Edward Snowden-Amerikaanse wapenindustrie: 1-0

In een artikel in Foreign Policy magazine lezen we vandaag dat Boeing te horen heeft gekregen dat het een order voor $4 miljard voor 36 F-18 gevechtsvliegtuigen is misgelopen nu Brazilië heeft gekozen voor de goedkopere Zweedse Gripen van Saab. In werkelijkheid gaat zoiets om nog veel meer geld, want de prijs gaat altijd omhoog, en met dure onderhoudscontracten wordt de geldstroom richting Seattle nog jarenlang gaande gehouden. 

Het waren de onthullingen van Edward Snowden die de streep door de rekening hebben gehaald. Tegenover de Braziliaanse publieke opinie kon presidente Dilma Rousseff het al eerder niet verkopen naar de VS op officieel staatsbezoek te gaan nadat bekend was geworden dat zelfs haar privé-telefoon was afgeluisterd. Deze president voert net als haar peetvader Lula een ‘gematigde’ politiek om de heersende klasse van het land, nog altijd het meest ongelijke in de wereld (al komt China dichtbij) niet te provoceren; en hoewel ze zelf ooit gemarteld tijdens het door Amerika gesteunde generaalsregime, is het niet háár keuze geweest om een confrontatie met Washington te zoeken. 

En als er nu eens geen ‘gematigde oppositie’ meer is? Dan steunen we de jihadisten in Syrië

In een bloedbad van ongekende wreedheid in Adra, 20 kilometer ten noorden van Damascus, hebben jihadisten tientallen burgers, onder wie kinderen, onthoofd of levend verbrand. Onder de slachtoffers bevonden zich Druzen, Alawieten en Christenenen. Het Syrische leger heroverde Adra maar kwam te laat om het drama te verhinderen. 

*** Syrische tankeenheid in de nabijheid van de stad Adra *** 

Aanvankelijk waren er berichten dat behalve strijders van al-Noesra, ook een eenheid van het Islamitisch Front bij de overval betrokken was maar dit werd later tegengesproken. Het Islamitisch Front is van belang omdat dit de factie is door momenteel door de Verenigde Staten en Engeland wordt benaderd als de nieuwe ‘pro-Westerse’ vleugel van de opstand. 

Verzoening? Akkoord? Welnee, nieuwe sancties tegen Iran

Vrijdag de 13de was vorige week een echte ongeluksdag want de onderhandelingen tussen de vaste leden van de VN Veiligheidsraad en Duitsland met Iran werden tijdelijk afgebroken als gevolg van het besluit van de VS om nieuwe sancties tegen Teheran in te stellen. Het doelwit lijk te zijn, verhinderen dat ondernemingen uit andere landen van de op handen zijnde ontspanning gebruik maken door nu al contracten met Iran af te sluiten. Een bedrijf als Shell, dat er voor gezorgd heeft een open lijn met Iran te houden, zal er dus voorlopig van af moeten zien door verdere toenadering tot Teheran haar belangen in de VS op het spel te zetten.

Commerciële overwegingen hebben voortdurend meegespeeld in de opstelling van verschillende Westerse landen tegenover Iran. Als er bv. gesproken wordt over de grens van 20 procent uraniumverrijking, dan lees je hier in de krant niet dat dat gaat over het feit dat Frankrijk een monopolie heeft op de markt voor isotopen voor medisch gebruik, waarvoor dat verrijkingsniveau vereist is. Als Iran 20 procent verrijkt kan het die isotopen ook leveren, maar veel goedkoper, net zoals India geneesmiddelen voor een fractie van de Westerse prijs levert. Dus was Frankrijk tegen het akkoord totdat Iran de eis dat het mocht verrijken tot 20 procent, liet vallen (ook omdat het zich als de nieuwe bondgenoot van Israël en Saoedi Arabië wil presenteren en wapens wil verkopen). En wij maar geloven dat het om atoomwapens gaat.

Europa’ wil uitbreiden met Oekraïne—je moet maar durven!

De crisis in de EU weerhoudt haar leiders er niet van, hoog van de toren te blazen nu Oekraïne op het laatst heeft afgezien van het tekenen van een associatie-verdrag. Zo’n handtekening zou de al kwakkelende, sterk verouderde Oekraïense economie in de afgrond storten en met de winter op komst, een ernstig conflict met gasleverancier Rusland uitlokken. Daarop hebben honderdduizenden ‘pro-Europese’ demonstranten de roep om aftreden van president Janoekovitsj aangeheven, en EU-politici, onder wie onze eigen Frans Timmermans, aarzelen niet om zich onder de mensen te begeven die nu al meer dan een week het centrale plein van de hoofdstad van Oekraïne bezet houden en aansluiting bij ‘Europa’ willen. Zeker nooit van Griekenland gehoord.

De EU en NAVO-bemoeienis met Oekraïne is natuurlijk niet van vandaag of gisteren. 

Verlenging Patriot-missie in Turkije—Niet doen!

Bijna een jaar geleden verzamelde zich een kleine groep demonstranten bij het Ministerie van Defensie op het Plein in den Haag om protest aan te tekenen tegen het Nederlandse besluit om Patriots te stationeren bij de Amerikaanse basis Inçirlik in Turkije. In aansluiting besloten de deelnemers zich te verenigen in een landelijke tak van het Enschedese Oorlog Is Geen Oplossing. 

O#O staat op het standpunt dat wat er ook aan kritiek te leveren is op het Assad-regime, de seculiere staat in Syrië niet het lot van Irak en Libië mag ondergaan. Nederland draagt een zware verantwoordelijkheid voor wat betreft het vernietigen van de staat in deze twee landen en voor de chaos die als gevolg daarvan is ontstaan. 

Moet Syrië daaraan worden toegevoegd? 

Stille Tocht voor Syrische christenen

Vandaag vond in Den Haag een Stille Tocht voor Syrische christenen plaats georganiseerd door de Aramese Beweging voor Mensenrechten en de Suryoye Aramese Federatie Nederland. Zie voor nadere informatie over deze tocht: http://stilletochtsyrie.wordpress.com/

Een beeldverslag van de Stille Tocht staat op http://syriasrequest.blogspot.nl/2013/11/fotoverslag-stille-tocht-voor-syrische.html

Wie bepaalt of er een overeenkomst met Iran komt?

In de onderhandelingen over een nucleair akkoord met Iran proberen Saoedi-Arabië en Israël op alle mogelijke manieren een spaak in het wiel te steken, en hun nieuwe bondgenoot daarbij is Frankrijk.

Prins Bandar in gesprek met toenmalig president George Bush

In oktober jl. werd in de Wall Street Journal verslag gedaan van de aankondiging van de Saoedische geheime-dienstchef prins Bandar bin Sultan dat zijn land de betrekkingen met de VS ging herzien. Woedend over het Amerikaanse besluit om af te zien van een bombardement op Syrië als straf voor een beweerde gasaanval (die volgens sommigen door Saoedi-Arabië was geënsceneerd om Obama te dwingen, in te grijpen), maakte Bandar bekend dat de Saoedi’s van nu af aan zelfstandig de steun aan de Syrische opstand zouden gaan organiseren, zonder Amerikaanse bemoeienis.

Op oorlogspad tegen de Russen?

De Nederlandse bemoeienis met de oorlog in Syrië (Patriots bij de Turks-Syrische grens, bestuurlijke steun aan de rebellen via VNG en IKV (!), acties in EU-verband rond wapenembargo en het plaatsen van Hezbollah op de lijst van terreurorganisaties) is onderdeel is van een campagne van het Westen om alle staten die niet gehoorzaam zijn aan Washington en Londen, te dwingen hun onafhankelijke koers te laten varen. Dus, na Afghanistan en Irak, Libië en Syrië (‘Assad must go’), Iran, en mogelijk zelfs Rusland en China.

Of dit scenario tot het einde toe volgehouden zal (kan) worden, wordt steeds minder aannemelijk nu de motor van het Westerse kapitalisme, de economie van de Verenigde Staten, duidelijk begint te haperen. Met 17 triljoen dollar schuld beginnen er natuurlijk vragen te rijzen. Maar als dat al heeft bijgedragen aan de bereidheid van Washington om in Syrië een vergelijk te accepteren en, tot woede van Israël en Saoedi-Arabië, met Iran in gesprek te gaan, in Nederland heeft het nog niet tot matiging ten aanzien van Rusland geleid. Niet alleen gaat de VVD-PvdA-regering met haar voorgenomen bestelling van F-35 Joint Strike Fighters à raison van 4,2 miljard nog steeds uit van een Koude-Oorlogsscenario. Ook gaat in de politiek en de media de anti-Russische campagne door, met als dieptepunten de verslaggeving rond de arrestatie van de Russische diplomaat Borodin, tweede man van de ambassade van zijn land in Den Haag (de gewelddadige inbraak, uit represaille naar we mogen aannemen, in de woning van Onno Elderenbosch, tweede man van onze ambassade daar, is natuurlijk niet minder ernstig).

Toenadering in Syrië tussen regering en oppositie

Het akkoord tussen de VS en de Rusland om het overleg over Syrië alsnog doorgang te laten vinden (Genève 2) moet gezien worden in samenhang met de veranderingen in Iran, waar de stroming die Assad niet langer onvoorwaardelijk wil steunen, terrein heeft gewonnen met de verkiezing van Rohani tot president.
In een belangrijk artikel in het oktobernummer van Le Monde Diplomatique schrijft Ali Mohtadi dat al eerder, onder president Khatami in 1997, de banden met zowel Hezbollah in Libanon en met Damascus enigszins losser werden. 
(Helaas hadden de ‘hervormers’ in Iran toentertijd de corruptie niet onder controle. Ex-president Rafsanjani, die we nu weer zien opduiken op foto’s met Rohani, wist zich in die jaren op te werken tot de rijkste man van het land. Hieronder links op de foto) .

Rohani zelf, aldus weer Mohtadi, onderhandelde in die periode een akkoord met de Europese troika (Frankrijk, Engeland en Duitsland) dat voorzag in het staken van het uraniusmverrijkingsprogramma. Maar aangezien Bush Jr. in 2002 Iran bij de ‘Axis of Evil’ had ingedeeld, werd dit akkoord in 2004 getorpedeerd. Een jaar later werd Ahmadinejad tot president verkozen in antwoord op de onverzoenlijke houding van de VS—zoals altijd trouw gehoorzaamd door de Europese landen.

Nadert de ‘War on Terror’ zijn einde?

Begin september leek het een kwestie van dagen of de regering-Obama zou de Amerikaanse vlooteenheden in de Middellandse Zee opdracht geven, een bombardement op doelen in Syrië te beginnen. Frankrijk en Engeland, al langer voorstander van militaire interventie, stonden eveneens klaar in te grijpen. Inmiddels is door behendig manoeuvren van de Russen de lucht in zoverre opgeklaard dat het Westen zich gecommitteerd heeft aan een diplomatieke oplossing van de slepende oorlog, in het verlengde van de Syrische bereidheid, het chemische wapenarsenaal te laten vernietigen. Daarnaast heeft met de de verkiezing van een president in Iran die tot onderhandelen bereid is, ook de oorlogsretoriek tegen dat land een holle klank gekregen. Net als in Syrië had het Westen tot nu toe met sancties en steun aan opstandelingen en terreurgroepen, ook Iran op de korrel; maar ook hier lijkt het erop dat de lucht uit de band is gelopen.

Deze koerswijziging vertoont alle kenmerken van een historische ommezwaai. Niemand die zich daar beter van bewust is dan de Likoed-regering in Israël, die het vuur rond Iran voortdurend heeft opgestookt en furieus reageerde op het vriendelijk optreden van president Rohani in New York, met als dieptepunt een door Israëlische diplomaten opgestelde web-biografie waarin Rohani zichzelf aanprijst als oplichter. Netanyahu reist deze week naar Washington om Obama te bezweren de confrontatiepolitiek voort te zetten. 

Syrië-debat met IKV Pax Christi

Maandagavond, 23 september 2013 vond in het SDO-gebouw te Enschede een debat plaats dat werd ingeleid door Mathieu Hermans, coördinator van het Midden-Oostenprogramma van IKV Pax Christi, en Sonja van den Ende, ons allen vooral bekend vanuit Oorlog is geen Oplossing en de Syrië Mediawerkgroep. Afgelopen vrijdag trok Sonja zich terug als Ambassadeur van de Vrede omdat zij zich op geen enkele manier kon verenigen met het Syrië-standpunt van IKV Pax Christi. Dit onderstreept het belang en de actualiteit van dit debat.

 

De debatbijeenkomst “Wat te doen met Syrië?” stond al op het programma van de Vredesweek, naar aanleiding van een pleidooi van IKV Pax Christi om door middel van een begrensde militaire actie de Syrische burgerbevolking bescherming te bieden tegen het geweld. Al snel rezen vragen over de legitimiteit, praktische uitvoerbaarheid en de (ongewenste) effecten van een dergelijke militaire actie. Daar staan dan vragen tegenover wat de internationale gemeenschap wèl zou kunnen doen om het lot van de Syrische bevolking te verlichten. Of is zij veroordeeld tot het bieden van humanitaire hulp en de opvang van vluchtelingen en kan ze verder alleen maar hopen dat er snel een einde komt aan het geweld?

 

Fotoverslag protestactie Oorlog is geen Oplossing Enschede

Voor de tweede achtereenvolgende donderdagavond organiseerde de initiatiefgroep "Oorlog is geen Oplossing" Enschede op het plein vóór het Enschedese stadhuis een protestactie tegen de militaire aanval op Syrië die de Amerikaanse regering nog altijd achter de hand houdt. Volgens de politie waren er zo'n 100 deelnemers; in de praktijk zullen dat er dus meer geweest zijn.

 

Protestact​ie "Geen oorlog tegen Syrië" gaat door ondanks uitstel Obama

Enschede, 11 september 2013 - Ondanks het feit dat president Obama zijn aanvalsplannen heeft opgeschort om "de diplomatie een kans te geven" gaat de voor donderdagavond 12 september 2013 geplande protestactie van "Oorlog is geen Oplossing" Enschede wel doorgaan. Tussen 19 en 20 uur zullen we, net als vorige week, met een gelijkluidend spandoek op het "Ei van Ko" staan en pamfletjes uitdelen onder het winkelend publiek.

De tekst op deze pamfletjes geeft aan waarom we besloten hebben de protestactie toch door te laten gaan:

11/9: Afscheid van onschuld

Washington is in oorlog sinds 12 jaar. Volgens deskundigen, zoals Joseph Stiglitz en Linda Bilmes, hebben deze oorlogen het Amerikaanse volk tot dusver ongeveer $ 6 triljoen gekost, genoeg om de gemankeerde sociale zekerheid en Medicare voor decennia te behouden.

