kant van Israël en Saoedi Arabië tegen resp. Syrië en Iran (via Qatar).
Zou het kunnen dat Washington zijn jihadistische bondgenoten een signaal geeft dat als zij een incident in scène zetten, daar onmiddellijk een Amerikaanse aanval op zal volgen? Dat er van coördinatie sprake is, is al lang geen geheim en als de jihadisten vandaag de dag een formidabele strijdmacht vormen dan is dat te danken aan de steun van de VS en andere Westerse landen samen met Turkije en Saoedi Arabië. In een stuk voor The American Conservative beschrijft Gareth Porter dit laatste met veel details.
Bij Westerse steun voor jihadisten in Syrië, Libië, en elders (niet in de laatste plaats, de zuidelijke grensgebieden van Rusland), moeten we ook altijd in gedachten houden dat de terreuraanslagen in grote Europese steden—Londen en Manchester, Parijs en Berlijn—eveneens van deze ondersteunende infrastructuur profiteren. Dat is niet hetzelfde als zeggen dat die aanslagen daarom ook door de Westerse sponsors worden gewild, maar in bepaalde gevallen kan dat een rol hebben gespeeld.
President Barack Obama was al in een vroeg stadium bij wapenleveranties aan de Syrische opstand betrokken, ook al probeerde hij aanvankelijk de steun te beperken. In september 2011 kwam hij onder druk te staan van Turkije, Saoedi Arabië en Qatar om anti-tank- en luchtdoelwapens te leveren aan de gewapende eenheden die deze landen in Syrië wilden opzetten. Obama weigerde die wapens direct te leveren maar stemde toe in het opzetten van een transportsysteem, zodat de wapens die de genoemde Soenni-staten wilden leveren, de begunstigden zouden bereiken. De CIA regelde daarop de verscheping van wapenvoorraden van het Gadaffi-regime die in Benghazi waren opgeslagen. Seymour Hersh onthulde in 2014 dat bedrijven die onder een deknaam voor de CIA werkten, die wapens naar kleine havens in Syrië vervoerden. Daarbij coördineerden Amerikaanse militairen het vervoer en Saoedi Arabië dekte de kosten.
De omvang en het kaliber van deze wapenleveranties zijn verbazend. Al in augustus 2012 bevatte één scheepslading niet alleen lichte wapens maar ook 400 houwitsers (artillerie). Tot die datum was er naar schatting al 2 750 ton wapens aan de rebellen geleverd. Na de NAVO regime-wisseling in Libië bestormden lokale milities echter de opslag bij de ambassade in Benghazi vanwaar de operatie werd gerund en in september werden deze leveranties gestaakt.
Met steun van de CIA werden Saoedische vertegenwoordigers toen in contact gebracht met Kroatië, waar grote voorraden wapens uit de Joegoslavische burgeroorlog waren opgeslagen, ook al een NAVO-operatie. Langs deze weg en met behulp van vrachtvliegtuigen werden alleen al in 2013 8 000 ton wapens via Turkije doorgevoerd naar Syrië. Die omvatten gepantserde raketlanceervoertuigen, luchtdoelartillerie, en gigantische hoeveelheden raketten, granaten en andere munitie. Het plan om de jihadisten van een volwaardig landleger te voorzien, inclusief een anti-tank-arsenaal van het meest geavanceerde type, was nu goed op weg om gerealiseerd te worden. Kroon op het werk was een order voor driehonderd tanks, te leveren door Servië.
In zijn tweede termijn besloot Obama het eerdere verbod op Amerikaanse leveranties van aanvalswapens aan anti-Assad groepen op te heffen. In december 2013 leverde de VS 15000 TOW anti-tank raketten aan de Saoedi’s voor een waarde van ongeveer $1 miljard, die aan groepen mocht worden geleverd die door de VS waren goedgekeurd. De TOW-raketten begonnen in 2014 in Syrië aan te komen en hadden spoedig een belangrijke uitwerking op het militaire evenwicht. Samen met de komst naar Syrië van 20000 buitenlandse strijders (via Turkije) maakte dit het al-Noesra front tot de hoofdmacht tegen Assad, aldus Porter. Mede als gevolg van de massale aanvoer van wapentuig en de tienduizenden buitenlandse strijders ontstond ook het fenomeen ISIS. Het Vrije Syrische Leger was al begin 2013 in feite in de jihadistische eenheden opgegaan.
Omdat Washington twijfels kreeg over de jihadistische groepen die steun ontvingen van Qatar en Turkije, verzocht het de Saoedi’s om hoogwaardige anti-tank wapens alleen aan bepaalde eenheden door te spelen. Maar in de loop van 2015 en ’16 bleken alle TOW-raketten in de arsenalen van al-Noesra te zijn beland.
De overgebleven ‘gematigde’ rebellen kregen bij de verovering van de provincie Idlib van de VS toestemming om zich bij de jihadisten aan te sluiten, en hetzelfde gold voor Aleppo, waar ze tenslotte verslagen werden. Toch bleek ook daar dat de sympathie van de media in het Westen uitgaat naar de jihadisten, inclusief hun zogenaamd humanitaire tak, de ‘Witte Helmen’.
De conclusie van dit alles kan alleen maar zijn dat de Verenigde Staten in Syrië en elders de meest reactionaire and wrede strijders steunen, een traditie die al decennia teruggaat. Alles om een regime dat Washington en zijn bondgenoten niet willen laten overleven, te destabiliseren. De ‘Oorlog tegen de Terreur’ is in feite een oorlog MET de terroristen en de enige vraag die nog overblijft is de mate waarin ook het terrorisme in West Europa wordt gestuurd door de door de VS gesteunde Soenni-coalitie in het Midden Oosten en Israël.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten