Alle media rapporteerden gisteren dat Parijs akkoord is met Moskou om voorlopig de strijd tegen ISIS gezamenlijk te voeren. Niet dat er veel enthousiasme is.
Zoals eerder bij herhaling betoogd kan die strijd alleen gewonnen worden door de financiële levenslijn van de jihadisten naar Turkije, Saoedi-Arabië en de andere Golfstaten af te snijden (dus ook geen vakantie in Dubai). De Russen zijn daar na het neerschieten van de Su 24 met harde hand aan herinnerd. De leider van de Turkmenen die opschept over het aan zijn parachute doodschieten van een van de twee piloten, blijkt een Turkse fascist van de Grijze Wolven te zijn.
Het Westen steunt niet de anti-ISIS coalitie maar de combinatie Turkije-Saoedi-Arabië-VAE-ISIS-al Qaeda enz. tegen Rusland, Iran en het regime van Assad.
Oekraïne heeft de piloot van de Turkse F-16 een medaille gegeven en president Porosjenko is in Nederland op staatsbezoek bij premier en koning. Zoals Rutte zegt, ‘we zijn in oorlog’—ja, met Rusland en met alle ongehoorzame regeringen/regimes in de wereld. China staat ook op die lijst, de wachtlijst zullen we maar zeggen.
De stroomvoorziening naar de Krim is weggevallen doordat Oekraïense fascisten de hoogspanningslijnen hebben opgeblazen en reparatie wordt verhinderd door ontevreden Krimtataren, de etnische groep wier geschiedenis teruggaat naar de tijd van Djingiz Khan. Volgens German Foreign Policy hebben de Tataarse leiders Mustafa Dsjemiljew en Refat Tsjoebarov uitgebreide contacten met het Duitse ministerie van buitenlandse zaken. Hierbij speelt op de achtergrond dat de Tataren van de Krim, die zwaar te lijden hadden gehad onder de stalinistische terreur in de jaren dertig, in de Tweede Wereldoorlog met de nazi’s collaboreerden. Als represaille liet Stalin na de bevrijding van de Sovjet-Unie het grootste deel van de Krimtataren naar Oezbekistan deporteren. Pas in de jaren zestig werden de beschuldigingen tegen hen herroepen, al duurde het tot de perestroika van Gorbatsjov alvorens ze het recht kregen terug te keren naar de Krim.
De Krimtataren hebben zowel met de onafhankelijke Oekraïne als na de inlijving in 2014, met Rusland moeizame relaties onderhouden.
Het zijn moslims en er vechten ook salafistische Krimtataren in Syrië; daarnaast zijn er pro-Russische Tataarse organisaties. Verder leven er naar schatting zes miljoen ooit van de Krim naar het Ottomaanse Rijke geëmigreerde Tataren in Turkije (dat is 24 keer zoveel als op de Krim en in Oekraïne, waar we praten over een kwart miljoen).
Drie weken geleden hebben Dsjemiljew en Tsjoebarov overleg gevoerd met de EU-functionaris voor buitenlandse zaken, Federica Mogherini, over mogelijkheden tot beëindiging van de ‘bezetting van de Krim’ en over ‘vreedzame acties’ die daartoe kunnen bijdragen, in het bijzonder op het vlak van de energievoorziening.
De Krim is voor 80 procent van zijn energie afhankelijk van Oekraïne, en voor drinkwater voor 85 procent, en het opblazen van de elektriciteitsmasten is een gevoelige klap.
Hollande heeft in Moskou niet namens de EU gesproken maar alleen namens Frankrijk, en het bondgenootschap met Rusland is een bilaterale overeenkomst—niet de eerste keer dat Frankrijk buiten het Atlantische blok opereert.
De krachten die Poetin in het nauw willen drijven en serieus denken aan een regimewisseling in Moskou, hopen dat de kosten van de Rusland niet populaire Syrië-interventie (50 miljoen dollar per dag) en de aanhoudende, door de samenloop van crisis en Saoedische oliepolitiek laaggehouden olieprijs, Rusland tot opgeven dwingt.
Zoals alle luchtoorlogen is het bombarderen een weinig effectieve manier om terrein te herwinnen en hoewel het Syrische leger militair steeds effectiever wordt door de gevechtservaring (lees Robert Fisk in The Independent), is het te klein om ooit heel Syrië te heroveren.
De Russische sancties tegen Turkije helpen ook al niet om Rusland, dat langs die weg juist naar mogelijkheden zocht om de blokkade door NAVO/EU te omzeilen (gaspijplijn, voedselimporten), economisch lucht te geven.
Vandaar, tegen alle bewijzen inzake het neerschieten van de Su 24 in, de NAVO-steun aan Turkije; Hollande alleen in Moskou; Amerikaanse instructeurs voor het Oekraïense leger; opblazen van hoogspanningslijnen naar de Krim. Langzaam maar zeker lijken de fronten van de ‘Oorlog tegen de Terreur’ om te slaan naar een front tegen Rusland.
Kees van der Pijl
De Krimtataren hebben zowel met de onafhankelijke Oekraïne als na de inlijving in 2014, met Rusland moeizame relaties onderhouden.
Het zijn moslims en er vechten ook salafistische Krimtataren in Syrië; daarnaast zijn er pro-Russische Tataarse organisaties. Verder leven er naar schatting zes miljoen ooit van de Krim naar het Ottomaanse Rijke geëmigreerde Tataren in Turkije (dat is 24 keer zoveel als op de Krim en in Oekraïne, waar we praten over een kwart miljoen).
Drie weken geleden hebben Dsjemiljew en Tsjoebarov overleg gevoerd met de EU-functionaris voor buitenlandse zaken, Federica Mogherini, over mogelijkheden tot beëindiging van de ‘bezetting van de Krim’ en over ‘vreedzame acties’ die daartoe kunnen bijdragen, in het bijzonder op het vlak van de energievoorziening.
De Krim is voor 80 procent van zijn energie afhankelijk van Oekraïne, en voor drinkwater voor 85 procent, en het opblazen van de elektriciteitsmasten is een gevoelige klap.
Hollande heeft in Moskou niet namens de EU gesproken maar alleen namens Frankrijk, en het bondgenootschap met Rusland is een bilaterale overeenkomst—niet de eerste keer dat Frankrijk buiten het Atlantische blok opereert.
De krachten die Poetin in het nauw willen drijven en serieus denken aan een regimewisseling in Moskou, hopen dat de kosten van de Rusland niet populaire Syrië-interventie (50 miljoen dollar per dag) en de aanhoudende, door de samenloop van crisis en Saoedische oliepolitiek laaggehouden olieprijs, Rusland tot opgeven dwingt.
Zoals alle luchtoorlogen is het bombarderen een weinig effectieve manier om terrein te herwinnen en hoewel het Syrische leger militair steeds effectiever wordt door de gevechtservaring (lees Robert Fisk in The Independent), is het te klein om ooit heel Syrië te heroveren.
De Russische sancties tegen Turkije helpen ook al niet om Rusland, dat langs die weg juist naar mogelijkheden zocht om de blokkade door NAVO/EU te omzeilen (gaspijplijn, voedselimporten), economisch lucht te geven.
Vandaar, tegen alle bewijzen inzake het neerschieten van de Su 24 in, de NAVO-steun aan Turkije; Hollande alleen in Moskou; Amerikaanse instructeurs voor het Oekraïense leger; opblazen van hoogspanningslijnen naar de Krim. Langzaam maar zeker lijken de fronten van de ‘Oorlog tegen de Terreur’ om te slaan naar een front tegen Rusland.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten