Armenië de volgende pion die gaat vallen?

In het schaakspel dat moet eindigen met mat tegen ‘Poetin’ en regimewisseling in Rusland, lijkt een volgende zet te worden gedaan nu in de Armeense hoofdstad Jerevan op 22 juni protesten zijn uitgebroken naar aanleiding van het besluit van de regering om de elektriciteitstarieven per 1 augustus met rond de 20 procent te verhogen. Aangezien dit is gebeurd op verzoek van de Russische maatschappij die het Armeense elektriciteitsnetwerk in eigendom heeft, InterRAO, is hiermee een explosieve situatie gecreëerd. Want de baas van InterRAO, Igor Setsjin, is een van de oligarchen die hun lot aan dat van de Russische president hebben verbonden.

Op de kaart hierboven, die laat zien hoe Nederlandse middelbare scholieren inzicht in de wereldpolitiek wordt bijgebracht, is Armenië, ingeklemd tussen Georgië aan de Zwarte Zee en Azerbeidzjan aan de Kaspische, nog onder de klauw van het monster uit het oosten. 

Laten we een nieuwe wereldoorlog voorkomen

Vanavond vond in De Balie een debat plaats onder de titel “Oekraïne: westerse media en geopolitiek”. In de omschrijving op de website van De Balie stond dat de sprekers (de (ex-)journalisten Karel van Wolferen, Jan van der Putten en Joost Niemöller) in zouden gaan op de vraag of de westerse media in staat zijn tot objectieve berichtgeving rond het conflict in Oekraïne en daarbij de geopolitieke en historische achtergronden zouden belichten en het geheel zouden plaatsen in zowel Europese als mondiale context. Deze omschrijving bleek bij een deel van het 90-koppige publiek toch verwarring te hebben gesticht. Enkele aanwezigen verwachtten dat het uitsluitend over Oekraïne zou gaan (en dus niet zozeer over de bredere geopolitieke achtergrond) en dat ze juist vanavond daar objectief over geïnformeerd zouden worden (en dus niet over de eenzijdigheid en onvolledigheid van de berichtgeving iin het westen).

De avond begon met een drietal anekdotes over die eenzijdig- en onvolledigheid uit de eigen journalistieke carrière van de drie (ex)journalisten. Jan van der Putten vertelde hoe hij in het najaar van 1973 als Latijns-Amerika-correspondent door het NRC Handelsblad werd ontslagen omdat hij in zijn berichtgeving over de staatsgreep in Chili en zijn analyse dat dit in Argentinië ook zou kunnen gaan gebeuren “de lijn Kissinger niet volgde” die de krant kennelijk wel wenste te volgen. De volgende dag kon hij bij de Volkskrant aan de slag en is heel lang Latijns-Amerika-correspondent voor deze krant gebleven.

Vertekende werkelijkheid

De financiële consequenties van de drie op dezelfde “supervrijdag” verzonden zgn. ‘artikel-100-brieven’ zullen pas op de komende Prinsjesdag 15 september 2015 duidelijk worden gemaakt. De Kamer wordt dus zonder inzicht in de financiële consequenties gevraagd om in te stemmen met de voortzettingen van de Nederlandse bijdragen aan de militaire missies in Afghanistan, Mali en Irak waarbij de bijdrage aan de laatstgenoemde missie mogelijk wordt uitgebreid naar Syrië.

De vierde brief die de ministers Hennis-Plasschaert en Koenders diezelfde vrijdag naar de Kamer stuurden zou hier eigenlijk over moeten gaan, want deze behelst de eerdere toezegging van het kabinet om de Kamer in het voorjaar van 2015 te informeren over de gevolgen die het verbindt aan de aangenomen “Motie-Van der Staaij c.s. over het ambitieniveau van de krijgsmacht in de komende jaren”. Het is deze motie waarmee een Kamermeerderheid afgelopen najaar heeft uitgesproken dat het Defensiebudget geleidelijk verhoogd moest worden, om te beginnen met 100 miljoen euro voor 2015.

Het ‘vredesproces’ dat wèl slaagde—Israël en Saoedi Arabië

Saoedi Arabië heeft heel lang geprobeerd voet aan de grond te krijgen in de Verenigde Staten, maar veel verder dan uitstekende betrekkingen met de olie- en wapenindustrie en met losgeslagen elementen in de inlichtingendiensten was het niet gekomen. Aanhang onder grote delen van de bevolking zoals Israël die in de VS geniet, bleef buiten bereik en daar hielpen grote Saoedische investeringen ook al niet, want Zionistische kringen konden als het ze uitkwam prijsschieten op instellingen die ‘Arabisch geld’ aanpakten. 

En dat betekende weer dat Washington niet kon functioneren als bemiddelaar tussen de twee.Maar wat het Amerikaanse publiek ook mag denken, er zijn overduidelijke aanwijzingen voor een Israëlisch-Saoedische toenadering en wel één met enorme gevolgen voor het Midden Oosten.

Dit betreft op de eerste plaats directe Saoedische subsidies aan Israël. Dankzij onderzoekswerk van Robert Parry van ConsortiumNews is dit recent aan het licht gekomen. Deze fondsen, geschat op $ 16 miljard over de laatste twee-en-een-half jaar, werden gestort op een Europese rekening die door Israëli’s gebruikt wordt voor ontwikkeling van infrastructuur, lees bouw van nederzettingen. 

De Israëlisch-Saoedische toenadering krijgt ook een steeds openlijker karakter. 

Manifest tegen de verhoging van het Defensiebudget

Oorlog Is Geen Oplossing

In april jl. is door een initiatiefgroep bestaande uit oud-PvdA-politicus Harry J. van den Bergh, oud-Commandant der Strijdkrachten Dick Berlijn, oud-VVD-politicus Arend Jan Boekestijn, voormalig topambtenaar bij Defensie Lodewijk Casteleijn, oud-CDA-minister van Defensie Hans Hillen, generaal-buiten-dienst Cees Homan en oud-PvdA-politicus Gerrit Valk een ‘Manifest over versterking van de Nederlandse defensie’ uitgebracht dat pleit voor een verhoging van de defensieuitgaven van ons land met 1,5 miljard euro. Het Manifest is ondertekend door 31 personages uit de wereld van de defensiepolitiek in de ruimste zin van het woord (d.w.z. tot en met voormalig vredesvoorman Mient Jan Faber). 

O҂O

OorlogIsGeenOplossing.nl

OorlogIsGeenOplossing.nl keert zich met klem tegen deze oproep om redenen die zich laten samenvatten onder de volgende hoofdjes. 

Stedenband Amsterdam-Tel Aviv—We gaan ervoor!

Op een moment dat steeds meer mensen beginnen in te zien dat de Israëlische bezettingspolitiek al veel te lang getolereerd is, maakt het college van B & W van Amsterdam bekend een stedenband met Tel Aviv aan te gaan (en als doekje voor het bloeden, ook met Ramallah, in wat er over is van ‘de Palestijnse gebieden’ in de bezette westelijke Jordaanoever). Over twee jaar zal de bezetting het jubileum van de halve eeuw passeren—en dan praten we alleen over die van na de Zesdaagse Oorlog van 1967, niet de gewelddadige verdrijving in 1948 uit het oorspronkelijke Palestina om de staat Israël te vestigen. Vooruitlopend op de feestelijke herdenkingen, die ongetwijfeld een overvloed aan beelden zoals hieronder zullen opleveren, dus nu het gebaar van Amsterdam. Proficiat! 

Honderden resoluties van de VN, zowel in de Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering, als afzonderlijke commissies zoals die voor de mensenrechten, hebben niet geleid tot een wijziging van de status-quo, want er is een trouwe bondgenoot die hoewel bijna alleen overgebleven, de Joodse staat met wapens en veto’s blijft steunen—de Verenigde Staten. Maar af en toe komen daar weer oude en nieuwe vrienden bij, en nu is dat de hoofdstad. Op de dag dat bekend wordt dat het vermoorden van vier kinderen door Israëlische soldaten op het strand van Gaza niet verder vervolgd zal worden, komt de stad die ‘Heldhaftig Vastberaden Barmhartig’ in haar wapen voert, met dit misplaatste gebaar. Ramallah zal overigens niet met dezelfde warmte omarmd worden, want in tegenstelling tot Tel Aviv is daar geen levendige ‘gay scene’, en dat lijkt tegenwoordig wel het voornaamste criterium voor oordeelsvorming in de politiek.

Wordt MH-17 ons 9/11? (7). Een aanval met een Sukhoi 25 steeds waarschijnlijker

De Oekraïense strijdkrachten hebben nieuwe beschietingen uitgevoerd op Donetsk (zeven burgerdoden) en vanuit Moskou is het vermoeden geuit dat dit te maken heeft met de EU-top 25-27 juni in Brussel. Daar komen de sancties tegen Rusland ter sprake, dus als het akkoord van Minsk stand zou houden, is dat niet gunstig voor de voorstanders van verdere sancties. Die zijn onder meer ingesteld vanwege MH-17, binnenkort een jaar geleden. Wat weten we inmiddels? 

Eerder al had een Oekraïense militair de straaljagertheorie bevestigd, en hij is sinds enkele dagen bekend als Evgeny Agapov, een wapenmecanicien van de Oekraïense luchtmacht. 

Agapov had eerder verklaard dat een Oekraïense Sukhoi SU-25 (afbeelding), bestuurd door ene kapitein Volosjin op 17 juli op een missie was geweest en terugkomend zonder ammunitie had deze verklaard dat het vliegtuig ‘op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats was’ en tegen zijn collega-vliegers ook nog dat ‘dit het verkeerde vliegtuig’ was. Die avond werd de ramp met MH-17 bekend.