Misschien omdat velen kennis hebben genomen van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog en waarschijnlijk vanwege de poging van de nazi's om een heel volk uit te roeien door het gebruik van gaskamers, kan de bevolking in het westen niet meer geschokt raken dan door daden van chemische oorlogsvoering. En natuurlijk, beelden van mensen die slachtoffer zijn geworden van een gasaanval zijn gruwelijk en doen een onmiddellijke woede tegen de daders ontsteken. Op die manier kon een onverwachte actie van president Trump – het afvuren van Tomahawk kruisrakketten als straf voor de vermeende gasaanval van de Syrische president Bashar al-Assad op Khan Sheikhoun - rekenen op brede instemming.
Waarschijnlijk was een dergelijke actie ook wel noodzakelijk. De eerste 100 dagen van het presidentschap zouden traditioneel minstens één daad moeten laten zien dat het land - en de mensen daarbuiten – zou verbazen. Omdat niemand verwachtte dat Trump militaire vergelding zou aanwenden om Assad en zijn Russische ondersteuners een bericht te sturen, bleek de aanval bij de belangrijkste doelgroepen maximaal effect te sorteren. Toen Obama's “rode lijn” werd doorkruist door de gasaanval van Ghouta in 2013, volgden geen bestraffende acties. Trump liet zien dat hij een president is die niet met zich zou laten sollen. Zelfs niet door de Russen.
In zijn eenvoud is deze stap briljant. Alle beschuldigingen dat Trump lankmoedig zou zijn ten opzichte van Poetin, kunnen in één handbeweging van tafel worden geveegd. De oorlogjes die de onorthodoxe president uitvocht met grote delen van de massamedia, waren op slag vergeten, toen de raketaanval door de gehele bipartite cirkel van opiniemakers verheerlijkt kon worden. https://theintercept.com/2017/04/07/the-spoils-of-war-trump-lavished-with-media-and-bipartisan-praise-for-bombing-syria/ Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Trump er nu definitief in is geslaagd zichzelf tot keizer van Empire te kronen en tegelijkertijd bekrachtigd te worden door vrijwel al zijn voormalige critici. Het is moeilijk om met een gebeurtenis in de recente wereldgeschiedenis op de proppen te komen, waarin de communis opinio zo snel op zijn kop werd gezet.
Dat dit een geplande omkering van beleid was, zou kunnen worden afgeleid uit het feit dat Amerikaanse machtsprojectie nooit volgt door raketten alléén wanneer het begint aan een gecoördineerd beleid van interventie. Zelfs een imperium moet zich voorzien van internationale politieke instemming, bijvoorbeeld door multilaterale instellingen te bewegen in de richting van acceptatie van het nieuwe beleid. Omdat de regering overspoeld werd met lof aan het thuisfront, was voor de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Nikki Haley, de weg vrij aan te kondigen dat de VS klaar was om zich te ontdoen van Assad en de “Iraanse invloed” in Syrië. Met andere woorden, “regime change” in Syrie was openlijk terug op tafel en zelfs Iran werd in één moeite door direct bedreigd.
Omdat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties niet als middel gebruikt kan worden om de belangen van de VS in deze te bevorderen, vanwege de aanwezigheid van Rusland en China, voeren andere multilaterale instellingen de oorlogsmars aan. De G7, de 7 meest geïndustrialiseerde (pro-) westerse landen, maakte de weg vrij voor internationale steun voor de Amerikaanse acties door te beweren dat, in de woorden van de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Angelino Alfano: “de Amerikaanse interventie een window of opportunity heeft aangereikt als nieuwe positieve voorwaarde voor het politieke proces in Syrië." Opmerkelijk is dat zowel Haley als Alfano starten vanuit het axioma dat oorlogshandelingen een eerste voorwaarde voor vrede en politiek overleg zouden zijn. Daarmee wordt eigenlijk een soort omgekeerd Von Clausewitz theorema ingeroepen: “Politiek moet worden beschouwd als niets anders dan voortzetting van oorlog met andere middelen.¨
Er is wel een klein probleem dat zich achter de gordijnen schuil houdt. Dat is de waarheid, de juistheid van de gebeurtenissen die hebben geleid tot dit alles. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat geen gasaanval uitgevoerd is door het Syrische leger. De Syriërs hadden na een overeenkomst tussen Obama en Poetin na 2013 ook al hun voorraden chemische wapens vernietigd en daarbij zou men in deze fase van de strijd – zware verliezen voor de rebellen – geen tactisch voordeel hebben gehad van het gebruik van dit soort wapens.
Zoals ook gebeurde na de Ghouta aanval werd het officiële verhaal weersproken door de bekroonde journalist Sy Hersh en MIT professor-emeritus Theodor Postal. Waar de onderzoeksjournalist al enige tijd geleden beweerde dat Hillary Clinton in haar periode aan het hoofd van het Ministerie van Buitenlandse Zaken zelf haar “gematigde” rebellen voorzien had van Sarin gas http://linkis.com/www.inquisitr.com/30/7FI6u, haalde Postal koel maar vernietigend het Amerikaanse inlichtingenrapport onderuit, waarin bewijzen zouden staan dat Assad's luchtmacht de dader van een Sarin bombardement zou zijn geweest. Volgens Postal zouden “de door het Witte Huis geciteerde gegevens meer in overeenstemming zijn met de mogelijkheid dat de munitie op de grond zou zijn geplaats dan te zijn geworpen vanuit een vliegtuig.¨ Dit zou betekenen dat de oorspronkelijke gaspatroon zou zijn aangewend door “gematigde” rebellen zelf https://drive.google.com/file/d/0B_Vs2rjE9TdwR2F3NFFVWDExMnc/view.
Hoewel de massamedia volharden in applaus voor de goedaardige intenties die de president met de lancering van zijn raketten hebben gehad, beoordelen mensen met werkelijk vermogen om de situatie in te schatten op een andere manier. Voormalig VN-inspecteur van massavernietigingswapens Scott Ritter stelt dat de Trump regering zich schuldig zou maken aan “wagging the dog” en “bespeeld is door Al-Qaida” http://www.huffingtonpost.com/entry/syria-chemical-attack-al-qaeda-played-donald-trump_us_58ea226fe4b058f0a02fca4d door terug te komen de oorspronkelijke gelofte om islamitisch terrorisme en ISIS te bestrijden in plaats van Assad en Rusland.
TNI fellow Phyllis Bennis legde in een interview op Democracy Now! uit dat Trump's kruisraketten op geen enkele manier een oplossing bieden met betrekking tot het voortbestaan van ten minste 11 oorlogen die worden gevoerd op en rond de Syrische bodem.
https://www.facebook.com/democracynow/videos/10155168745928279/
Zowel Ritter en Bennis spreken de verdenking uit dat deze illegale oorlogsdaad niet zou gaan om het wreken van geslachtofferde kinderen, noch om het bestrijden van gas aanvallen. De VS is zelf natuurlijk niet schoon op dat vlak. Niet zelden is witte fosfor gebruikt in het conflict in Irak en het aantal gedode kinderen dat als ¨bijkomende schade” van bombardementen wordt gelabeld, loopt nog elke dag gestaag op.
Jammer genoeg gaat het niet over de waarheid. Het gaat over het managen van de perceptie van de waarheid. Hoewel Trump door zijn raketten is gekroond tot een keizer die eigenlijk geen kleren heeft, lijken vele mensen in het westen niet in staat om die naakte waarheid te zien. Voortbouwend hierop is de Amerikaanse regering gestart behoorlijk gevaarlijk beleid door te voeren nu de confrontatie met Rusland en Iran wordt opgezocht, in een draai van 180 graden ten opzichte van de verwachtingen waarop Trump zijn verkiezing bewerkstelligde.
