Saoedi Arabië heeft heel lang geprobeerd voet aan de grond te krijgen in de Verenigde Staten, maar veel verder dan uitstekende betrekkingen met de olie- en wapenindustrie en met losgeslagen elementen in de inlichtingendiensten was het niet gekomen. Aanhang onder grote delen van de bevolking zoals Israël die in de VS geniet, bleef buiten bereik en daar hielpen grote Saoedische investeringen ook al niet, want Zionistische kringen konden als het ze uitkwam prijsschieten op instellingen die ‘Arabisch geld’ aanpakten.
En dat betekende weer dat Washington niet kon functioneren als bemiddelaar tussen de twee.Maar wat het Amerikaanse publiek ook mag denken, er zijn overduidelijke aanwijzingen voor een Israëlisch-Saoedische toenadering en wel één met enorme gevolgen voor het Midden Oosten.
Dit betreft op de eerste plaats directe Saoedische subsidies aan Israël. Dankzij onderzoekswerk van Robert Parry van ConsortiumNews is dit recent aan het licht gekomen. Deze fondsen, geschat op $ 16 miljard over de laatste twee-en-een-half jaar, werden gestort op een Europese rekening die door Israëli’s gebruikt wordt voor ontwikkeling van infrastructuur, lees bouw van nederzettingen.
De Israëlisch-Saoedische toenadering krijgt ook een steeds openlijker karakter.
Veel waarnemers zagen in Netanyahu’s speech tot het Amerikaanse Congres op 2 april een verkiezingsstunt voor de campagne die toen in Israël aan de gang was, maar Parry ziet er nog een tweede kant aan: de uithalen van de premier tegen een overeenkomst met Iran, onderbroken door voortdurend uitzinnig applaus van de Amerikaanse congresleden, dienden ook om de Saoedi’s te laten zien dat hij het was die de VS mee zou kunnen krijgen in een aanval op Teheran, zij niet. Dat is dus waar voor je geld.
Het vernietigen van de ‘Sji’itische halve maan’ die reikt van Hezbollah in Libanon, via de Alawieten in Syrië, Iran zelf en dan zuidwaarts naar de Houthi’s van Jemen, is een gedeelde zorg van Israël en Saoedi Arabië, één waarvoor ze opnieuw op de VS zullen moeten steunen—al is het maar om de wereldopinie op afstand te houden als het echt tot een nieuwe grote oorlog komt. Want na een ineenstorting van de Syrische staat van Assad zal er niet alleen een genocide in Syrië volgen maar ook een aanval van Israël op Hezbollah. Saoedische vliegtuigen bombarderen Jemen al naar eigen goeddunken en hun schepen blokkeren de kust. Iran zal het volgende doel zijn.
In September 2013 verklaarde de Israëlische ambassadeur in Washington, Michael Oren, een naaste adviseur van Netanyahu, al in een interview met de Jerusalem Post dat ‘het grootste gevaar voor Israël komt van de strategische boog die van Teheran naar Damascus en Beiroet loopt. En wij zagen het Assad-regime altijd als de hoeksteen in die boog… Wij wilden dat Bashar Assad op zou stappen, wij hebben altijd de voorkeur gegeven aan de slechterikken die niet door Iran werden gesteund boven de slechterikken die wel door Iran werden gesteund’.
Op een conferentie van het Aspen Institute in juni 2014 verklaarde Oren zich nog nader. Hij kon nu vrijuit spreken omdat hij intussen zijn ambassadeurspost had opgegeven, en verklaarde dat de Islamitische Staat ook geen probleem was, als de regimeverandering in Syrië maar doorging.
Dit was een maand nadat de voormalige chefs van de Israëlische en Saoedische inlichtingendiensten, Amos Yadlin en Prins Turki al-Faisal, een door de Washington Post georganiseerd gesprek over de politieke ontwikkeling in het Midden Oosten hadden. In dat gesprek verklaarde Turki dat de Arabieren Israël niet langer wilden bestrijden (zoals later onthuld in het weekblad Time). Toen had de coup in Egypte, die Saoedi-Arabië met olie en geld had gesteund en waarbij Israël zijn invloed had gebruikt om een Amerikaanse veroordeling van het opzij zetten van een gekozen regering tegen te houden, al aan het licht gebracht wat deze toenadering zou gaan betekenen voor de Palestijnen. Die zaten nu immers geheel klem in Gaza.
In juli een jaar geleden publiceerde Prins Turki zelfs een ingezonden stuk in de Israëlische krant Haaretz waarin hij pleitte voor een oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict door… bemiddeling van de Golf-monarchieën, lees: een openlijk Israëlisch-Saoedisch accoord.
Nu zijn er steeds meer gedetailleerde voorspellingen dat de Golfmonarchieën op niet te lange termijn wel eens te maken kunnen krijgen met onvrede op grote schaal. Dan zal de Israëlische expertise inzake repressie door regeringen en doodseskaders, die ze in de jaren 80 hebben laten zien in Midden-Amerika en die weer op hun eigen ervaringen op de Westoever stoelde, wel eens een beslissende factor kunnen zijn. De onderzoekssite Middle East Eye heeft recent het bestaan gedocumenteerd van geheime vluchten tussen Aboe Dhabi en Tel Aviv, hoewel Israëli’s officieel niet naar de Emiraten mogen reizen.
Als ik het bovenstaande overlees, kan ik niet de gedachte onderdrukken dat diegenen die de stedenband tussen Amsterdam en Tel Aviv voorstaan, òfwel volledig in het duister moeten verkeren als het om wereldpolitiek gaat, òfwel ze denken te weten wie de winnaar wordt in het Midden-Oosten. Dat zou dan passen in een lange Nederlandse traditie.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten