Dezer dagen is een ‘Manifest over versterking van de Nederlandse defensie’ uitgebracht door een initiatiefgroep bestaande uit enkele generaals b.d. en oud-politici, en ondertekend door een tamelijk bonte verzameling prominente heren uit de wereld van defensiebeleid en commentaar en de politiek in het algemeen. Te bont eigenlijk, ja zelfs de grootste naam uit de moderne Nederlandse vredesbeweging, Mient-Jan Faber, staat eronder. Over zijn heropvoeding tot NAVO-vrijwilliger heb ik al eerder bericht.
Het Manifest is een bedroevend document. De inzet, logica, taal, alles gaat mank. Moeten we daarmee de oorlog winnen?
‘De crises in Oekraïne, het Midden-Oosten en Afrika, en de dreiging van terroristische aanslagen zijn geen randverschijnselen, maar hebben directe gevolgen voor onze veiligheid en voor de samenlevingen van de Europese landen’, aldus het Manifest. Inderdaad. Maar hoe zijn die crises ontstaan?
Alle dateren uit de periode nadat de Verenigde Staten de Sovjet-Unie in de wapenwedloop verslagen had. Sindsdien schommelt het Amerikaanse defensiebudget op een niveau van ongeveer de helft van de mondiale militaire uitgaven, meer dan de daarop volgende 10 grootste landen bij elkaar. Wij maken deel uit van die militaire machine, via de NAVO of anderszins.
Maar in plaats van in te zetten op een wereldorde gericht of vrede, rechtvaardige ontwikkeling en herstel van de biosfeer van de aarde, is het Westen onder Amerikaanse leiding onmiddellijk na 1991 begonnen aan een opmars die ons inmiddels tot aan de Russische grenzen heeft gebracht en het Midden Oosten en Noord Afrika in brand gezet.
In datzelfde jaar 1991 verklaarde onderminister van defensie Paul Wolfowitz dat de VS tien jaar had om alle nog uit de Koude Oorlog overgebleven kleinere tegenstanders ongehinderd te elimineren. Pas dan zou Washington weer rekening moeten houden met een grote tegenmacht zoals China.
Het heeft langer geduurd, maar Joegoslavië (1994, 1999), Afghanistan (2001), Irak (2003) en Libië (2011) maken duidelijk dat dit geen loze woorden waren. De Amerikaanse rol in de burgeroorlog in Oekraïne en in de nog steeds voortrazende opstand tegen Assad in Syrië herinneren eraan dat deze kruistocht voortgaat. Nederland heeft alle onder Amerikaanse leiding ondernomen militaire avonturen gesteund zonder ook maar één keer afzijdig te blijven—dit in onderscheid tot Duitsland, Frankrijk of België.
De suggestie in het Manifest is dat een tekortschietende Nederlandse defensie-inspanning voor al deze ellende mede verantwoordelijk zou zijn (al in de eerste regels, je kan de verdere tekst bijna vergeten want hierin ligt het hele verdere betoog al opgesloten, nl. meer defensie-uitgaven). Immers, met te weinig wapens is ‘verdediging van onze veiligheid’ (let op het Nederlands—het is verdediging van iets, bijvoorbeeld de vrijheid, of van de belangen van het bedrijfsleven, óf veiligheid, maar goed) en ‘handhaving en bevordering van de internationale rechtsorde’ natuurlijk niet mogelijk.
Tja, de internationale rechtsorde: Joegoslavië en Irak zonder VN-mandaat, in het geval van Libië een mandaat zo uitgelegd dat Rusland en China zich terecht bedrogen voelen. En welk recht werd er gediend toen Milosevic in zijn cel stierf, volgens zijn Nederlandse advocaat Steynen onder verdachte omstandigheden; Saddam Hoessein onder gejuich werd opgehangen, Gadaffi op beestachtige wijze vermoord na een tip van de NAVO?
Hillary Clinton was kort daarvoor naar Benghazi gereisd om aan te dringen op een ‘snelle afhandeling’, en nadat de Kolonel was gepakt en afgemaakt, bracht ze na terugkeer een groep medewerkers in het State Department aan het lachen met de woorden, ‘We came, we saw, he died’—een variant op Caesars ‘veni, vidi, vici’ (ik kwam, ik zag, ik overwon). Is dat de rechtsorde die wij verdedigen?
Kennelijk wel, want Nederland steunt deze politiek niet alleen door dik en dun, maar het ministerie van economische zaken sponsort ook nog eens de Clinton Foundation met 4,4 miljoen euro, net als de Oekraïense oligarch Victor Pintsjoek, en andere gulle gevers. Had dát geld dan maar in het Nederlandse onderwijs gestoken.
Maar daarvoor wordt geen Manifest opgesteld door Nederlandse prominenten. Daarvoor moeten studenten het Maagdenhuis bezetten. En dáár ligt onze toekomst, niet in opvoering van de bewapening.
Kees van der Pijl
‘De crises in Oekraïne, het Midden-Oosten en Afrika, en de dreiging van terroristische aanslagen zijn geen randverschijnselen, maar hebben directe gevolgen voor onze veiligheid en voor de samenlevingen van de Europese landen’, aldus het Manifest. Inderdaad. Maar hoe zijn die crises ontstaan?
Alle dateren uit de periode nadat de Verenigde Staten de Sovjet-Unie in de wapenwedloop verslagen had. Sindsdien schommelt het Amerikaanse defensiebudget op een niveau van ongeveer de helft van de mondiale militaire uitgaven, meer dan de daarop volgende 10 grootste landen bij elkaar. Wij maken deel uit van die militaire machine, via de NAVO of anderszins.
Maar in plaats van in te zetten op een wereldorde gericht of vrede, rechtvaardige ontwikkeling en herstel van de biosfeer van de aarde, is het Westen onder Amerikaanse leiding onmiddellijk na 1991 begonnen aan een opmars die ons inmiddels tot aan de Russische grenzen heeft gebracht en het Midden Oosten en Noord Afrika in brand gezet.
In datzelfde jaar 1991 verklaarde onderminister van defensie Paul Wolfowitz dat de VS tien jaar had om alle nog uit de Koude Oorlog overgebleven kleinere tegenstanders ongehinderd te elimineren. Pas dan zou Washington weer rekening moeten houden met een grote tegenmacht zoals China.
Het heeft langer geduurd, maar Joegoslavië (1994, 1999), Afghanistan (2001), Irak (2003) en Libië (2011) maken duidelijk dat dit geen loze woorden waren. De Amerikaanse rol in de burgeroorlog in Oekraïne en in de nog steeds voortrazende opstand tegen Assad in Syrië herinneren eraan dat deze kruistocht voortgaat. Nederland heeft alle onder Amerikaanse leiding ondernomen militaire avonturen gesteund zonder ook maar één keer afzijdig te blijven—dit in onderscheid tot Duitsland, Frankrijk of België.
De suggestie in het Manifest is dat een tekortschietende Nederlandse defensie-inspanning voor al deze ellende mede verantwoordelijk zou zijn (al in de eerste regels, je kan de verdere tekst bijna vergeten want hierin ligt het hele verdere betoog al opgesloten, nl. meer defensie-uitgaven). Immers, met te weinig wapens is ‘verdediging van onze veiligheid’ (let op het Nederlands—het is verdediging van iets, bijvoorbeeld de vrijheid, of van de belangen van het bedrijfsleven, óf veiligheid, maar goed) en ‘handhaving en bevordering van de internationale rechtsorde’ natuurlijk niet mogelijk.
Tja, de internationale rechtsorde: Joegoslavië en Irak zonder VN-mandaat, in het geval van Libië een mandaat zo uitgelegd dat Rusland en China zich terecht bedrogen voelen. En welk recht werd er gediend toen Milosevic in zijn cel stierf, volgens zijn Nederlandse advocaat Steynen onder verdachte omstandigheden; Saddam Hoessein onder gejuich werd opgehangen, Gadaffi op beestachtige wijze vermoord na een tip van de NAVO?
Hillary Clinton was kort daarvoor naar Benghazi gereisd om aan te dringen op een ‘snelle afhandeling’, en nadat de Kolonel was gepakt en afgemaakt, bracht ze na terugkeer een groep medewerkers in het State Department aan het lachen met de woorden, ‘We came, we saw, he died’—een variant op Caesars ‘veni, vidi, vici’ (ik kwam, ik zag, ik overwon). Is dat de rechtsorde die wij verdedigen?
Kennelijk wel, want Nederland steunt deze politiek niet alleen door dik en dun, maar het ministerie van economische zaken sponsort ook nog eens de Clinton Foundation met 4,4 miljoen euro, net als de Oekraïense oligarch Victor Pintsjoek, en andere gulle gevers. Had dát geld dan maar in het Nederlandse onderwijs gestoken.
Maar daarvoor wordt geen Manifest opgesteld door Nederlandse prominenten. Daarvoor moeten studenten het Maagdenhuis bezetten. En dáár ligt onze toekomst, niet in opvoering van de bewapening.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten