Gaza aan de vooravond van een nieuwe slachtpartij?

Bij de vorige grote Israëlische militaire operatie in de Gaza-strook in december en januari 2008-09 kwamen zo’n 1200 Palestijnen, meest burgers, om het leven, en werd de infrastructuur grotendeels verwoest. Israël profiteerde toen nog van het feit dat Egypte onder het regime van Moebarak geen zaken deed met Hamas, zodat het Israëlische leger kon prijsschieten. Parool-tekenaar Joep Bertrams beeldde de (inmiddels wegens corruptie veroordeelde) premier Olmert af als hij zijn revolver leegschiet in een vogelkooitje, en dat vatte de moordpartij het best samen. Natuurlijk haastten Westerse politieke leiders zich om de beschietingen met primitieve raketten door Hamas te veroordelen—in totaal kwamen er 13 Israëli’s om bij het conflict, voornamelijk militairen. Israëls ‘recht om zich te verdedigen’ prijkte uiteraard in alle verklaringen. 

Bij de huidige aanvallen is veel werk gemaakt van de wrede moord op twee Israëlische en een Amerikaanse tiener, leerlingen aan een orthodox seminarie in het bezette Hebron. De regering-Netanyahu wist weliswaar dat de drie vermoord waren maar hield om politieke redenen vol dat er sprake was van een ontvoering, waarbij zelfs de familie van de jongens werd wijsgemaakt dat ze nog in leven waren. Zo ontstond het klimaat voor wraakacties (zoals het levend verbranden van een Palestijnse tiener) en mishandeling op grote schaal, maar ook voor een grootschalige militaire operatie. Doordat een door de Israëlische politie in elkaar geramde Palestijnse jongen van 15, een neef van de verbrande jongen, toevallig een Amerikaans paspoort had, heeft het grote publiek in de VS voor het eerst een glimp opgevangen van de realiteit van de Israëlische politiek tegenover de Palestijnen.

De omstandigheden voor een militaire operatie in Gaza zijn gunstig, omdat de Moslim Broederschap, die in de nasleep van de opstand tegen Moebarak de verkiezingen in Egypte gewonnen had, door de staatsgreep van generaal Sisi weer ondergronds is gegaan. Honderden doodvonnissen, de voortdurende Amerikaanse subsidie van meer dan een miljard dollar per jaar, en de benoeming van Tony Blair als adviseur van de Egyptische junta (náást zijn post als onderhandelaar in het ‘vredesproces’ namens het ‘kwartet’—de VN, de VS, Rusland en de EU) onderstrepen dat dit de zegen van de ‘internationale gemeenschap’ heeft.

Hamas, zelf een tak van de Broederschap, is daarmee weer hermetisch afgesloten van het Arabische achterland—we zijn terug bij het vogelkooitje van Joep Bertrams. Een openluchtgevangenis waar zelfs op vissen op zee, of te dicht bij de Israëlische versperringen komen, de doodstraf staat.

Het Westen staat opnieuw klaar om niets te doen, want ondanks 26 resoluties van de Verenigde Naties waarin de bezetting van Palestijnse is veroordeeld, wordt Israël onder het aanroepen van een fictief ‘vredesproces’ hooguit gemaand terughoudendheid te betrachten. Het ‘recht zich te verdedigen’ mag daarbij wel een gotspe genoemd worden. 

Hebron, waar de drie jongens werden vermoord, staat symbool voor de bezetting na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Het was in deze stad dat een aantal orthodoxe rabbi’s in 1968 hun intrek namen in een hotel om er het Joodse paasfeest te vieren, en onder leiding van rabbi Moshe Levinger besloten zij de eerste nederzetting in bezet gebied te stichten. Sindsdien gaat de kolonisering onverdroten voort, en het plan van toenmalig minister van landbeheer en de latere premier Sharon in 1977, toen de Likoed-partij voor het eerst aan de macht kwam, om een miljoen kolonisten in de bezette gebieden te vestigen, heeft langzaam maar zeker gestalte gekregen. Daarbij zijn die kolonisten ook een steeds belangrijkere binnenlandse politieke factor geworden, zodat het in feite onmogelijk is geworden, de bezette gebieden weer op te geven. 

Wat Sharon als premier nog klaarspeelde, nl. de Gaza-strook ontruimen voordat ook daar de bezetting onomkeerbaar zou worden, zal op de Westoever niet meer lukken. Maar dat is ook helemaal niet meer het doel van de huidige machthebbers in Israël. Premier Netanyahu vertegenwoordigt de uiterste rechtervleugel van de Zionistische beweging, de revisionisten (zijn vader was de secretaris van Zeev Jabotinski, die als leider van die stroming in de jaren twintig het fascistische wereldcongres in Rome bijwoonde). Deze revisionisten zien het hele ‘Heilige Land’, dus inclusief Jordanië, als hun wettig erfdeel.

Na het mislukken van de zoveelste ‘vredesoverleg’ heeft de volledig gediskrediteerde Mahmoed Abbas zich met Hamas verzoend en een ‘technokratische’ regering gevormd die door Fatah en Hamas wordt gesteund. Israël, dat ooit zelf heeft geholpen Hamas als tegenwicht tegen de ‘nationalistische’ Fatah te versterken, heeft in alle toonaarden geprotesteerd maar ziet nu haar kans schoon om Hamas in Gaza te vernietigen, een plan dat al lang op de rol stond. 

Als de voortekenen niet bedriegen, staan we opnieuw aan de vooravond van een slachting. Misschien kan, nu het voetbal even geweken is (negen Palestijnse jongeren werden bij een Israëlische luchtaanval gedood in een café in Gaza waar ze naar Nederland-Argentinië aan het kijken waren), de vraag nog eens kan worden gesteld, hoe lang de Israëlische bezettingspolitiek mag doorgaan het Midden-Oosten te ontwrichten.

Kees van der Pijl