Alles wat er te zien is na 12 jaar oorlog, zijn de vetste banksaldi ooit voor de wapenindustrie en een reeks van vernietigde landen met miljoenen doden en ontwrichte mensen, die nog nooit een hand tegen de Verenigde Staten hebben opgeheven.

Libië, de ‘success story’

Aan de vooravond wat mogelijk een catastrofale aanval van de Verenigde Staten op Syrië kan worden kan het nuttig zijn nog eens terug te kijken op de NAVO-interventie in Libië in 2011. Daarover is een belangrijk boek verschenen van de Amerikaanse auteur Horace Campbell onder de titel, Global NATO and the Catastrophic Failure in Libya (Monthly Review Press 2013). 

Twee maal catastrofe? Libië was toch een succesverhaal? In het onderstaande vat ik de belangrijkste bevindingen van Campbell samen, om er nog eens aan te herinneren dat ook deze interventie rampzalige gevolgen heeft gehad, die tot ver buiten Libië doorwerken. Niet alleen de infrastructuur van het land is verwoest, ook de sociale structuur.

 

Onvoorzien was natuurlijk dat de Russen en de Chinezen zich in de Veiligheidsraad niet nóg een keer in de maling laten nemen. Het besluit over bescherming van Libische bevolking door een ‘No-Fly’-zone pakte immers uit als een brutale regime-wisseling. Hoe het Westen ook tekeer gaat door ‘Poetin’ als eenzame spelbreker voor te stellen, dát is immers de reden waarom Rusland en China niet mee willen spelen en met hun vetorecht een avontuur in Syrië onder VN-vlag voorlopig tegenhouden.

Geen bommen op Syrië

Tien jaar na de inval in Irak dreigt de Verenigde Staten een aanval op Syrië uit te voeren. Volgens de Amerikanen als straf voor het gebruik van chemische wapens. Nog los van de vraag of het Syrische regime chemische wapens heeft gebruikt is de verontwaardiging van de Amerikanen bijzonder selectief. In de week van de betreffende chemische aanval werd bekend dat de Verenigde Staten in de jaren '80 toestond dat haar toenmalige bondgenoot Irak chemische wapens gebruikte tegen Ira...n. Israël gebruikt al jarenlang ongestraft chemische wapens tegen de Palestijnen en ook de Verenigde Staten zelf maakte gebruik van witte fosfor tijdens de oorlog in Irak.

 

Voorstanders van militair ingrijpen wijzen er desondanks op dat we toch 'iets' moeten doen. Maar het is nooit verstandig om benzine te gooien op een brandend huis. Elke vorm van interventie zal het drama dat zich in Syrië voltrekt alleen maar verergeren. Daarnaast vergroot westerse interventie het gevaar dat het conflict zich uit zal breiden tot de gehele regio.

Fotoverslag protestactie in Enschede

Een kleine 100 mensen met diverse achtergronden en waarvan ongeveer de helft afkomstig uit Syrië, namen op donderdagavond 5 september deel aan de protestactie van "Oorlog is geen Oplossing" vóór het stadhuis van Enschede. Onder het winkelende publiek werden 400 flyers tegen de dreigende militaire aanval op Syrië verspreid. Deze werden gretig en met grote instemming aangenomen. Hieronder een paar foto's.
 

 

Protestactie tegen oorlog tegen Syrië in Enschede

Aanstaande donderdagavond, 5 september 2013, organiseren de Aramese Beweging voor Mensenrechten, Comité Syrian in Nederland, Enschede voor Vrede, de nieuwe communistische partij NCPN afdeling Twente, de Samenwerkende Democratische Organisaties (van mensen uit Turkije) en de Turks-Mediterrane Alawitische Vereniging (TAAB) onder de noemer “Oorlog is geen Oplossing” een protestactie tegen de dreigende militaire aanval op Syrië. Deze actie vindt tussen 19 en 20 uur plaats op het Ei van Ko, het plein voor het Stadhuis.

 

Nog voordat het onderzoeksteam van de Verenigde Naties zijn werk heeft kunnen doen, heeft het Westen, zonder nader bewijs, de schuld voor de chemische aanval al gelegd bij de Syrische regering. Een vergelijking met de op leugens gebaseerde “bewijsvoering” die tien jaar geleden tot de oorlog tegen Irak leidde dringt zich op.

Demonstratie tegen militaire interventie in Syrië

You can bomb the world to pieces but you cannot bomb it into peace

Demo tegen militaire interventie in Syrië
Den Haag, woensdag 4 september van 17:00 tot 19:00

De demo begint bij de Amerikaanse ambassade, Lange voorhout 102, waar we protesteren tegen militaire interventie en het leveren van wapens. Daarna gaan we naar de Russische ambassade, Scheveningsweg 2, waar we onze stem laten horen tegen de betrokkenheid van Rusland bij de oorlog in Syrië.

Meer info op facebook: https://www.facebook.com/events/598791790183574/

Chemische wapens, logica en leveranciers

Met de inzet van chemische wapens in Ghouta, een buitenwijk van Damascus, is de ‘red line’ die Obama eerder had getrokken, overschreden—de VS hebben nu aangekondigd toe te slaan. Niet alleen eist Washington het recht op iedereen af te luisteren; het beschouwt zich ook gerechtigd om iedereen te bombarderen. 

De Russische president Poetin was er snel bij om de beschuldiging dat het Assad-regime de aanval had uitgevoerd, als volstrekte onzin aan te merken, en de logica geeft hem gelijk. Het Syrische regeringsleger krijgt gaandeweg militair de overhand, en dan zou het de krijgskansen weer willen doen keren door een duidelijk aangekondigde grens te overschrijden en een Amerikaanse interventie uit te lokken? Gas is bovendien een onbetrouwbaar strijdmiddel. Het moet zo ver mogelijk van de eigen troepen worden ingezet—niet in een buitenwijk van de hoofdstad. Dat een lokale commandant zelfstandig over deze politiek gevoelige, bij verdrag verboden wapens zou beschikken, is evenmin waarschijnlijk—al kunnen we het niet helemaal uitsluiten. 

Fotoverslag demonstratie 31 augustus 2013

Meer dan 200 mensen van zeer verschillende nationaliteiten en leeftijdsgroepen demonstreerden vanmiddag tegen de dreigende militaire aanval op Syrië. Onder hen ervaren vredesactivisten, mensen van Syrische afkomst, maar bovenal veel "gewone", verontruste burgers. Allen hadden zich verenigd achter de eis dat er geen militaire aanval op Syrië moest komen. Tijdens een tweetal toespraakjes bleken zowel medestanders van de Syrische regering als medestanders van de Syrische oppositie zich in deze leus te kunnen vinden. Vertegenwoordigers van beide opvattingen liepen mee en kwamen aan het woord.

 

Het verzamelpunt van de demonstratie was het Vredespaleis dat juist deze week het feit viert dat het 100 jaar geleden in Den Haag werd geopend omdat de regeringsleiders, toen in 1913, van mening waren: "Oorlog is geen Oplossing".

Verklaring demonstratie 31 augustus 2013

Tegen Militaire Interventie!

Oorlog is Geen Oplossing!

Handen af van Syrië!

 

Wij zijn een groep bezorgde burgers die tegen militaire interventie in Syrië zijn. Hierbij roepen wij de Nederlandse overheid op om zich in te zetten voor het vredesproces en zich tegen een militaire aanval uit te spreken. Militair ingrijpen zal de afschuwelijke situatie in Syrië niet verbeteren, alleen een staakt-het-vuren en een dialoog tussen de strijdende partijen kan het lijden beëindigen.

 

Een militaire interventie zonder mandaat van de VN-Veiligheidsraad is zonder enige twijfel illegaal en is in strijd met de meest fundamentele waarden en principes van het internationale recht. Als gastheer van internationale gerechtshoven en tribunalen zou Nederland een voorvechter moeten zijn van het naleven van het volkerenrecht. Als hoofdstad van internationale vrede en veiligheid, moet er juist vanuit Den Haag een sterke oproep zijn voor een wapenstilstand en voor vredesbesprekingen tussen de betrokken partijen.

Demonstrat​ie tegen interventi​e in Syrië

Een ad hoc coalitie van organisaties, waaronder "Oorlog is geen Oplossing", organiseert een demonstratie tegen interventie in Syrië op zaterdag 31 augustus. Startpunt om 13:00 uur bij het Vredespaleis Den Haag

De demonstratie kiest geen partij, maar roept o.a. op om tot een politieke oplossing te komen, bijvoorbeeld door de afgeblazen onderhandelingen in Geneve alsnog te starten.

Kamer trekt lessen uit de vorige oorlog, maar houdt blinde vlek

Na een week van oplopende internationale oorlogsdreiging is de Tweede Kamer vandaag van vakantie teruggekomen om met minister Timmermans van Buitenlandse Zaken over de Nederlands positie in deze oorlogsdreiging te spreken. Het lijkt vooral om de vragen te gaan of er in feitelijke en juridische zin voldoende basis is voor een militaire aanval op Syrië.

Het heeft vele jaren van volharding, aandringen en handtekeningen verzamelen gevergd om meer dan vijf jaar na het begin van de oorlog tegen Irak een Kamermeerderheid te vinden die tot een onderzoek naar de besluitvorming over deze oorlog en de Nederlandse steun daaraan kon besluiten. Het rapport van de Commissie Davidse dat in 2010 verscheen mag een succes van de vredesbeweging genoemd worden. We zijn er in 2003 niet in geslaagd om met miljoenen demonstranten wereldwijd die oorlog tegen Irak te verhinderen, maar bij de regeringen van verschillende landen die deze oorlog voerden of militair dan wel politiek ondersteunden is wel een kritisch zelfonderzoek afgedwongen dat in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, maar ook in Nederland tot grotere terughoudendheid leidde bij de politici nu het om een aanval op Syrië gaat.

Picketline bij Kamerdebat over Syrië

Aan het eind van het debat over Syrië vond een korte actie plaats vóór de ingang van de Tweende Kamer.

 

Geen verdere Nederlandse medeplichtigheid aan een aanval op Syrië!

