Al bij diverse eerdere gelegenheden heeft het coup-regime in Kiev pogingen in het werk gesteld om het Westen tot directe militaire actie in oost-Oekraïne te provoceren. Na het neerhalen van MH17 kwam dit in feite heel dicht bij, maar uiteindelijk bleef het beperkt tot sancties tegen Rusland (die overigens een dag eerder, op 16 juli, waren ingesteld). Nu de sancties moeten worden verlengd, heeft Oekraïne een nieuw offensief tegen de Donbass gelanceerd.
Dat Kiev op de verkeerde kandidaat in de Amerikaanse verkiezingen had gewed (Hillary), betekent niet dat het geen bondgenoten in Washington meer heeft.
Eind vorig jaar maakten de altijd oorlogszuchtige senatoren John McCain and Lindsey Graham een rondreis door landen die aan Rusland grenzen: Georgië, de Baltische staten, en Oekraïne. Het tweetal bracht enige tijd door bij troepen van Kiev aan het front in Donbass, in gezelschap van president Porosjenko. Graham verklaarde bij die gelegenheid dat 2017 'het jaar van het offensief' zou worden. McCain (op de foto) voegde daaraan toe dat 'we Vladimir Poetin hier niet moeten laten winnen want als hij hier wint dan zal hij dat ook doen in ander landen.'
Nu is het niet zo dat McCain and Graham fossielen zijn uit een tijdperk dat voorbij is, alleen omdat Donald Trump zich heeft uitgelaten over het normaliseren van de betrekkingen met Moskou. De Amerikaanse oorlogsmachine draait nog op volle toeren en zoals Kennedy en Nixon al moesten ondervinden, is het beter die niet voor de voeten te lopen.
McCain had de leiding in de hoorzittingen in de Senaat waarbij kabinetskandidaten van Trump aan de tand werden gevoeld en kreeg zeer geruststellende antwoorden. Te oordelen naar zowel Tillerson (buitenlandse zaken) als Mattis (defensie) leek er weinig te zijn veranderd sinds Obama. Idem dito bij Nikki Haley, de kandidaat voor ambassadeur bij de VN, die verklaarde dat Rusland niet te vertrouwen is. En nu heeft ze bij haar eerste optreden in de VN in New York, Moskou scherp veroordeeld vanwege de veronderstelde 'agressie' in Oekraïne, en ook nog geëist dat het de Krim opgeeft. Dit zijn uitspraken die als ze eenmaal zijn gedaan, niet zo makkelijk teruggenomen kunnen worden.
Aanvankelijk leek het alsof Trump nou niet bepaald haast had om voor het regime in Kiev in de bres te springen. De woordvoerder van het Witte Huis meldde dat Trump op de hoogte gehouden werd maar wilde geen verder commentaar leveren. Ook het State Department in Washington reageerde in bedekte termen met een oproep aan alle partijen om zich te houden aan de overeenkomsten om een eind aan de gevechten te maken, zonder zelfs Rusland te noemen. Dit in tegenstelling tot de beschuldigingen aan het adres van Moskou zoals we van Obama gewend waren. Maar dit alles werd weggeblazen door het optreden van Haley in de VN.
Porosjenko en zijn supporters in Washington en de NAVO weten dat ze iedere poging van Trump om de oost-west-spanningen te verminderen, in de kiem moeten smoren. Radio Free Europe/Radio Liberty, thet Amerikaanse Koude-Oorlogsstation, meldde op maandag 30 januari dat de 'Oekraïense strijdkrachten die hun nieuwe kracht willen laten zien, zijn overgegaan tot wat velen hier een 'sluipend offensief' noemen. 'Ze zijn gefrustreerd door de patstelling in de 33 maanden durende uitputtingsslag, en bang dat Westerse steun afneemt nu ze voelen dat president Donald Trump Kiev buiten iedere vredesbespreking zou kunnen laten in zijn pogingen om de verstoorde relatie met Moskou te verbeteren.' En volgens de Duitse Süddeutsche Zeitung is 'Porosjenko vastbesloten om bijna alles te riskeren om maar te voorkomen dat de sancties tegen Rusland worden opgeheven'.
In Consortium News vergelijkt Jonathan Marshall de situatie met Georgië in 2008. Saakashvili ging er toen van uit dat een artilleriebombardement op burgerdoelen in de hoofdstad van de afvallige provincie Zuid-Ossetië, Tsvingali, een Russische reactie zou uitlokken—en dat gebeurde. Ook ging hij ervan uit dat het Westen toe zou snellen om zijn regime bij te staan. McCain was nauw betrokken bij dat avontuur. Maar toen Russische strijdkrachten terugsloegen en Georgië binnentrokken (onder andere om vliegvelden onklaar te maken die ter beschikking van Israël waren gesteld voor een aanval op Iran) bepaalde het Westen zich tot een propagandastorm over de 'Russische invasie', en dat is ook hoe we er in de media nog steeds over lezen.
Dit keer is de situatie echter veel gevaarlijker dan in 2008. In de crisis rond Georgië waren er geen NAVO-troepen in de buurt, maar nu wel. Terwijl ik dit schrijf zijn Amerikaanse en NAVO-troepen, inclusief Nederlandse eenheden, op manoeuvres in Polen. Duitse militairen zijn in Litouwen, voor het eerst sinds ze eruit verdreven werden in 1944. En de NAVO-troepen beperken zich ook niet tot de technische kant van een oefening. Ze vuren hun kanonnen af om 'een boodschap aan Poetin te sturen' , aldus de strijdbare NAVO-commandant, Generaal Ben Hodges.
Niettemin zijn de omvang en samenstelling van deze strijdkrachten, ondanks het aandeel van zware pantsereenheden, niet voldoende om het tegen Rusland op te nemen. Maar in een crisis zouden ze wel naar het zuiden kunnen zwenken en in Oekraïne betrokken raken, mocht Kiev erin slagen om Moskou te provoceren om op de aanvallen te reageren.
En daar zouden ze zeker het verschil maken.
Kees van der Pijl
Nu is het niet zo dat McCain and Graham fossielen zijn uit een tijdperk dat voorbij is, alleen omdat Donald Trump zich heeft uitgelaten over het normaliseren van de betrekkingen met Moskou. De Amerikaanse oorlogsmachine draait nog op volle toeren en zoals Kennedy en Nixon al moesten ondervinden, is het beter die niet voor de voeten te lopen.
McCain had de leiding in de hoorzittingen in de Senaat waarbij kabinetskandidaten van Trump aan de tand werden gevoeld en kreeg zeer geruststellende antwoorden. Te oordelen naar zowel Tillerson (buitenlandse zaken) als Mattis (defensie) leek er weinig te zijn veranderd sinds Obama. Idem dito bij Nikki Haley, de kandidaat voor ambassadeur bij de VN, die verklaarde dat Rusland niet te vertrouwen is. En nu heeft ze bij haar eerste optreden in de VN in New York, Moskou scherp veroordeeld vanwege de veronderstelde 'agressie' in Oekraïne, en ook nog geëist dat het de Krim opgeeft. Dit zijn uitspraken die als ze eenmaal zijn gedaan, niet zo makkelijk teruggenomen kunnen worden.
Aanvankelijk leek het alsof Trump nou niet bepaald haast had om voor het regime in Kiev in de bres te springen. De woordvoerder van het Witte Huis meldde dat Trump op de hoogte gehouden werd maar wilde geen verder commentaar leveren. Ook het State Department in Washington reageerde in bedekte termen met een oproep aan alle partijen om zich te houden aan de overeenkomsten om een eind aan de gevechten te maken, zonder zelfs Rusland te noemen. Dit in tegenstelling tot de beschuldigingen aan het adres van Moskou zoals we van Obama gewend waren. Maar dit alles werd weggeblazen door het optreden van Haley in de VN.
Porosjenko en zijn supporters in Washington en de NAVO weten dat ze iedere poging van Trump om de oost-west-spanningen te verminderen, in de kiem moeten smoren. Radio Free Europe/Radio Liberty, thet Amerikaanse Koude-Oorlogsstation, meldde op maandag 30 januari dat de 'Oekraïense strijdkrachten die hun nieuwe kracht willen laten zien, zijn overgegaan tot wat velen hier een 'sluipend offensief' noemen. 'Ze zijn gefrustreerd door de patstelling in de 33 maanden durende uitputtingsslag, en bang dat Westerse steun afneemt nu ze voelen dat president Donald Trump Kiev buiten iedere vredesbespreking zou kunnen laten in zijn pogingen om de verstoorde relatie met Moskou te verbeteren.' En volgens de Duitse Süddeutsche Zeitung is 'Porosjenko vastbesloten om bijna alles te riskeren om maar te voorkomen dat de sancties tegen Rusland worden opgeheven'.
In Consortium News vergelijkt Jonathan Marshall de situatie met Georgië in 2008. Saakashvili ging er toen van uit dat een artilleriebombardement op burgerdoelen in de hoofdstad van de afvallige provincie Zuid-Ossetië, Tsvingali, een Russische reactie zou uitlokken—en dat gebeurde. Ook ging hij ervan uit dat het Westen toe zou snellen om zijn regime bij te staan. McCain was nauw betrokken bij dat avontuur. Maar toen Russische strijdkrachten terugsloegen en Georgië binnentrokken (onder andere om vliegvelden onklaar te maken die ter beschikking van Israël waren gesteld voor een aanval op Iran) bepaalde het Westen zich tot een propagandastorm over de 'Russische invasie', en dat is ook hoe we er in de media nog steeds over lezen.
Dit keer is de situatie echter veel gevaarlijker dan in 2008. In de crisis rond Georgië waren er geen NAVO-troepen in de buurt, maar nu wel. Terwijl ik dit schrijf zijn Amerikaanse en NAVO-troepen, inclusief Nederlandse eenheden, op manoeuvres in Polen. Duitse militairen zijn in Litouwen, voor het eerst sinds ze eruit verdreven werden in 1944. En de NAVO-troepen beperken zich ook niet tot de technische kant van een oefening. Ze vuren hun kanonnen af om 'een boodschap aan Poetin te sturen' , aldus de strijdbare NAVO-commandant, Generaal Ben Hodges.
Niettemin zijn de omvang en samenstelling van deze strijdkrachten, ondanks het aandeel van zware pantsereenheden, niet voldoende om het tegen Rusland op te nemen. Maar in een crisis zouden ze wel naar het zuiden kunnen zwenken en in Oekraïne betrokken raken, mocht Kiev erin slagen om Moskou te provoceren om op de aanvallen te reageren.
En daar zouden ze zeker het verschil maken.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten