Doordat ik me lang heb verdiept in het opereren van schaduw-machtsstructuren, meende ik in de ramp van Malaysia Airlines vlucht MH17 in juli 2014 al snel aspecten te herkennen van een operatie met dubbele bodem. Dat dit een gebied is dat ook mensen aantrekt die te snel conclusies trekken, hun vooroordelen te veel laten meespreken, en als er feiten ontbreken, deze er zelf bijverzinnen (of door insinuaties de leemtes opvullen), weet ik maar al te goed. Maar dat wil nog niet zeggen dat je dan maar de andere kant op moet kijken uit angst om als ‘samenzweringstheoreticus’ in de hoek gezet te worden. Want alles lijkt erop dat de zaak-MH17 veel omtrent de NAVO- en Nederlandse politiek ten aanzien van Rusland zichtbaar maakt.
Laat ik voorop stellen dat de ramp met MH17 niet iets is waarover iemand zich kan veroorloven onverschillig te zijn. We zijn in zekere zin immers allemaal ‘nabestaanden’ en de beelden van kinderspeelgoed en –leesboekjes gaan mij net zo aan het hart als iemand wiens eigen kind of kleinkind daar de dood heeft gevonden (en dan praat ik nog niet over de 4000+ niet-Nederlandse doden die er in deze strijd al zijn gevallen). Echter, als relatieve buitenstaander, maar ook als iemand die de nodige kilometers heeft gemaakt op dit gebied, voel ik me verplicht om dieper in deze zaak te duiken dan het gemiddelde familielid emotioneel dan wel qua vertrouwdheid met de materie aan zou kunnen. Op de ‘officiële’ media hoeven we niet te rekenen.
Vaak is het de snelheid waarmee de gebeurtenissen al als vaststaand verhaal worden gepresenteerd, die je wantrouwig maakt. Hilary Clinton, die als Obama’s minister van buitenlandse zaken was afgetreden uit onvrede over de weigering van de president om direct in Syrië in te grijpen, wist direct wie MH17 had neergeschoten: ‘Nu is Poetin toch echt te ver gegaan’. Dat is de meestal stilzwijgende, maar breed geaccepteerde interpretatie geworden van de ramp.
Elke dag dat we niet weten wie werkelijk schuld heeft aan het neerschieten van MH17 werkt dus in het voordeel van degenen die ‘Poetin’ in het nauw willen drijven en daar ook werk van maken, met sancties, door manipulatie van de olieprijs, enz.
Daarmee is weer niet gezegd dat Rusland onder geen beding betrokken kan zijn geweest, integendeel. We kunnen met gerust hart zeggen dat er twee directe verdachten zijn: het regime in Kiev dat na de Maidan-opstand aan de macht is gekomen, en de rebellen in de oostelijke gebieden. Aan beide kanten wordt er daarnaast op dit bord meegespeeld door de VS, de NAVO en de EU (aan de kant van Kiev), en door Rusland (aan de kant van de Russisch-sprekende Oekraïeners). De mate waarin, e.d., daar gaat het nu niet om.
De verdenking dat het verhaal rond MH17, vertrokken vanaf Schiphol en met voornamelijk Nederlanders aan boord, een ander is dan wat er is gebeurd is gewekt door evidente onwaarheden van de kant van de verantwoordelijke autorititeiten. Dus aanvankelijk konden ‘we’ het rampterrein niet bezoeken omdat het te gevaarlijk zou zijn, maar Canadese OVSE waarnemers waren direct ter plekke en constateerden dat er aan de cockpit werd gezaagd door werklieden; een BBC-reportage van de Russisch-talige dienst sprak direct met ooggetuigen, enz. Eerst verklaarde onze regering dat het vliegtuig door wegvallen van de luchtdruk in één keer was geëxplodeerd, maar vervolgens werd er in een TV-interview zo handig ingespeeld op de ijdelheid van onze minister van buitenlandse zaken, ‘staatsman’ Frans Timmermans, dat hij opeens onthulde dat er een passagier was gevonden die een zuurstofkapje op had, hetgeen een heel ander scenario impliceert.
Terwijl deze en andere tegenstrijdigheden aan het licht kwamen, werden er naar mijn smaak net iets te vaak herdenkingsplechtigheden gehouden waarbij de verslaggeving vooral gefixeerd was op hoe mooi het was, de bloemen, hoe de stoelen stonden, hoe de koningin keek, enz.
Naar de mening van de Canadese ex-diplomaat en hoogleraar aan de Universiteit van Californië in Berkeley. Peter Dale Scott, de nestor van het onderzoek naar schaduw-machtsstructuren, kunnen buitenstaanders in de meeste gevallen een undercover-operatie nooit geheel inzichtelijk te maken—er blijven altijd onderdelen ontbreken die alleen een sterke parlementaire commisisie met een uitgebreide onderzoeksstaf, die weer nauw samenwerkt met loyale inlichtingendiensten en politie, boven water kan halen.
Maar door een reeks van zulke zaken te bekijken, is het mogelijk een zekere structuur te ontdekken.
Uit waar ik zelf kennis van zaken heb (de moorden op Moro in Italië, Palme in Zweden, de Lockerbie-ramp, de Molukse treinkaping bij ons, en andere kwesties), Scotts boek over de moord op J.F. Kennedy, studies over 9/11, e.d., zie ik deze structuur als volgt:
| A. Er is een politieke crisissituatie die alleen door een drastische ingreep kan worden overwonnen. |
B. Er zijn altijd randgroepen, zowel in de staat als in de maatschappij, die tot geweld bereid/in staat zijn. Door provocatie of gewoon door hen niet tegen te houden komen zij in actie in kwestie A. |
C. De verantwoordelijkheid wordt gelegd bij de partij die als veroorzaker van de crisis onder A wordt beschouwd. |
D. Er komt een lezing waarin A (de crisis) en C (de oorzaak) tot een lopend verhaal worden samengevoegd; aspect B is taboe (‘samenzweringstheorie’). |
Onder ieder hoofdje zijn nog varianten mogelijk, maar dit is de kernstructuur die altijd wel door de gebeurtenis heen loopt. Het aangrijpingspunt voor onderzoek is meestal D, nl. door wat wel en niet gezegd wordt, doordat men zichzelf tegenspreekt, e.d. komen er vragen op. ‘B’ is natuurlijk de moeilijkste kwestie. Maar in alle gevallen geldt voor degenen die ons iets anders de waarheid willen vertellen, Napoleons beroemde uitspraak dat het niet nodig is de waarheid te onderdrukken, het is voldoende haar uit te stellen.
In de zaak MH17 zie ik diverse van deze elementen terug en zo moet de kwestie ook onderzocht worden. Liefst niet over twintig jaar, maar nu.
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten