Een imperium strekt zich, per definitie, uit over grote hoeveelheden territorium en dringt daarmee binnen in localiteiten die op zichzelf niets te maken hebben met elkaar, behalve dat ze een uitdaging voor de heerschappij van de Hegemon kunnen vormen. Bijvoorbeeld, het Romeinse Rijk was in de eerste eeuwen van onze jaartelling druk bezig de Sassanidische heersers in Perzië terug te dringen, probeerde Germaanse stammen aan de Rijn te onderwerpen en had moeilijke tijden het hoofd te bieden aan Euraziatische stammen die zich verplaatsten vanuit de Kaukasus naar de vlakten van de Donau. Het meest cruciale talent waarover een imperium dient te beschikken om te overleven is misschien wel de vaardigheid op hetzelfde moment een veelheid aan conflicten te managen.
Het huidige Amerikaans gedomineerde neoliberale imperium uit ook haar wil om op het wereldtoneel “dominantie over het totale spectrum” te bereiken door een beleid te formuleren dat hen in staat stelt om conflicten in meerdere “gevechtstheaters” te beheersen. Op deze manier kunnen over de hele wereld dan ook sporen van oorlogvoering gevolgd worden - tot in landen die elk een eigen niveau van conflict laten zien dat gebonden is aan de op maat gesneden manipulaties van het Rijk.
Op dit moment kunnen voorbeelden van Amerikaanse interventie in verschillende “gevechtstheaters” worden gevonden in Eurazië (nauw ondersteunen van het Pinochet-liberale regime van Oekraïne), het Midden-Oosten (verandering van regime in Syrië) en Oost-Azië (beheersen van Noord-Korea) naar Latijns-Amerika (verandering van regime in Venezuela), landen die geen gelijkenis vertonen anders dan dat ze het doelwit zijn van imperiaal management.
Imperialisme betekent vaak stabiliteit en rust voor het kerngebied, maar continue schermutselingen aan de periferie. Op die manier kunnen lokale conflicten laten zien waar de hegemoniale macht op de terugtocht is, waar het zijn invloed weet te stabiliseren en waar gevechten tegen externe krachten van verzet worden gewonnen.
Kracht van verzet: de dreiging van het “Socalisme van de 21ste Eeuw”
De afgelopen weken zijn in Venezuela de spanningen opgelopen tot alarmerend niveau, in een binnenlands conflict waarin het Imperium zijn vingerafdrukken overal achter laat. Misschien is de strijd tussen de volgelingen van de overleden Hugo Chàvez en de oppositie minder zichtbaar in de Europese massamedia, maar vanwege de ligging in Empire's eigen achtertuin, is de uitkomst zeker niet onbelangrijk. In ieder geval biedt het een aardige casus om de invloed van de hegemoniale macht te beschouwen in een lokaal gevechtstheater.
Nadat Hugo Chàvez in 1998 voor het eerst de verkiezingen won, implementeerde hij een beleid dat door Amerikaanse functionarissen tot “hulpbronnen nationalisme” werd bestempeld. Concreet betekende dit dat de grote olie-inkomsten van het land werden gebruikt om de belangen van de armen te dienen in plaats van te verdwijnen in de zakken van een klein conglomeraat van particuliere investeerders. Armoede werd op spectaculaire wijze terug gebracht. De inname van het aantal calorieën per hoofd van de bevolking steeg enorm en veel mensen kregen toegang tot gezondheidszorg en andere openbare voorzieningen. Natuurlijk, dit beleid ging wel lijnrecht in tegen de neoliberale orthodoxie en Amerikaanse zakelijke belangen.
Chàvez leunde voor zijn legitimiteit dan ook sterk op anti-Amerikaanse retoriek, wat positief door grote aantallen kiezers op het subcontinent werd ontvangen. Andere landen - Bolivia, Ecuador, Nicaragua - “werden rood”, terwijl in andere landen, zoals Brazilië en Argentinië, ook linkse regeringen aantraden. Op deze manier kon men beginnen met het opbouwen van exclusief Latijns-Amerikaanse instellingen (dus zonder de VS en Canada) om de concurrentie op te voeren tegen de multilaterale organisaties waarin de Verenigde Staten de scepter zwaaide. Uiteraard brachten al deze successen de Hegemon tot razernij en reactie.
Straatprotesten. Nog maar eens.
Een fundamentele zwakte van het chavistische beleid was dat de economie niet werd gediversifieerd, dus toen in 2015 de olie-prijzen kelderden onder leiding van de Amerikaanse bondgenoot Saudi-Arabië, raakte de overheid in ernstige problemen. In januari 2016 verloren de chavistas hun meerderheid in het Parlement aan de oppositie, het eerste verlies in verkiezingen in 18 jaar. Vanaf dat moment ontstonden conflicten tussen diverse staatsinstituties, culminerend in een uitspraak van het Hooggerechtshof dat het Parlement “minachting voor de Grondwet” aanwreef, nadat een paar afgevaardigden van de oppositie werden beëdigd onder verdenking hun zetel te hebben gekocht.
https://venezuelanalysis.com/analysis/13018
De afgelopen weken spoorden oppositieleiders hun volgelingen aan hun woede naar de straat te nemen, wat men ook deed. Twee keer eerder leidde dit tot een explosieve situatie. In 2002 mislukte een staatsgreep tegen Chàvez, toen grote aantallen mensen de straat op gingen om zijn terugkeer te eisen. In het begin van 2014 schokte een strategie van ¨Guarimbas¨ het land. Straatprotesten liepen uit op geweld tegen openbare diensten die door de chavista regering waren gefinancierd, zoals volksuniversiteiten en faciliteiten voor lokale gezondheidszorg die bemand werden door gehate Cubaanse dokters. Tegelijkertijd werden overal in de steden barricades opgeworpen om het openbare leven te verlammen.
Deze protesten van 2014, die deels waren begonnen op basis van legitieme bezorgdheid onder de bevolking over de hoge misdaad en andere kwesties, werden overgenomen door gewelddadige rechtsextremisten, gebonden aan oppositionele leiders, die hun strategie met Washington coördineerden. Eigenlijk leek deze periode van geweld veel op het scenario dat op hetzelfde moment in Oekraïne werd uitgerold, met 43 doden tot gevolg, waarvan 6 agenten van de oproerpolitie Sebin en nog eens 18 burgers die omkwamen aan de barricades. Op dit moment kostten de rellen al de eerste dode.
... en draag daarbij een grote stok
Het Imperium wordt voornamelijk gerund door de ideeënruimte en beeldvorming te manipuleren via een veelheid aan informatie-kanalen; door politieke invloed aan te wenden in internationale instellingen; door de economische mogelijkheden van de doelstaat te beinvloeden en door gebruik van militaire middelen als een normaal beleidsinstrument. Ondanks de betrekkelijk geringe intensiteit van het conflict kan het Venezolaanse geval dienen als archetype.
De VS ondersteunt oppositionele leiders namelijk niet alleen in strategische besprekingen, er wordt ook een massa fondsen het land in geworpen dat exclusief bij oppositionele groepen belandt. De National Endowment for Democracy, het International Republican Institute en andere aan de staat gelinkte organisaties besproeien oppositionele groeperingen en NGO's “ter bevordering van de democratie” met geld, met name om media campagnes te organisaren die worden aangedreven door de meest geavanceerde, state-of-the-art PR technieken. Het belangrijkste doel is de regering te delegitimeren.
Ideologische ondersteuning wordt georganiseerd door kringen van internationale politici, denktanks, experts, PR-bedrijven en media, die voortdurend het gevestigde idee uitdragen dat “socialisme” inherent dictatoriaal en disfunctioneel is. Institutioneel wordt de chavista overheid vooral onder druk gezet via de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten), waarin de Verenigde Staten stelselmatig probeert Venezuela te isoleren. Eigenlijk zou de OAS kunnen en moeten worden gezien als een systeem van wederzijdse hulp tussen landen om elkaar bij te staan bij bepaalde problemen. Maar de Verenigde Staten is er vooral op gericht - met de hulp van haar junior partner Canada en een paar andere client-staten - het chavista regime te verwurgen door voortdurend bedreigingen te uiten.
Zelfs militaire. Op 6 april j.l., de dag van de kruisraketten op Syrie, verklaarde hoofd van SOUTHCOM Admiral Kurt Tidd dat: “... De groeiende humanitaire crisis in Venezuela kan ons uiteindelijk tot een regionale reactie dwingen”. https://venezuelanalysis.com/analysis/13042 Op deze manier poogt de VS in eerste instantie Venezuela zover te krijgen nieuwe presidentsverkiezingen uit te schrijven, uiteraard met de bedoeling om de Maduro regering weg te krijgen op een moment dat het politiek en economisch met zijn rug tegen de muur staat. Of anders ... Als de kleur niet geforceerd langs “democratische” weg verschiet, is er altijd nog de Ijzeren Vuist van het Imperium.
Betreurd door de pro-chavistische pers als voorbeeld van een “valse leer van collectieve regionale veiligheid” (de VS slaagt er altijd in om hun inmenging vormen in de taal van het internationaal recht), moet een bedreiging om in te grijpen serieus worden genomen. De Venezuelaanse oppositie maakte inmiddels van de gelegenheid gebruik die Trump's laatste strafmaatregelen tegen Syrië hen bood, door te beweren dat de overheid gebruik maakt van chemische wapens tegen de demonstranten.
http://www.telesurtv.net/english/news/Fake-News-Venezuela-Right-Wing-Say-Govt-Uses-Chemical-Weapons-20170408-0013.html
Na de dreigementen van SOUTHCOM en de raketaanvallen op Syrie kan dit niet anders worden uitgelegd dan een rechtstreeks verzoek om militaire interventie. De oppositie lijkt er in ieder geval opnieuw helemaal klaar voor te zijn.
De VS en hun helpers proberen al jaren de dreiging van het “Socialisme van de 21ste Eeuw” uit te doven, maar nu lijkt de tijd eindelijk rijp om te oogsten. Wanneer Venezuela valt, zal de weerstand tegen neo-liberale hegemonie in Latijns-Amerika een felle klap te verduren krijgen. Na bijna twee decennia van verzet in het Amerikaanse gevechtstheater is er geen twijfel dat dit in het hele westen gezien zal worden als een grote overwinning voor de “vrijheid en democratie”.
Hector Reban
Op dit moment kunnen voorbeelden van Amerikaanse interventie in verschillende “gevechtstheaters” worden gevonden in Eurazië (nauw ondersteunen van het Pinochet-liberale regime van Oekraïne), het Midden-Oosten (verandering van regime in Syrië) en Oost-Azië (beheersen van Noord-Korea) naar Latijns-Amerika (verandering van regime in Venezuela), landen die geen gelijkenis vertonen anders dan dat ze het doelwit zijn van imperiaal management.
Imperialisme betekent vaak stabiliteit en rust voor het kerngebied, maar continue schermutselingen aan de periferie. Op die manier kunnen lokale conflicten laten zien waar de hegemoniale macht op de terugtocht is, waar het zijn invloed weet te stabiliseren en waar gevechten tegen externe krachten van verzet worden gewonnen.
Kracht van verzet: de dreiging van het “Socalisme van de 21ste Eeuw”
De afgelopen weken zijn in Venezuela de spanningen opgelopen tot alarmerend niveau, in een binnenlands conflict waarin het Imperium zijn vingerafdrukken overal achter laat. Misschien is de strijd tussen de volgelingen van de overleden Hugo Chàvez en de oppositie minder zichtbaar in de Europese massamedia, maar vanwege de ligging in Empire's eigen achtertuin, is de uitkomst zeker niet onbelangrijk. In ieder geval biedt het een aardige casus om de invloed van de hegemoniale macht te beschouwen in een lokaal gevechtstheater.
Nadat Hugo Chàvez in 1998 voor het eerst de verkiezingen won, implementeerde hij een beleid dat door Amerikaanse functionarissen tot “hulpbronnen nationalisme” werd bestempeld. Concreet betekende dit dat de grote olie-inkomsten van het land werden gebruikt om de belangen van de armen te dienen in plaats van te verdwijnen in de zakken van een klein conglomeraat van particuliere investeerders. Armoede werd op spectaculaire wijze terug gebracht. De inname van het aantal calorieën per hoofd van de bevolking steeg enorm en veel mensen kregen toegang tot gezondheidszorg en andere openbare voorzieningen. Natuurlijk, dit beleid ging wel lijnrecht in tegen de neoliberale orthodoxie en Amerikaanse zakelijke belangen.
Chàvez leunde voor zijn legitimiteit dan ook sterk op anti-Amerikaanse retoriek, wat positief door grote aantallen kiezers op het subcontinent werd ontvangen. Andere landen - Bolivia, Ecuador, Nicaragua - “werden rood”, terwijl in andere landen, zoals Brazilië en Argentinië, ook linkse regeringen aantraden. Op deze manier kon men beginnen met het opbouwen van exclusief Latijns-Amerikaanse instellingen (dus zonder de VS en Canada) om de concurrentie op te voeren tegen de multilaterale organisaties waarin de Verenigde Staten de scepter zwaaide. Uiteraard brachten al deze successen de Hegemon tot razernij en reactie.
Straatprotesten. Nog maar eens.
Een fundamentele zwakte van het chavistische beleid was dat de economie niet werd gediversifieerd, dus toen in 2015 de olie-prijzen kelderden onder leiding van de Amerikaanse bondgenoot Saudi-Arabië, raakte de overheid in ernstige problemen. In januari 2016 verloren de chavistas hun meerderheid in het Parlement aan de oppositie, het eerste verlies in verkiezingen in 18 jaar. Vanaf dat moment ontstonden conflicten tussen diverse staatsinstituties, culminerend in een uitspraak van het Hooggerechtshof dat het Parlement “minachting voor de Grondwet” aanwreef, nadat een paar afgevaardigden van de oppositie werden beëdigd onder verdenking hun zetel te hebben gekocht.
https://venezuelanalysis.com/analysis/13018
De afgelopen weken spoorden oppositieleiders hun volgelingen aan hun woede naar de straat te nemen, wat men ook deed. Twee keer eerder leidde dit tot een explosieve situatie. In 2002 mislukte een staatsgreep tegen Chàvez, toen grote aantallen mensen de straat op gingen om zijn terugkeer te eisen. In het begin van 2014 schokte een strategie van ¨Guarimbas¨ het land. Straatprotesten liepen uit op geweld tegen openbare diensten die door de chavista regering waren gefinancierd, zoals volksuniversiteiten en faciliteiten voor lokale gezondheidszorg die bemand werden door gehate Cubaanse dokters. Tegelijkertijd werden overal in de steden barricades opgeworpen om het openbare leven te verlammen.
Deze protesten van 2014, die deels waren begonnen op basis van legitieme bezorgdheid onder de bevolking over de hoge misdaad en andere kwesties, werden overgenomen door gewelddadige rechtsextremisten, gebonden aan oppositionele leiders, die hun strategie met Washington coördineerden. Eigenlijk leek deze periode van geweld veel op het scenario dat op hetzelfde moment in Oekraïne werd uitgerold, met 43 doden tot gevolg, waarvan 6 agenten van de oproerpolitie Sebin en nog eens 18 burgers die omkwamen aan de barricades. Op dit moment kostten de rellen al de eerste dode.
... en draag daarbij een grote stok
Het Imperium wordt voornamelijk gerund door de ideeënruimte en beeldvorming te manipuleren via een veelheid aan informatie-kanalen; door politieke invloed aan te wenden in internationale instellingen; door de economische mogelijkheden van de doelstaat te beinvloeden en door gebruik van militaire middelen als een normaal beleidsinstrument. Ondanks de betrekkelijk geringe intensiteit van het conflict kan het Venezolaanse geval dienen als archetype.
De VS ondersteunt oppositionele leiders namelijk niet alleen in strategische besprekingen, er wordt ook een massa fondsen het land in geworpen dat exclusief bij oppositionele groepen belandt. De National Endowment for Democracy, het International Republican Institute en andere aan de staat gelinkte organisaties besproeien oppositionele groeperingen en NGO's “ter bevordering van de democratie” met geld, met name om media campagnes te organisaren die worden aangedreven door de meest geavanceerde, state-of-the-art PR technieken. Het belangrijkste doel is de regering te delegitimeren.
Ideologische ondersteuning wordt georganiseerd door kringen van internationale politici, denktanks, experts, PR-bedrijven en media, die voortdurend het gevestigde idee uitdragen dat “socialisme” inherent dictatoriaal en disfunctioneel is. Institutioneel wordt de chavista overheid vooral onder druk gezet via de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten), waarin de Verenigde Staten stelselmatig probeert Venezuela te isoleren. Eigenlijk zou de OAS kunnen en moeten worden gezien als een systeem van wederzijdse hulp tussen landen om elkaar bij te staan bij bepaalde problemen. Maar de Verenigde Staten is er vooral op gericht - met de hulp van haar junior partner Canada en een paar andere client-staten - het chavista regime te verwurgen door voortdurend bedreigingen te uiten.
Zelfs militaire. Op 6 april j.l., de dag van de kruisraketten op Syrie, verklaarde hoofd van SOUTHCOM Admiral Kurt Tidd dat: “... De groeiende humanitaire crisis in Venezuela kan ons uiteindelijk tot een regionale reactie dwingen”. https://venezuelanalysis.com/analysis/13042 Op deze manier poogt de VS in eerste instantie Venezuela zover te krijgen nieuwe presidentsverkiezingen uit te schrijven, uiteraard met de bedoeling om de Maduro regering weg te krijgen op een moment dat het politiek en economisch met zijn rug tegen de muur staat. Of anders ... Als de kleur niet geforceerd langs “democratische” weg verschiet, is er altijd nog de Ijzeren Vuist van het Imperium.
Betreurd door de pro-chavistische pers als voorbeeld van een “valse leer van collectieve regionale veiligheid” (de VS slaagt er altijd in om hun inmenging vormen in de taal van het internationaal recht), moet een bedreiging om in te grijpen serieus worden genomen. De Venezuelaanse oppositie maakte inmiddels van de gelegenheid gebruik die Trump's laatste strafmaatregelen tegen Syrië hen bood, door te beweren dat de overheid gebruik maakt van chemische wapens tegen de demonstranten.
http://www.telesurtv.net/english/news/Fake-News-Venezuela-Right-Wing-Say-Govt-Uses-Chemical-Weapons-20170408-0013.html
Na de dreigementen van SOUTHCOM en de raketaanvallen op Syrie kan dit niet anders worden uitgelegd dan een rechtstreeks verzoek om militaire interventie. De oppositie lijkt er in ieder geval opnieuw helemaal klaar voor te zijn.
De VS en hun helpers proberen al jaren de dreiging van het “Socialisme van de 21ste Eeuw” uit te doven, maar nu lijkt de tijd eindelijk rijp om te oogsten. Wanneer Venezuela valt, zal de weerstand tegen neo-liberale hegemonie in Latijns-Amerika een felle klap te verduren krijgen. Na bijna twee decennia van verzet in het Amerikaanse gevechtstheater is er geen twijfel dat dit in het hele westen gezien zal worden als een grote overwinning voor de “vrijheid en democratie”.
Hector Reban
Maduro waarschuwt VS na geven groen licht voor een coup
BeantwoordenVerwijderenhttps://twitter.com/telesurenglish/status/854543017939795968