Hoe de NAVO- en EU-discipline in Frankrijk gehandhaafd wordt. De kandidatuur van Macron

De eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen verliep in vele opzichten uiterst dramatisch. Niet in de laatste plaats door de terreuraanslag op een van de laatste dagen, die een streep trok door de opmars in de peilingen van Jean-Luc Mélenchon. Mélenchon had in 2012 samen met wat er over is van de Franse communistische partij, ook een gooi gedaan en haalde toen een teleurstellende 11 procent. Ditmaal koos hij voor een onafhankelijke inzet met La France insoumise, 'Het Frankrijk dat niet buigt'. Met een programma van radicale sociale en ecologische maatregelen en de belofte om uit de NAVO te stappen, en vooral dankzij de redenaarsgaven van de kandidaat en zijn spectaculaire campagnetechnieken, wees alles op een veel en veel beter resultaat. Totdat...

Mélenchon was de absolute tegenpool van de uiteindelijke winnaar van de eerste ronde en de meest waarschijnlijke nieuwe president, Emmanuel Macron. Net als de andere twee voornaamste kandidaten, Fillon (traditioneel rechts) en Le Pen (extreem rechts), was Mélenchon voor ontspanning met Rusland. Daardoor was Macron de enige NAVO/EU-kandidaat. Zijn opmars is dan ook stap voor stap mogelijk gemaakt door de Euro-Atlantische machtsstructuren. Na de École Nationale d’Administration (ENA), waar de Franse elite wordt opgeleid, werd Macron in 2002 stagiaire bij Henry Hermand, een onroerend-goedmagnaat die een neoliberale Derde Weg in Frankrijk ondersteunde, in de geest van Bill Clinton en Tony Blair. Jacques Attali, adviseur van de voormalige Socialistische president Mitterrand, maakte de toen 29-jarige Macron in 2007 rapporteur van een commissie die moest onderzoeken hoe zo'n politiek in de praktiijk kon worden gebracht. De overheid verkleinen, sociale bescherming wegnemen, privatisering en liberalisering, het werd in Macrons rapport allemaal gepresenteerd als 'voorbij links en rechts'.

Venezuela hoort het trompetgeschal van “regime change”

Een imperium strekt zich, per definitie, uit over grote hoeveelheden territorium en dringt daarmee binnen in localiteiten die op zichzelf niets te maken hebben met elkaar, behalve dat ze een uitdaging voor de heerschappij van de Hegemon kunnen vormen. Bijvoorbeeld, het Romeinse Rijk was in de eerste eeuwen van onze jaartelling druk bezig de Sassanidische heersers in Perzië terug te dringen, probeerde Germaanse stammen aan de Rijn te onderwerpen en had moeilijke tijden het hoofd te bieden aan Euraziatische stammen die zich verplaatsten vanuit de Kaukasus naar de vlakten van de Donau. Het meest cruciale talent waarover een imperium dient te beschikken om te overleven is misschien wel de vaardigheid op hetzelfde moment een veelheid aan conflicten te managen.

Het huidige Amerikaans gedomineerde neoliberale imperium uit ook haar wil om op het wereldtoneel “dominantie over het totale spectrum” te bereiken door een beleid te formuleren dat hen in staat stelt om conflicten in meerdere “gevechtstheaters” te beheersen. Op deze manier kunnen over de hele wereld dan ook sporen van oorlogvoering gevolgd worden - tot in landen die elk een eigen niveau van conflict laten zien dat gebonden is aan de op maat gesneden manipulaties van het Rijk.

Met raketten kroont Trump zichzelf keizer

Misschien omdat velen kennis hebben genomen van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog en waarschijnlijk vanwege de poging van de nazi's om een heel volk uit te roeien door het gebruik van gaskamers, kan de bevolking in het westen niet meer geschokt raken dan door daden van chemische oorlogsvoering. En natuurlijk, beelden van mensen die slachtoffer zijn geworden van een gasaanval zijn gruwelijk en doen een onmiddellijke woede tegen de daders ontsteken. Op die manier kon een onverwachte actie van president Trump – het afvuren van Tomahawk kruisrakketten als straf voor de vermeende gasaanval van de Syrische president Bashar al-Assad op Khan Sheikhoun - rekenen op brede instemming.

Waarschijnlijk was een dergelijke actie ook wel noodzakelijk. De eerste 100 dagen van het presidentschap zouden traditioneel minstens één daad moeten laten zien dat het land - en de mensen daarbuiten – zou verbazen. Omdat niemand verwachtte dat Trump militaire vergelding zou aanwenden om Assad en zijn Russische ondersteuners een bericht te sturen, bleek de aanval bij de belangrijkste doelgroepen maximaal effect te sorteren. Toen Obama's “rode lijn” werd doorkruist door de gasaanval van Ghouta in 2013, volgden geen bestraffende acties. Trump liet zien dat hij een president is die niet met zich zou laten sollen. Zelfs niet door de Russen.

Op oorlogspad (7). De Nederlandse kwaliteitspers

De dag nadat de informateur de defensieportefeuille heeft doorgenomen doet dagblad Trouw ook een duit in het zakje. Aangezien dit de laatste landelijke krant in Nederland afgezien van het FD is die nog enige aanspraak kan maken op het etiket 'kwaliteitskrant', de moeite waard om nader op in te gaan. We hebben nog maar tien kanonnen die het doen, lees ik, de andere acht die er op papier zijn, staan defect in de loods. Dat is de vaste inzet van degenen die hogere defensie-uitgaven willen: we sturen 'onze jongens' zonder deugdelijke bewapening naar 'het front'. Waar is dat dan? 

Op de voorpagina een kleurenfoto van een tank met de kop 'Vuurkracht Russen jaagt schrik aan', plus verwijzing naar de dagelijkse bijlage De Verdieping.

De zwaarste oorlogsmisdaad: ongeprovoceerde aanval op een soevereine staat

De meeste mensen zullen zich herinneren dat de gasaanval in Syrië, die voor de regering-Trump aanleiding was om 59 Tomahawk kruisraketten af te vuren van marineschepen in de Middellandse Zee, een precedent had: de aanval met sarin-gas aan de rand van Damascus op 21 augustus 2013. Trump zelf, die vanaf de eerste dag van zijn presidentschap onder ongekende druk staat om het programma uit te voeren waarvan de neoconservatieve mainstream dacht dat Hillary het voor haar rekening zou nemen, prees zijn besluitvaardigheid aan als een teken dat hij het beter zou doen dan zijn voorganger Barack Obama. In Syrië zal de aanval weinig veranderen, maar in de verhouding met Rusland des te meer. 

Een Syrisch militair vliegveld aanvallen (foto) en dan nog een dat Assads strijdkrachten delen met Russische commando's en helicopters, is nu net wat Obama nog verstandig genoeg was om te vermijden: een direct conflict met de enige nucleaire wereldmacht die de VS kan weerstaan als een conflict uit de hand zou lopen.

Natuurlijk is er ook nog een tweede kant aan de twee gasaanvallen: de waarschijnlijkheid dat het Syrische regime inderdaad de dader is geweest, is extreem laag dan wel nihil.

Aanval op Syrië zet relatie met Rusland op scherp en brengt geen vrede in Syrië

Afgelopen nacht heeft president Trump – die tijdens zijn verkiezingscampagne aangaf een nieuwe, gematigder benadering ten aanzien van de oorlog in Syrië voor te willen staan – Amerikaanse kruisraketten af laten vuren op een Syrische luchtmachtbasis bij Homs.

Dit als publieke strafmaatregel tegen de gifgasaanval tegen Syrische burgers waar ook hij de hand van de Syrische regering in zegt te zien. De foto’s die de hele wereld zijn overgegaan leveren voldoende bewijs van de vreselijke gevolgen van deze gifgasaanval, maar de bewijzen onder de beschuldigingen richting Syrische regering zijn minder overtuigend en lijken eerder gebaseerd op een veroordeling vooraf. Er zijn in de geschiedenis meer aanvallen opzettelijk aan de verkeerde partij toegeschreven om deze partij vervolgens militair aan te kunnen pakken. Met het Tonkin-incident als bekendste voorbeeld.

Politiek café: de NAVO en geopolitieke verhoudingen

Amerikaanse tanks die terug zijn in Limburg, een pleidooi voor het herinvoeren van de dienstplicht en koude oorlog retoriek is al wat de klok slaat. Oude tijden herleven op het geopolitieke toneel. Op 5 april organiseert GroenLinks Groningen daarom op haar pand een lezing over de NAVO. 

Deze lezing (die wat Oorlog is geen Oplossing betreft deel uit maakt van de op 8 maart in Haarlem begonnen lezingentour voorafgaand aan de internationale actiedagen eind mei in Brussel) zal gehouden worden door Kees van der Pijl, emeritus hoogleraar internationale relaties aan de universiteit van Sussex en internationaal erkend specialist op het gebied van onze huidige geopolitieke situatie. De lezing zal om 20 uur beginnen op het GroenLinks pand aan de Coehoornsingel 87 in Groningen, inloop vanaf 19.30 uur. Zie ook: https://groningen.groenlinks.nl/agenda/politiek-caf%C3%A9-de-navo-en-geopolitieke-verhoudingen

Manifest tegen de verhoging van het Defensiebudget in een volgend kabinet

Oorlog Is Geen Oplossing wil een petitie aan de informateur van een nieuw kabinet aanbieden om niet mee te gaan in de roep om hogere defensieuitgaven. De argumenten daarvoor zijn te vinden in de onderstaande tekst. Eenieder die dit leest wordt uitgenodigd de petitie te ondersteunen.

Toen we anderhalf jaar geleden een soortgelijke petitie aan de Tweede Kamer aanboden hadden we een sterke ondertekening, zowel door 15 vredesorganisaties als rond de 60 vooraanstaande personen. Ditmaal willen we proberen de ondertekening nog te verbreden. 

U kunt ons daarbij helpen om in uw eigen omgeving mede-ondertekenaars te vinden en hun naam, evt. organisatie of beroep, en e-mail toe te zenden naar jan[@]oorlogisgeenoplossing.nl dan wel hen te verzoeken dit zelf te doen.

De NAVO als kwaadaardig gezwel (4). De route via Servië

In 1999 lanceerde de NAVO een luchtoorlog tegen toenmalig romp-Joegoslavië, indertijd nog bestaande uit Servië, inclusief de onrustige provincie Kosovo met haar Albanese meerderheid, en Montenegro. Op het eind van de onderhandelingen in Rambouillet bij Parijs over Kosovo, toen partijen over de meeste kwesties overeenstemming leken te hebben bereikt, kwam Bill Clintons minister van buitenlandse zaken Madeleine Albright met de eis dat de toenmalige president van Joegoslavië, Slobodan Milošević, zijn handtekening zou zetten onder een Individual Partnership Action Plan (IPAP) met de NAVO. Dat zou het bondgenootschap (lees, op de eerste plaats, de Amerikaanse strijdkrachten) vrije toegang tot het land geven alsmede belastingvrijdom inclusief luchthavenbelasting, en vrijwaring van vervolging over mogelijke vergrijpen op Joegoslavisch grondgebied. Alle publieke en private voorzieningen die de NAVO nodig zou kunnen hebben op dat grondgebied zouden te beschikking moeten worden gesteld.

Toen Joegoslavië deze absurde eisen afwees, werd de NAVO-luchtoorlog tegen romp-Joegoslavië ontketend om het te dwingen zich geheel uit Kosovo terug te trekken.

In februari 2016 ratificeerde het Servische parlement, met zo min mogelijk misbaar… de IPAP overeenkomst met de NAVO.