maandag 16 februari 2015

Akkoord in Minsk, maar niet iedereen doet mee. De EU ook niet


Bij alle opluchting over het in Minsk gesloten akkoord om een eind te maken aan de bloedige burgeroorlog in Oekraïne, hebben de eerste tegenstemmen zich al hoorbaar gemaakt. Antiwar.com meldt dat Dmytry Yarosj, de aanvoerder van de neo-nazi formatie Rechtse Sector, heeft verklaard dat met ‘terroristen’ geen akkoord kan worden gesloten en dat wat zijn groep betreft, de strijd wordt voortgezet. 


De federalisten in het oosten (foto) gaan er op hun beurt van uit dat de Oekraïense troepen die ze hebben ingesloten bij Debaltseve, zich onder de bepalingen van het akkoord moeten overgeven. Vandaar dat in die corridor, die de communicatie tussen Loegansk and Donetsk bemoeilijkt, de beschietingen over en weer doorgaan.

De overgrote meerderheid van de bevolking in west- en oost-Oekraïne wil echter een eind aan de absurde oorlog, waarvoor zoals ik meerdere malen heb betoogd, nooit een binnenlandse meerderheid heeft bestaan. En ook al is een de gevolgen van een eenmaal op gang gekomen burgeroorlog dat de onderlinge haat toeneemt, nog steeds kunnen de leiders van het coup-regime in Kiev niet rekenen op steun voor voortzetting van de strijd, ook niet in de ‘eigen’ westelijke provincies.

Enkele dagen geleden werd de Oekraïense journalist Andrey Zakharchoek, gearresteerd wegens ‘onjuiste verslaggeving’. Hij is de tweede journalist na de op 8 februari al opgepakte Ruslan Kotsaba, die een oproep tot president Porosjenko had gericht om af te zien van het instellen van de diensplicht. Kotsaba verklaarde bij die gelegenheid dat hij liever vijf jaar de gevangenis in ging dan de wapens op te nemen tegen zijn ‘landgenoten in het oosten’. De harde hand van het regime tegen deze stemmen is nodig omdat de oproep voor militaire dienst op grote schaal wordt genegeerd, en zelfs de maatregel dat mannen van weerbare leeftijd (25 tot 60) Oekraïne niet meer uit mogen, zal daarin geen verandering brengen. Binnenslands is er geen animo om het land verder te gronde te richten—daarvoor moeten we in het buitenland zoeken.

Allereerst betreft dat de Europese Unie, die op dit moment het voortouw van de NAVO moet overnemen omdat Obama al moeite heeft om het Congres te bewegen hem de vrije hand te geven voor een oorlog van onbeperkte duur tegen de Islamitische Staat. De EU heeft, geloof het of niet, op dezelfde dag dat de twee belangrijkste leiders van het blok het akkoord in Minsk sloten met Porosjenko en Poetin, nieuwe sancties ingesteld tegen Rusland.
Met andere woorden, het Westen wil de tegenstellingen verder op de spits drijven en heeft het suïcidale project om Oekraïne bij Europa in te lijven, niet opgegeven—alsof de meer dan duizend jaar gedeelde geschiedenis tussen Kiev en Moskou nooit heeft bestaan.

De sancties hebben grote schade aangericht en gaan nog verdere, kolossale economische gevolgen krijgen, o.a. door het afblazen van de South Stream-gaspijpleiding onder de Zwarte Zee, die verlegd gaat worden naar Turkije. Maar als de bedoeling was, regimeverandering in Moskou te bewerkstelligen, is het tegendeel bereikt—Poetin behoudt met 85% goedkeuring (tien procent meer dan twee maanden geleden) het vertrouwen van de overgrote meerderheid van de bevolking.

In Oekraïne daarentegen is het moeilijk voorstelbaar geworden hoe er nog een terugkeer mogelijk is naar een soort nationale eenheid-in-verscheidenheid zoals die bestond vóór de coup in februari—want nogmaals, ook de mensen in het oosten die Russisch als eerste taal hebben, beschouwen zich als Oekraïeners en willen, anders dan de Krim, geen aansluiting bij Rusland. Naast de enorme materiële schade, de duizenden doden en meer dan een miljoen vluchtelingen, is de totale vervreemding tussen het regime in Kiev en de bevolking in het oosten óók een gevolg van de rampzalige Westerse politiek. Het land is dus niet ingelijfd, maar kapot gemaakt.

Kees van der Pijl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten