Op oorlogspad (8) Demissionaire regering actief in NAVO-oorlogsvoorbereiding

De regeringscoalitie van VVD en PvdA mag dan bij de laatste verkiezingen gedecimeerd zijn, minister Hennis van defensie blijft onverminderd strijdbaar.  Ze heeft zichzelf tot spreekbuis gemaakt van de Amerikaanse plannen om de NAVO in Europa om te schakelen naar een aanvalsstrategie. Het tijdschrift Foreign Affairs schreef al begin juni dat de NAVO het recht moet krijgen zonder formaliteiten Europese grenzen over te steken (in oorlogstijd is de nationale soevereiniteit natuurlijk opgeheven, maar nu moeten militaire verplaatsingen nog worden aangekondigd). Een militair ‘Schengen’. 23 dagen later kreeg minister Hennis datzelfde idee! En laat er nu enthousiast op ‘haar idee’ gereageerd worden!

Het zou allemaal een beetje zielig zijn als we het niet hadden over een overduidelijke opbouw naar een groot militair conflict in de Baltische staten. Met het demissionaire kabinet Rutte als stemmingmaker. Op oorlogspad dus. 

Hoe maak je van sociaalliberalen nog vredesduiven?

Met een “Maduro’s schijnverkiezing is een nieuwe stap naar dictatuur”, opende VS ambassadeur bij de VN Nikki Haley vorige week na verkiezingen voor een constitutionele vergadering een nieuwe ronde beschuldigingen aan het adres van de Venezolaanse regering [1]. Wanneer een hoge Amerikaanse functionaris spierballen toont, is het doorgaans niet lang wachten op een even harde opstelling vanuit de burelen van de trouwste volgers. Sjoerd Sjoerdsma (D66) vond kennelijk dat de Nederlandse regering te lang wachtte en spoorde hen aan wat harder achter de Amerikanen aan te lopen [2].

Opvallend aan zijn Kamervragen is het Orwelliaanse lexicon. Woordkeus en “framing” zijn sterk bepaald door de manier waarop de VS de zaak voorstelt, namelijk als een situatie waarin verkiezingen als iets dictatoriaals wordt gezien en pogingen een coup met behulp van gewelddadige straat protesten af te dwingen als iets van grootste democratische puurheid.

‘Russia-gate’ en Trump. Moeten we achter hem staan?

Het dagelijkse nieuws over ‘Russia-gate’, het verhaal dat ‘de Russen’ de Amerikaanse presidentsverkiezingen zouden hebben gehackt, vormt de achtergrond voor de langzaam maar zeker onontkoombare impeachment van Donald Trump. Wie zo aan de macht wordt geholpen door ‘de vijand’, kan natuurlijk niet in het Witte Huis zitten. Dag in, dag uit wordt deze boodschap herhaald. Ook bij ons.

Daar staat een eenvoudige waarheid tegenover. Een stafmedewerker van de Democratische Partij, Seth Rich, verontwaardigd over hoe de partij in de voorverkiezingen de kandidatuur van de linkse Bernie Sanders onderuit haalde ten gunste van Hillary Clinton, lekte e-mails die dit aantoonden naar WikiLeaks en die maakte ze openbaar. Rich werd in Washington DC vermoord, waarschijnlijk bij een mislukte beroving.

Kortom, een ‘lek’, geen ‘hack’, en een interne partijvete, niks geen Russen. Maar dat krijgen we niet te horen. En nu onthult Seymour Hersh dat dit allemaal is opgezet door de Amerikaanse geheime diensten.

Maar is Donald Trump daarom de ‘good guy’?