Zorgwekkende wending in de ‘strijd tegen ISIS’

Na de ramp met de Russische Airbus op 31 oktober boven de Sinaï is nog eens duidelijk geworden hoe er in de wereldpolitiek met twee maten wordt gemeten. Weinig tranen over de slachtoffers in onze media, in plaats daarvan de spot drijven met Rusland omdat het de uitslag van het onderzoek wilde afwachten alvorens een verklaring uit te geven wat de oorzaak was.

Inzake MH17 was het natuurlijk prima dat we ruim een jaar hebben moeten wachten op de oorzaak, inclusief de inhoud van de vluchtrecorders, die in het geval van de Russische Airbus (zoals normaal gebruikelijk) binnen enkele dagen beschikbaar waren.

Inmiddels zijn alle partijen, zelfs het militaire regime in Egypte, het eens dat het een bomaanslag door ISIS was. Maar dat is niet de enige wending in de ‘strijd tegen ISIS’. 

Wat het ongeluk betreft, de Amerikanen en Britten beweerden al direct, zogenaamd op basis van hun inlichtingendiensten, dat het een bomaanslag was. Maar inmiddels is bekend geworden dat ze dit van Israël te horen hadden gekregen. De Israëlische inlichtingendiensten werken nauw met Egypte samen om de jihad in Sinaï onder controle te krijgen en luisteren de ISIS-communicatie permanent af. Ze hoorden niet alleen dat er felicitaties over het ‘succes’ werden doorgegeven maar hadden ook al informatie vooraf dat ‘something big’ ging gebeuren.

Dat brengt ons op de vraag of er nu eigenlijk samenwerking met Rusland is in de ‘strijd tegen ISIS’ of dat er in werkelijkheid (vandaar de aanhalingstekens) een complex samenstel van andere conflicten speelt. Immers, de anti-ISIS-coalitie van 65 landen heeft tot nu toe nauwelijks indruk gemaakt, terwijl de pas onlangs ingezette Russische luchtcampagne een hernieuwd offensief van het Syrische regeringsleger heeft mogelijk gemaakt.

En nu blijkt uit berichten o.a. op Antiwar.com dat zowel Rusland als de VS hun inzet in Syrië opvoeren maar daarbij wapens inzetten die de vraag oproepen tegen wie ze eigenlijk gericht zijn. Dit betreft vooral luchtdoelraketten, terwijl de VS op verzoek van Turkije ook F-15C gevechtsvliegtuigen in het Syrische luchtruim laat opereren.

ISIS heeft geen vliegtuigen, dus luchtdoelraketten zijn noch voor de Syrisch-Iraans-Russische coalitie, noch voor de groepen die door de VS worden gesteund van nut tegen ISIS. De F-15C is ook een toestel dat tegen andere straaljagers wordt ingezet, dus ook daar kan het er niet om gaan om ISIS te bestrijden.

De Syrische regeringstroepen zullen weliswaar Israëlische luchtaanvallen kunnen afslaan, maar verder lijkt het er toch vooral op dat beide partijen, de Syrisch-Iraans-Russische en de Turks-Saoedisch-Amerikaanse (en nog 62 andere leden van deze coalitie) het op elkaars vliegtuigen gemunt hebben. Aangezien deze laatste caolitie vooral uitblinkt in ineffectiviteit omdat de belangentegenstellingen erbinnen veel te groot zijn om gezamenlijk te kunnen optreden, zijn de luchtdoelraketten en F-15Cs tegen de Syrische luchtmacht en tegen de Russen gericht. Turkije heeft immers al gedreigd bij een volgende afzwaaier van een Russisch toestel boven Turks grondgebied, dit neer te zullen halen—iets waar de NAVO nog eens extra op heeft aangedrongen.

Aangezien praktisch alle wapens die aan de zogenaamde gematigde oppositie worden geleverd, in de praktijk worden doorverkocht aan ISIS en de andere jihadisten, zullen we binnenkort rekening moeten houden met nieuwe luchtincidenten boven Syrië en andere regio’s waar ISIS actief is. Net als in Libië, waar grote voorraden luchtdoelraketten werden gedropt voor de milities die het land nu onder elkaar hebben verdeeld, komen zo wapens in handen van een ongecontroleerde opstand, wapens waarvan later gevraagd zal worden waar ze gebleven zijn.

Het grootste gevaar is echter dat Russische en/of Amerikaanse gevechtsvliegtuigen worden neergehaald met wapens die door de andere partij zijn geleverd.
Een staakt-het-vuren in Syrië gevolgd door een politieke regeling is daarom dringender dan ooit.

Kees van der Pijl