In de tussentijd volgde een tweede dreigement in een ander “gevechtstheater”, toen de VS het vliegdekschip USS Carl Vinson naar het Koreaanse schiereiland stuurde voor het opbouwen van de spanningen met Noord-Korea.
Aan het eind van zijn eerste 100 dagen op de presidentiële zetel heeft Trump duidelijk gemaakt dat erop kan worden vertrouwd dat hij zich volledig inzet voor het project van volledige militaire dominantie op wereldorde niveau. De Amerikaanse inlichtingengemeenschap en de bipartite neoconservatieve cirkel van voormalige critici kunnen weer rustig gaan slapen.
In zijn eenvoud is deze stap briljant. Alle beschuldigingen dat Trump lankmoedig zou zijn ten opzichte van Poetin, kunnen in één handbeweging van tafel worden geveegd. De oorlogjes die de onorthodoxe president uitvocht met grote delen van de massamedia, waren op slag vergeten, toen de raketaanval door de gehele bipartite cirkel van opiniemakers verheerlijkt kon worden. https://theintercept.com/2017/04/07/the-spoils-of-war-trump-lavished-with-media-and-bipartisan-praise-for-bombing-syria/ Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Trump er nu definitief in is geslaagd zichzelf tot keizer van Empire te kronen en tegelijkertijd bekrachtigd te worden door vrijwel al zijn voormalige critici. Het is moeilijk om met een gebeurtenis in de recente wereldgeschiedenis op de proppen te komen, waarin de communis opinio zo snel op zijn kop werd gezet.
Dat dit een geplande omkering van beleid was, zou kunnen worden afgeleid uit het feit dat Amerikaanse machtsprojectie nooit volgt door raketten alléén wanneer het begint aan een gecoördineerd beleid van interventie. Zelfs een imperium moet zich voorzien van internationale politieke instemming, bijvoorbeeld door multilaterale instellingen te bewegen in de richting van acceptatie van het nieuwe beleid. Omdat de regering overspoeld werd met lof aan het thuisfront, was voor de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Nikki Haley, de weg vrij aan te kondigen dat de VS klaar was om zich te ontdoen van Assad en de “Iraanse invloed” in Syrië. Met andere woorden, “regime change” in Syrie was openlijk terug op tafel en zelfs Iran werd in één moeite door direct bedreigd.
Omdat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties niet als middel gebruikt kan worden om de belangen van de VS in deze te bevorderen, vanwege de aanwezigheid van Rusland en China, voeren andere multilaterale instellingen de oorlogsmars aan. De G7, de 7 meest geïndustrialiseerde (pro-) westerse landen, maakte de weg vrij voor internationale steun voor de Amerikaanse acties door te beweren dat, in de woorden van de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Angelino Alfano: “de Amerikaanse interventie een window of opportunity heeft aangereikt als nieuwe positieve voorwaarde voor het politieke proces in Syrië." Opmerkelijk is dat zowel Haley als Alfano starten vanuit het axioma dat oorlogshandelingen een eerste voorwaarde voor vrede en politiek overleg zouden zijn. Daarmee wordt eigenlijk een soort omgekeerd Von Clausewitz theorema ingeroepen: “Politiek moet worden beschouwd als niets anders dan voortzetting van oorlog met andere middelen.¨
Er is wel een klein probleem dat zich achter de gordijnen schuil houdt. Dat is de waarheid, de juistheid van de gebeurtenissen die hebben geleid tot dit alles. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat geen gasaanval uitgevoerd is door het Syrische leger. De Syriërs hadden na een overeenkomst tussen Obama en Poetin na 2013 ook al hun voorraden chemische wapens vernietigd en daarbij zou men in deze fase van de strijd – zware verliezen voor de rebellen – geen tactisch voordeel hebben gehad van het gebruik van dit soort wapens.
Zoals ook gebeurde na de Ghouta aanval werd het officiële verhaal weersproken door de bekroonde journalist Sy Hersh en MIT professor-emeritus Theodor Postal. Waar de onderzoeksjournalist al enige tijd geleden beweerde dat Hillary Clinton in haar periode aan het hoofd van het Ministerie van Buitenlandse Zaken zelf haar “gematigde” rebellen voorzien had van Sarin gas http://linkis.com/www.inquisitr.com/30/7FI6u, haalde Postal koel maar vernietigend het Amerikaanse inlichtingenrapport onderuit, waarin bewijzen zouden staan dat Assad's luchtmacht de dader van een Sarin bombardement zou zijn geweest. Volgens Postal zouden “de door het Witte Huis geciteerde gegevens meer in overeenstemming zijn met de mogelijkheid dat de munitie op de grond zou zijn geplaats dan te zijn geworpen vanuit een vliegtuig.¨ Dit zou betekenen dat de oorspronkelijke gaspatroon zou zijn aangewend door “gematigde” rebellen zelf https://drive.google.com/file/d/0B_Vs2rjE9TdwR2F3NFFVWDExMnc/view.
Hoewel de massamedia volharden in applaus voor de goedaardige intenties die de president met de lancering van zijn raketten hebben gehad, beoordelen mensen met werkelijk vermogen om de situatie in te schatten op een andere manier. Voormalig VN-inspecteur van massavernietigingswapens Scott Ritter stelt dat de Trump regering zich schuldig zou maken aan “wagging the dog” en “bespeeld is door Al-Qaida” http://www.huffingtonpost.com/entry/syria-chemical-attack-al-qaeda-played-donald-trump_us_58ea226fe4b058f0a02fca4d door terug te komen de oorspronkelijke gelofte om islamitisch terrorisme en ISIS te bestrijden in plaats van Assad en Rusland.
TNI fellow Phyllis Bennis legde in een interview op Democracy Now! uit dat Trump's kruisraketten op geen enkele manier een oplossing bieden met betrekking tot het voortbestaan van ten minste 11 oorlogen die worden gevoerd op en rond de Syrische bodem.
https://www.facebook.com/democracynow/videos/10155168745928279/
Zowel Ritter en Bennis spreken de verdenking uit dat deze illegale oorlogsdaad niet zou gaan om het wreken van geslachtofferde kinderen, noch om het bestrijden van gas aanvallen. De VS is zelf natuurlijk niet schoon op dat vlak. Niet zelden is witte fosfor gebruikt in het conflict in Irak en het aantal gedode kinderen dat als ¨bijkomende schade” van bombardementen wordt gelabeld, loopt nog elke dag gestaag op.
Jammer genoeg gaat het niet over de waarheid. Het gaat over het managen van de perceptie van de waarheid. Hoewel Trump door zijn raketten is gekroond tot een keizer die eigenlijk geen kleren heeft, lijken vele mensen in het westen niet in staat om die naakte waarheid te zien. Voortbouwend hierop is de Amerikaanse regering gestart behoorlijk gevaarlijk beleid door te voeren nu de confrontatie met Rusland en Iran wordt opgezocht, in een draai van 180 graden ten opzichte van de verwachtingen waarop Trump zijn verkiezing bewerkstelligde.
In de tussentijd volgde een tweede dreigement in een ander “gevechtstheater”, toen de VS het vliegdekschip USS Carl Vinson naar het Koreaanse schiereiland stuurde voor het opbouwen van de spanningen met Noord-Korea.
Aan het eind van zijn eerste 100 dagen op de presidentiële zetel heeft Trump duidelijk gemaakt dat erop kan worden vertrouwd dat hij zich volledig inzet voor het project van volledige militaire dominantie op wereldorde niveau. De Amerikaanse inlichtingengemeenschap en de bipartite neoconservatieve cirkel van voormalige critici kunnen weer rustig gaan slapen.
Hector Reban
Geen opmerkingen:
Een reactie posten