Fotoverslag demonstratie 31 augustus 2013

Meer dan 200 mensen van zeer verschillende nationaliteiten en leeftijdsgroepen demonstreerden vanmiddag tegen de dreigende militaire aanval op Syrië. Onder hen ervaren vredesactivisten, mensen van Syrische afkomst, maar bovenal veel "gewone", verontruste burgers. Allen hadden zich verenigd achter de eis dat er geen militaire aanval op Syrië moest komen. Tijdens een tweetal toespraakjes bleken zowel medestanders van de Syrische regering als medestanders van de Syrische oppositie zich in deze leus te kunnen vinden. Vertegenwoordigers van beide opvattingen liepen mee en kwamen aan het woord.

 

Het verzamelpunt van de demonstratie was het Vredespaleis dat juist deze week het feit viert dat het 100 jaar geleden in Den Haag werd geopend omdat de regeringsleiders, toen in 1913, van mening waren: "Oorlog is geen Oplossing".

Verklaring demonstratie 31 augustus 2013

Tegen Militaire Interventie!

Oorlog is Geen Oplossing!

Handen af van Syrië!

 

Wij zijn een groep bezorgde burgers die tegen militaire interventie in Syrië zijn. Hierbij roepen wij de Nederlandse overheid op om zich in te zetten voor het vredesproces en zich tegen een militaire aanval uit te spreken. Militair ingrijpen zal de afschuwelijke situatie in Syrië niet verbeteren, alleen een staakt-het-vuren en een dialoog tussen de strijdende partijen kan het lijden beëindigen.

 

Een militaire interventie zonder mandaat van de VN-Veiligheidsraad is zonder enige twijfel illegaal en is in strijd met de meest fundamentele waarden en principes van het internationale recht. Als gastheer van internationale gerechtshoven en tribunalen zou Nederland een voorvechter moeten zijn van het naleven van het volkerenrecht. Als hoofdstad van internationale vrede en veiligheid, moet er juist vanuit Den Haag een sterke oproep zijn voor een wapenstilstand en voor vredesbesprekingen tussen de betrokken partijen.

Demonstrat​ie tegen interventi​e in Syrië

Een ad hoc coalitie van organisaties, waaronder "Oorlog is geen Oplossing", organiseert een demonstratie tegen interventie in Syrië op zaterdag 31 augustus. Startpunt om 13:00 uur bij het Vredespaleis Den Haag

De demonstratie kiest geen partij, maar roept o.a. op om tot een politieke oplossing te komen, bijvoorbeeld door de afgeblazen onderhandelingen in Geneve alsnog te starten.

Kamer trekt lessen uit de vorige oorlog, maar houdt blinde vlek

Na een week van oplopende internationale oorlogsdreiging is de Tweede Kamer vandaag van vakantie teruggekomen om met minister Timmermans van Buitenlandse Zaken over de Nederlands positie in deze oorlogsdreiging te spreken. Het lijkt vooral om de vragen te gaan of er in feitelijke en juridische zin voldoende basis is voor een militaire aanval op Syrië.

Het heeft vele jaren van volharding, aandringen en handtekeningen verzamelen gevergd om meer dan vijf jaar na het begin van de oorlog tegen Irak een Kamermeerderheid te vinden die tot een onderzoek naar de besluitvorming over deze oorlog en de Nederlandse steun daaraan kon besluiten. Het rapport van de Commissie Davidse dat in 2010 verscheen mag een succes van de vredesbeweging genoemd worden. We zijn er in 2003 niet in geslaagd om met miljoenen demonstranten wereldwijd die oorlog tegen Irak te verhinderen, maar bij de regeringen van verschillende landen die deze oorlog voerden of militair dan wel politiek ondersteunden is wel een kritisch zelfonderzoek afgedwongen dat in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, maar ook in Nederland tot grotere terughoudendheid leidde bij de politici nu het om een aanval op Syrië gaat.

Picketline bij Kamerdebat over Syrië

Aan het eind van het debat over Syrië vond een korte actie plaats vóór de ingang van de Tweende Kamer.

 

Geen verdere Nederlandse medeplichtigheid aan een aanval op Syrië!

Toen Nederland begin van dit jaar twee Patriot-eenheden naar Turkije stuurde, verzekerde het Ministerie van Defensie dat de raketten ‘een puur defensieve taak’ hadden en ‘geen ondersteuning aan een no-fly zone of offensieve operatie’ zouden bieden. Dit in tegenstelling tot de twee eerdere Nederlandse Patriot-missies die als rugdekking dienden voor offensieve operaties. In 1991 voor de Golfoorlog, in 2003 voor de invasie die de staat en samenleving van Irak in een chaos heeft gestort die tot vandaag voortduurt.
 

O҂O organiseerde op 7 januari jl. een picketline tegen de huidige Patriotmissie omdat wij meenden dat ook ditmaal een interventie het werkelijke doel was.

Het appèl van de Syrische burgerslachtoffers

De beelden van de gifgasslachtoffers in Damascus vervullen de een, soms letterlijk, met ongeloof, de ander met afgrijzen en weer een ander met intens verdriet (zoals Maarten Zeegers in de Volkskrant van 23 augustus). Het zouden beelden kunnen zijn die net zo iconisch zijn als de beelden die eerder de wereld overgingen van het Vietnamese napalmmeisje (ook gifgas), van de uitgemergelde lichamen achter Bosnisch prikkeldraad, van de ontzielde lichamen van Amerikaanse militairen die door de straten van Mogadishu werden gesleept of van de van een puntachtige cape en een stel elektriciteitsdraden voorziene Irakezen in de Abu Graib gevangenis. Beelden die leidden tot een keerpunt in de toen gevoerde oorlogen. In drie van de vier genoemde gevallen overigens tot een beëindiging van het Amerikaanse optreden; het vierde geval, dat leidde tot een Westerse militair interventie in de Bosnië-oorlog, bleek later gemanipuleerd te zijn of in ieder geval bleek de werkelijkheid niet in overeenstemming te zijn met de door het beeld gewekte suggestie. Dat noopt ook nu tot enige voorzichtigheid.

Een beeld doet echter meer dan duizend woorden. Waar de media de afgelopen maanden uitvoerig berichten over de door de chefstaf van het Amerikaanse leger beargumenteerde onmogelijkheid tot succesvol militair ingrijpen in Syrië, klinkt nu alom de oproep dat het er toch maar van moet komen. Waar geanalyseerd werd dat sinds het aantreden van John Kerry als Amerikaans minister van buitenlandse zaken, Amerika meer op de door Rusland bepleite lijn lijkt te zitten om het bloedvergieten in Syrië niet door militaire interventie maar door internationale onderhandelingen met alle betrokkenen te doen beëindigen, valt ogenblikkelijk weer het verwijt te horen dat Rusland niet bereid lijkt te zijn het bloedvergieten te stoppen en alle pogingen daartoe frustreert (waarbij dan ook weer voorbij wordt gegaan aan het feit dat zelfs als Rusland zijn verzet tegen en interventie zou staken, er volgens de Amerikaanse generaals geen militair scenario met gerede kans op succes voor handen is).

Kortzichtigheid of oog voor de realiteit en voor inconsistent beleid?

Hun reactie, bijna drie weken na het verschijnen van het duur hun gewraakte artikel van Hans Wiegel en Stephan de Vries, beginnen Esseline van de Sande en Tineke Bennema met een sneer dat de opiniemakers en politici kennelijk nu pas wakker zijn geworden over Syrië. Mijn ervaring is dat er binnen de politiek en ook binnen de omvangrijke Syrische gemeenschap in Nederland intensief over Syrië werd gediscussieerd, maar dat deze discussies nauwelijks doordrongen bij de media en de publieke opinie. Daar bleef lange tijd het versimpelde beeld bestaan dat de Syrische bevolking massaal in opstand was gekomen tegen een dictator die meedogenloos terugsloeg en daarmee alle krediet verspeelde om nog langer aan de macht te mogen blijven. Dat beeld was al enige tijd aan het kantelen en dankzij vaste columnisten als Rob de Wijk en Hans Wiegel dringt dat nu ook op de opiniepagina’s van de gevestigde kranten door. Mogelijk hangt dit samen met de Egyptische contrarevolutie waarbij het Egyptische leger inmiddels even meedogenloos het verzet van de Egyptische Moslimbroederschap de kop in probeert te drukken. Al eerder was ook langzaam maar zeker het besef doorgedrongen dat de Syrische oppositie door streng islamitische groepen werd gedomineerd en de opstand weinig meer met het streven naar vrijheid en democratie te maken had. 

Oorlog voeren om afluisteren te rechtvaardigen

Het NSA afluisterschandaal in de Verenigde Staten heeft er onverwacht toe geleid dat zich in het Amerikaanse Congres tegenstemmen laten horen. Tot nu toe was het aanroepen van de Oorlog tegen het Terrorisme voldoende om iedereen in het gelid te krijgen. Maar onder leiding van het Republikeinse lid van het Huis van Afgevaardigden, Justin Amash, is geprobeerd via een amendement op de defensiebegroting de afluisterpraktijken een halt toe te roepen. Tot ieders verbazing was het slechts met 217 tegen 205, een verschil van twaalf stemmen, dat dit geen succes had. 

Toen ook nog eens een hoorzitting werd gepland waarin Glenn Greenwald, de Guardian-journalist aan wie Edward Snowden zijn informatie in bewaring heeft gegeven, per lijnverbinding zou  getuigen (hij waagt zich natuurlijk niet op VS-grondgebied), riep Obama precies op het geplande tijdstip de betrokken senatoren naar het Witte Huis. Daar zouden ze dan ‘voorgelicht’ worden over de rol van de NSA, en Greenwalds optreden ging niet door.

De omwenteling in Egypte, en de gevolgen voor de oorlog in Syrië

In onze media wordt uitvoerig bericht over de recente stormachtige ontwikkelingen in Egypte maar er is nauwelijks aandacht voor de daarmee gepaard gaande stormachtige ontwikkelingen in Syrië en andere landen in de regio.

De strijd voor of tegen de Moslim Broederschap (MB) speelt in de hele Arabische regio. Met name de dictatoriale heersers in deze landen zien de MB vanouds als de belangrijkste bedreiging voor hun heerschappij. De machthebbers in Saudi Arabië en de Golfstaten vrezen dat als de opmars van de MB in het Midden-Oosten niet wordt gestopt geen van de monarchieën in de Golf-regio zal overleven.

Welk belang dient de voortgaande steun aan de Syrische oppositie eigenlijk nog?

Bij veel politieke partijen die de eerste democratische verkiezingen winnen na een lange periode van autoritair dictatoriaal bestuur, zie je een houding van “en nu zijn wij aan de beurt”. Met name als juist deze partij en haar politieke ideologie door het voorafgaande bewind alle politieke invloed werd ontzegd. Als reactie op de wijze waarop zij jarenlang buiten de macht zijn gehouden, zijn ze er nu op gebrand alle macht aan zich te trekken waarbij zij zich niets aantrekken van de veelal substantiële groep kiezers die haar stem aan een andere politieke partij heeft gegeven of zelfs aan haar eigen kiezers die met hun stem niet de ene alleenheerschappij door een andere wilden vervangen. Dit “winner takes all” principe kan vooral werken in presidentiële republieken naar Amerikaans of Frans voorbeeld waar een zelfs maar met een miniem verschil verkozen president enorme macht kan laten gelden of bij een districtenstelsel waarbij in etnisch of religieus verdeelde landen de macht volgens deze scheidslijnen wordt verdeeld en geen ruimte is voor etnische of religieuze minderheden; deze zelfs, door een doelbewust trekken van de districtsgrenzen, van een hen toekomende vertegenwoordiging worden uitgesloten. Presidentiële democratieën en districtenstelsels zijn kenmerkend voor de democratie-modellen van de Verenigde Staten, Frankrijk en Groot-Brittannië; de landen die in het verleden en ook nu hun idee van democratie aan andere landen hebben willen opleggen en waarin begrippen als “coalitievorming”, “overlegmodellen”, “rekening houden met minderheden” niet op een vanzelfsprekende wijze aan bod kwamen.

Snowden in Moskou, Assad in Homs

Wat is het gevolg van het besluit van de Russische regering om NSA klokkenluider Edward Snowden een tijdelijke verblijfsvergunning te verlenen voor de betrekkingen met de Verenigde Staten? Dat is de vraag die velen op dit moment bezig houdt.

Dat de VS onder Obama alle remmen heeft losgegooid in de jacht op ongewenste berichtgeving, is duidelijk. Een tragisch dieptepunt was de dood van Rolling Stone journalist Michael Hastings, die naam maakte met een artikel dat leidde tot het ontslag van generaal Stanley McChrystal als opperbevelhebber in Afghanistan.