‘Russsische agressie’ houdt maar niet op. Nieuwe sancties ondanks akkoord

Binnen een dag nadat een staakt-het-vuren is overeengekomen tussen de machthebbers in Kiev en de opstandelingen in het oosten van Oekraïne, heeft de EU nieuwe sancties afgekondigd tegen Rusland. Kennelijk mag de spanning geen moment uit de lucht. Er zijn al veel te veel kritische geluiden over de NAVO te horen, we moeten de angst voor ‘Poetin’ erin houden! 
Zo schrijft Seumas Milne in The Guardian (een krant die niet mag worden overgeslagen—tenminste, als Labour in de oppositie is) dat de NAVO de vrede niet beschermt maar haar bedreigt. Maar dát was niet de bedoeling!
(Op de foto zien we hoe Poetin zijn veroveringen sinds 1991 overziet). 

Ook onze Frans T., enige tijd terug tot ‘staatsman’ uitgeroepen en inmiddels als EU-commissaris voorgedragen (van wat weten we nog niet), heeft ‘twijfels’ over het akkoord. Een ‘staatsman’ word je als je keurig in de pas loopt, dus geen eigen mening hebben, liever nog een schepje bovenop de niet aflatende oorlogsstemmingmakerij. 

Maar als het goed gaat in Oekraïne (dus ‘mis’ voor de NAVO en de EU), dan hebben we gelukkig nog de Baltische staten. Estland, waar Obama enkele dagen geleden, voorafgaande aan de NAVO-top in Wales, nog kort op bezoek was om ‘onverbrekelijke banden’ e.d. te benadrukken, is te hulp geschoten met een incident dat volgens de Volkskrant het kleine land, dat van het Sovjet-verleden een Russisch-sprekende minderheid heeft geërfd ter grootte van een-derde van zijn bevolking, ‘in paniek’ heeft gebracht. 

Het gaat om een Estse politieman die belast is met de grensoverschrijdende misdaad tussen Rusland en Estland, en die volgens aanvankelijke berichten, door Russen ‘ontvoerd’ was. Van Russische zijde werd zijn arrestatie bevestigd, onder vermelding van het feit dat hij zich op Russisch grondgebied bevond en 5000 dollar en een vuurwapen op zak had. 

Beide lezingen zijn mogelijk, de één eigenlijk iets meer aannemelijk dan de ander, maar goed. Gelukkig wordt alle twijfel weggenomen door de minister van Binnenlandse Zaken van Estland, Ain Seppik, die sprak van ‘een doelmatige aanval’. Hij voegde eraan toe ‘in het licht van de huidige ontwikkelingen niet in toeval te geloven’, daarmee, nog steeds volgens de Volkskant, ‘refererend aan de situatie in Oekraïne’. Nou, dat is nou precies wat ik zelf al vermoedde.

De inkt van het akkoord in Oekraïne is nog niet droog, het blijkt (voorlopig) stand te houden, en prompt gaan de Russen (‘Poetin’) over tot ‘een doelmatige aanval’ op Estland. Natuurlijk onderdeel van een gigantisch plan, het is immers in hun belang dat de spanningen blijven oplopen, nieuwe sancties worden ingesteld die iedere grond ontberen…?

Rusland heeft zojuist nieuwe belastingmaatregelen afgekondigd die de grote olie- en gasbelangen bevoordelen, maar die voor kleine en middelgrote bedrijven zwaar weer aankondigen. 111 miljardairs hebben de Sovjet-erfenis onder elkaar verdeeld; Poetin balanceert tussen deze lieden en de 60 procent van de kiezers, vooral ouderen en het achterland, die op hem hebben gestemd. In Le Monde Diplomatique van augustus jl. valt te lezen hoe hij de privatisering van de staatsenergiebedrijven steunt, ondanks het feit dat de nieuwe eigenaars weinig interesse hebben in het op gang houden van de stadsverwarming, ook al weer een erfenis uit de Sovjet-tijd, en één die dringend investeringen nodig heeft. Dus roept Poetin (de echte) zijn minister van energie bij zich en waarschuwt hem voor de TV-camera dat de stadsverwarming moet blijven draaien en niet met zware tariefsverhogingen moet komen. Maar de privatisering afblazen, dat niet—belastingvoordelen! 

Het absurde van de situatie in de wereld is dat overal, landen die nooit met wild-west kapitalisme te maken hebben gehad, zich hebben ‘bekeerd’ tot het neoliberalisme dat vanuit het Westen wordt gepropageerd—Rusland dat onder Jeltsin de inventaris in de uitverkoop heeft gegooid, Assad die de telefoonsector privatiseert (en zijn familie de mooiste stukje toeschuift), enz. Vervolgens, als er sociale spanningen ontstaan en de leiders van zulke landen zich met autoritaire politiek proberen staande te houden tussen de verschillende belangen, de nieuwe rijken enerzijds, de massa van de bevolking anderzijds, roepen we hen (om de beurt) uit tot het nieuwe grote gevaar voor de wereldvrede. Maar na Afghanistan, Irak, en Libië mogen we toch gevoeglijk concluderen dat ‘onze’ inspanningen om hen dan ook ten val te brengen, die landen in kwestie niet hebben geholpen (ik druk me voorzichtig uit).

‘Poetin’ was eerst de bruut die drie onschuldige meisjes die als ‘Pussy Riot’ op het altaar van een Orthodoxe kerk ‘gewoon’ een lied tegen de president zongen, in het gevang gooide; vervolgens kwam hij met een wet tegen het propageren van sex met minderjarigen, dus anti-homo—en dus gingen ‘staatslieden’ uit het Westen niet naar Sotsji. En dan Oekraïne natuurlijk (‘binnenvallen’), ‘een vliegtuig neerschieten’ (ik weet niet wat er volgende week uit het onderzoek komt, al is nu al beloofd dat het de daders niet zal noemen—maar ik durf erop te wedden dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking weet dat het ‘Poetin’ was). En dan, als laatste in de reeks, alweer van ongekende brutaliteit natuurlijk, ‘een doelmatige aanval’ op Estland! Houdt het dan nooit op?

Kees van der Pijl