Wordt MH17 ons 9/11? (24) Herhaling van zetten bij nieuwe sancties tegen Rusland

De met grote meerderheid dezer dagen in het Amerikaanse congres aangenomen nieuwe sancties tegen Rusland (in een voordeelpakket met sancties tegen Iran en Noord-Korea zodat iedereen wel een reden heeft om er voor te stemmen) lijken in veel opzichten op de sancties die drie jaar geleden werden ingesteld. Toen werd door de regering-Obama eveneens een pakket maatregelen tegen de leverantie van Russisch gas aan Europa afgekondigd.
En wel, om precies te zijn, op 16 juli 2014. 

Binnen de EU bestond toen grote tegenzin tegen de sancties, die voortbouwden op een reeks strafmaatregelen gericht tegen South Stream, de pijpleiding door de Zwarte Zee.
Nu is Nordstream 2, door de Oostzee, het doelwit. Ditmaal ziet het echter er niet naar uit dat de EU opnieuw gechanteerd kan worden met een dramatisch incident in Oekraïne, al is niets onmogelijk.

De G20 en het morele relativisme van geweld

Ik moet u een bekentenis afleggen. Ik ben een anarchist. Bent u al bang geworden? Dat kan ik me voorstellen. Misschien stopt u nu zelfs met lezen, zeker als u naar het nieuws over de rellen rond de G20 top in Hamburg heeft gekeken. Dat heeft toch voor veel mensen het beeld van anarchisme in actie alleen maar bevestigt. Toch wil ik u vragen verder te lezen. Misschien krijgt u dan een ander idee.

Hoewel revolutie onmiskenbaar onderdeel is van het socialistische gedachtegoed, houdt dat niet per se in dat dat ook met geweld gepaard zou moeten gaan. In tegendeel, de anarchistische traditie brengt vooral naar voren dat de wijze waarop het ¨Ancien Regime¨ moet worden overwonnen, zich weerspiegelt in het utopia dat men voor zich ziet. Doelen impliceren middelen. Dus als je een vreedzame samenleving nastreeft, dan is een plotselinge gewelddadige overname door een klein groepje professionals niet de meest aangewezen manier om dat te bereiken. De geschiedenis kan talloze voorbeelden geven van momenten waarbij geweld alleen maar tot meer geweld leidde. Vandaar dat anarchisme vooral methoden als burgerlijke ongehoorzaamheid en de algemene staking adverteert.

Binnenkort te verschijnen boek van Van der Pijl plaatst MH17 in bredere geopolitieke context

A.s. maandag 17 juli 2017 is het drie jaar geleden dat de MH17 werd neergehaald. De precieze toedracht en het aanwijzen van de verantwoordelijken zijn drie jaar na dato nog steeds onderwerp van feitenonderzoek en (internationaal-)politieke steekspellen. In deze context verschijnt op 1 september het boek van Kees van der Pijl, Der Abschuss. Flug MH17, die Ukraine, und der neue Kalte Krieg bij uitgeverij PapyRossa in Keulen. De vertaler, Jochen Mitschka, heeft ter ondersteuning van deze publikatie een blog gestart, Der Abschuss Flug MH17, waarop ondersteunende informatie wordt verzameld en onder andere de bibliografie met de bronnen die voor dit boek gebruikt zijn inclusief de hyperlinks. 

Later in het jaar zullen ook het Engelse origineel en een Portuguese vertaling (in Brazilië) uitkomen. 

Op oorlogspad (8). De kabinetsformatie en de Nederlandse defensieuitgaven

Dat de kabinetsformatie zo moeizaam verloopt heeft te maken met concrete verschillen van opvatting, zoals bijvoorbeeld inzake de vrijwillige levensbeëindiging. Voor D'66, dat zich consequent als voorvechter van een neoliberale ombouw van de Nederlandse economie en samenleving opwerpt, moet dat makkelijker kunnen—wat heb je, in een zuiver marktperspectief, immers aan oude mensen? De ChristenUnie daarentegen houdt vast aan een naar we mogen aannemen Bijbelse ethiek. 

Wonderlijk genoeg zijn beide partijen het echter eens over de ONvrijwillige levensbeëindiging die het gevolg zal zijn van een kernoorlog. D'66 en CU zijn, net als de andere partijen afgezien van 'klein links', voor verhoging van de defensieuitgaven. En die worden gebruikt om de wapenindustrie een flinke ruggesteun te geven en in de praktijk, voor militair machtsvertoon aan de Russische grens en al even risicovolle luchtmachtacties in Syrië, waar Moskou de regering steunt in de burgeroorlog.

Hoe de Verenigde Staten de jihadisten bewapent, in Syrië en elders

Na twee gas-incidenten die allebei aan het Assad-regime in Syrië werden toegeschreven maar uiteindelijk provocaties door anderen bleken te zijn, is het Witte Huis samen met de strijdlustige VN-ambassadeur Nikki Haley ditmaal op de proppen gekomen met een waarschuwing vooraf. Nu beweren ze te weten dat er een nieuwe aanval met chemische wapens wordt gepland door Syrische regeringstroepen. En om niets aan het toeval over te laten, meldde Haley dat Rusland en Iran bij die voorbereidingen betrokken zijn.

Doorzichtiger kan het niet worden. De oorlogspartij in Washington, verwikkeld in een verbitterde interne machtsstrijd die niet lijkt te luwen, probeert al bij voorbaat de spanning op te voeren en dreigt niet alleen Assad aan te vallen, maar ook zijn Russische en Iraanse hulptroepen.

Dit valt samen met nieuwe agressie van de kant van Israël en Saoedi Arabië tegen resp. Syrië en Iran (via Qatar).

Zou het kunnen dat Washington zijn jihadistische bondgenoten een signaal geeft dat als zij een incident in scène zetten, daar onmiddellijk een Amerikaanse aanval op zal volgen? Dat er van coördinatie sprake is, is al lang geen geheim en als de jihadisten vandaag de dag een formidabele strijdmacht vormen dan is dat te danken aan de steun van de VS en andere Westerse landen samen met Turkije en Saoedi Arabië. In een stuk voor The American Conservative beschrijft Gareth Porter dit laatste met veel details.