Toen Nederland begin van dit jaar twee Patriot-eenheden naar Turkije stuurde, verzekerde het Ministerie van Defensie dat de raketten ‘een puur defensieve taak’ hadden en ‘geen ondersteuning aan een no-fly zone of offensieve operatie’ zouden bieden. Dit in tegenstelling tot de twee eerdere Nederlandse Patriot-missies die als rugdekking dienden voor offensieve operaties. In 1991 voor de Golfoorlog, in 2003 voor de invasie die de staat en samenleving van Irak in een chaos heeft gestort die tot vandaag voortduurt.
 

O҂O organiseerde op 7 januari jl. een picketline tegen de huidige Patriotmissie omdat wij meenden dat ook ditmaal een interventie het werkelijke doel was.

Het appèl van de Syrische burgerslachtoffers

De beelden van de gifgasslachtoffers in Damascus vervullen de een, soms letterlijk, met ongeloof, de ander met afgrijzen en weer een ander met intens verdriet (zoals Maarten Zeegers in de Volkskrant van 23 augustus). Het zouden beelden kunnen zijn die net zo iconisch zijn als de beelden die eerder de wereld overgingen van het Vietnamese napalmmeisje (ook gifgas), van de uitgemergelde lichamen achter Bosnisch prikkeldraad, van de ontzielde lichamen van Amerikaanse militairen die door de straten van Mogadishu werden gesleept of van de van een puntachtige cape en een stel elektriciteitsdraden voorziene Irakezen in de Abu Graib gevangenis. Beelden die leidden tot een keerpunt in de toen gevoerde oorlogen. In drie van de vier genoemde gevallen overigens tot een beëindiging van het Amerikaanse optreden; het vierde geval, dat leidde tot een Westerse militair interventie in de Bosnië-oorlog, bleek later gemanipuleerd te zijn of in ieder geval bleek de werkelijkheid niet in overeenstemming te zijn met de door het beeld gewekte suggestie. Dat noopt ook nu tot enige voorzichtigheid.

Een beeld doet echter meer dan duizend woorden. Waar de media de afgelopen maanden uitvoerig berichten over de door de chefstaf van het Amerikaanse leger beargumenteerde onmogelijkheid tot succesvol militair ingrijpen in Syrië, klinkt nu alom de oproep dat het er toch maar van moet komen. Waar geanalyseerd werd dat sinds het aantreden van John Kerry als Amerikaans minister van buitenlandse zaken, Amerika meer op de door Rusland bepleite lijn lijkt te zitten om het bloedvergieten in Syrië niet door militaire interventie maar door internationale onderhandelingen met alle betrokkenen te doen beëindigen, valt ogenblikkelijk weer het verwijt te horen dat Rusland niet bereid lijkt te zijn het bloedvergieten te stoppen en alle pogingen daartoe frustreert (waarbij dan ook weer voorbij wordt gegaan aan het feit dat zelfs als Rusland zijn verzet tegen en interventie zou staken, er volgens de Amerikaanse generaals geen militair scenario met gerede kans op succes voor handen is).

Kortzichtigheid of oog voor de realiteit en voor inconsistent beleid?

Hun reactie, bijna drie weken na het verschijnen van het duur hun gewraakte artikel van Hans Wiegel en Stephan de Vries, beginnen Esseline van de Sande en Tineke Bennema met een sneer dat de opiniemakers en politici kennelijk nu pas wakker zijn geworden over Syrië. Mijn ervaring is dat er binnen de politiek en ook binnen de omvangrijke Syrische gemeenschap in Nederland intensief over Syrië werd gediscussieerd, maar dat deze discussies nauwelijks doordrongen bij de media en de publieke opinie. Daar bleef lange tijd het versimpelde beeld bestaan dat de Syrische bevolking massaal in opstand was gekomen tegen een dictator die meedogenloos terugsloeg en daarmee alle krediet verspeelde om nog langer aan de macht te mogen blijven. Dat beeld was al enige tijd aan het kantelen en dankzij vaste columnisten als Rob de Wijk en Hans Wiegel dringt dat nu ook op de opiniepagina’s van de gevestigde kranten door. Mogelijk hangt dit samen met de Egyptische contrarevolutie waarbij het Egyptische leger inmiddels even meedogenloos het verzet van de Egyptische Moslimbroederschap de kop in probeert te drukken. Al eerder was ook langzaam maar zeker het besef doorgedrongen dat de Syrische oppositie door streng islamitische groepen werd gedomineerd en de opstand weinig meer met het streven naar vrijheid en democratie te maken had. 

Oorlog voeren om afluisteren te rechtvaardigen

Het NSA afluisterschandaal in de Verenigde Staten heeft er onverwacht toe geleid dat zich in het Amerikaanse Congres tegenstemmen laten horen. Tot nu toe was het aanroepen van de Oorlog tegen het Terrorisme voldoende om iedereen in het gelid te krijgen. Maar onder leiding van het Republikeinse lid van het Huis van Afgevaardigden, Justin Amash, is geprobeerd via een amendement op de defensiebegroting de afluisterpraktijken een halt toe te roepen. Tot ieders verbazing was het slechts met 217 tegen 205, een verschil van twaalf stemmen, dat dit geen succes had. 

Toen ook nog eens een hoorzitting werd gepland waarin Glenn Greenwald, de Guardian-journalist aan wie Edward Snowden zijn informatie in bewaring heeft gegeven, per lijnverbinding zou  getuigen (hij waagt zich natuurlijk niet op VS-grondgebied), riep Obama precies op het geplande tijdstip de betrokken senatoren naar het Witte Huis. Daar zouden ze dan ‘voorgelicht’ worden over de rol van de NSA, en Greenwalds optreden ging niet door.

De omwenteling in Egypte, en de gevolgen voor de oorlog in Syrië

In onze media wordt uitvoerig bericht over de recente stormachtige ontwikkelingen in Egypte maar er is nauwelijks aandacht voor de daarmee gepaard gaande stormachtige ontwikkelingen in Syrië en andere landen in de regio.

De strijd voor of tegen de Moslim Broederschap (MB) speelt in de hele Arabische regio. Met name de dictatoriale heersers in deze landen zien de MB vanouds als de belangrijkste bedreiging voor hun heerschappij. De machthebbers in Saudi Arabië en de Golfstaten vrezen dat als de opmars van de MB in het Midden-Oosten niet wordt gestopt geen van de monarchieën in de Golf-regio zal overleven.

Welk belang dient de voortgaande steun aan de Syrische oppositie eigenlijk nog?

Bij veel politieke partijen die de eerste democratische verkiezingen winnen na een lange periode van autoritair dictatoriaal bestuur, zie je een houding van “en nu zijn wij aan de beurt”. Met name als juist deze partij en haar politieke ideologie door het voorafgaande bewind alle politieke invloed werd ontzegd. Als reactie op de wijze waarop zij jarenlang buiten de macht zijn gehouden, zijn ze er nu op gebrand alle macht aan zich te trekken waarbij zij zich niets aantrekken van de veelal substantiële groep kiezers die haar stem aan een andere politieke partij heeft gegeven of zelfs aan haar eigen kiezers die met hun stem niet de ene alleenheerschappij door een andere wilden vervangen. Dit “winner takes all” principe kan vooral werken in presidentiële republieken naar Amerikaans of Frans voorbeeld waar een zelfs maar met een miniem verschil verkozen president enorme macht kan laten gelden of bij een districtenstelsel waarbij in etnisch of religieus verdeelde landen de macht volgens deze scheidslijnen wordt verdeeld en geen ruimte is voor etnische of religieuze minderheden; deze zelfs, door een doelbewust trekken van de districtsgrenzen, van een hen toekomende vertegenwoordiging worden uitgesloten. Presidentiële democratieën en districtenstelsels zijn kenmerkend voor de democratie-modellen van de Verenigde Staten, Frankrijk en Groot-Brittannië; de landen die in het verleden en ook nu hun idee van democratie aan andere landen hebben willen opleggen en waarin begrippen als “coalitievorming”, “overlegmodellen”, “rekening houden met minderheden” niet op een vanzelfsprekende wijze aan bod kwamen.

Snowden in Moskou, Assad in Homs

Wat is het gevolg van het besluit van de Russische regering om NSA klokkenluider Edward Snowden een tijdelijke verblijfsvergunning te verlenen voor de betrekkingen met de Verenigde Staten? Dat is de vraag die velen op dit moment bezig houdt.

Dat de VS onder Obama alle remmen heeft losgegooid in de jacht op ongewenste berichtgeving, is duidelijk. Een tragisch dieptepunt was de dood van Rolling Stone journalist Michael Hastings, die naam maakte met een artikel dat leidde tot het ontslag van generaal Stanley McChrystal als opperbevelhebber in Afghanistan.

Nederland opnieuw aan de verkeerde kant

Vandaag, 22 juli, hebben de EU-ministers van buitenlandse zaken besloten de militaire vleugel van de Libanese Hezbollah op de Europese lijst van terroristische organisaties te plaatsen. Dit gebeurde onder druk van Engeland en Nederland—andere EU-landen waren niet zo happig, omdat dit kan leiden tot destabilisatie van Libanon. Hezbollah maakt immers deel uit van de regering daar. 
 
Na diverse eerdere stappen is dit opnieuw een stap in de verkeerde richting—de richting van een Amerikaanse en/of NAVO-interventie in the Syrische burgeroorlog, steun aan de opstand, tegen onderhandelingen. 
 
Minister Frans Timmermans was echter maar wat trots. ‘We hebben vandaag deze belangrijke stap genomen en de militaire vleugel van Hezbollah aangepakt door hun tegoeden te bevriezen en daarmee hun vermogen om te handelen te beperken’, verklaarde hij volgens Russia Today. 
 
De officiële aanleiding voor het op de zwarte lijst plaatsen is de bomaanslag, juli vorig jaar, op een bus met Israëlische toeristen in Bulgarije.
 

Daarbij kwamen vijf Israëli’s en de Bulgaarse chauffeur om het leven.

Amerika en Rusland op één lijn in het Midden-Oosten?

Donderdag 11 juli werd Kamal Hamami, een van de commandanten van het Vrije Syrische Leger, bij Latakia samen met zijn broer in Noordwest Syrië gedood. Niet door het regeringsleger maar door strijders van het al-Noesra front. Het incident onderstreept nog eens de verdeeldheid van de opstand in Syrië nu de regeringstroepen daar militair de overhand hebben gekregen. 

Juist nu zijn er aanwijzingen dat de Verenigde Staten en Rusland het eens zijn geworden over het stoppen van de jihadisten en de opmars van het Moslim-fundamentalisme in het Midden-Oosten. Voor de VS zou dit een grote ommezwaai betekenen. Het lijkt erop dat de Moslim Broederschap en haar belangrijkste steunpilaren, Turkije en Qatar, daarbij de grote verliezers zijn. Zoals in een eerdere blog al werd aangegeven, was er een groeiende frictie tussen deze landen en Saoedi-Arabië over steun aan de opstandelingen in Syrië. De coup in Egypte heeft de Moslim Broederschap en een deel van de Syrische opstand een zware slag toegebracht. Daar is door de VS een streep getrokken die mogelijk grote gevolgen in het Midden-Oosten gaat krijgen—in Egypte natuurlijk, maar ook in Syrië. 

 

De coup in Egypte en de strijd in Syrië

Waarom heeft de Egyptische legerleiding op de avond van 3 juli jl. een eind gemaakt aan het presidentschap van Mohammed Morsi? Morsi’s Moslim Broederschap had met een krappe meerderheid de presidentsverkiezingen gewonnen, maar heeft aan de diepe economische crisis die als de belangrijkste oorzaak van de ‘Arabische lente’ mag worden beschouwd, geen eind kunnen maken, integendeel. 

 
Dus was de opstand weer opgelaaid, en net als de vorige keer tegen Mubarak, heeft het leger ingegrepen voordat deze opstand in een sociale revolutie of burgeroorlog kon ontaarden. In de massabeweging tegen Mubarak hield het Pentagon, dat al decennia lang het Egyptische leger subsidieert met zo’n 1.3 miljard dollar per jaar, de vinger aan de pols zonder de zaak echt in de hand te hebben. Deze keer hebben de pro-Amerikaanse militairen ongetwijfeld hun partners in Washington geraadpleegd alvorens in te grijpen. Vandaar dat Obama niet spreekt van een ‘coup’, omdat dat tot opschorting van de Amerikaanse steun zou moeten leiden.

Verschuivingen binnen de Syrische oppositie

Het westerse beleid ten aanzien van de oorlog in Syrië is vastgelopen. Iedereen is het er over eens dat er zo spoedig mogelijk een eind moet komen aan dit onmenselijke drama. Maar de weg naar onderhandelingen met de regering-Assad over een wapenstilstand en een overgangsregering is mede door onverstandig westers  beleid geblokkeerd.
 

Al twee jaar lang zijn de Amerikanen en hun voornaamste bondgenoten in de regio -Saudi Arabië, Qatar en Turkije- betrokken bij de vorming van een organisatie die het Syrisch verzet moet vertegenwoordigen. Deze "Syrian National Coalition for Revolutionary and Opposition Forces" wordt door het westen en haar Arabische bondgenoten gefinancierd, bewapend en erkend als "de vertegenwoordiger van het Syrische volk". Maar  deze Coalitie weigert met de regering-Assad te onderhandelen over beëindiging van de strijd. Bovendien heeft de Coalitie geen enkele zeggenschap over de rebellen die in Syrië oorlog voeren. Daardoor zal ze niet kunnen garanderen dat afspraken over een wapenstilstand en over een vredesregeling ook zullen worden nageleefd

Waarom kan de Syrische oppositie het maar niet eens worden?

Na het onthutsende besluit van de EU om het wapenembargo tegen Syrië op te heffen is de vraag, naar wie deze wapens dan verstuurd gaan worden. De verdeeldheid van de oppositie is inmiddels genoegzaam bekend. Het enige waarover men het in kringen van de rebellen en hun sponsors in het Westen en aan de Perzische Golf eens is dat ‘Assad weg moet’, net zoals ‘Gaddafi weg moest’, ‘Saddam weg moest’, en zo voort. Nog altijd schijnt men in het Westen niet goed te begrijpen dat het veranderen van een regering (iets waarvan je zou denken dat het voorbehouden is aan de eigen bevolking) iets anders is dan het vernietigen van de staat.

 

In Syrië wordt druk gewerkt aan een nieuwe regering, die het naar het zich laat aanzien, zonder staat zal moeten doen—net als in Irak en in Libië. Nadat eerst de Syrische National Raad (SNC) de weg vrijgemaakt had voor een nieuwe koepel met de dezelfde afkorting, de Syrische Nationale Coalitie, lijkt ook deze op weg naar de uitgang. 

De waarheid over Syrië

Op maandagavond 27 mei 2013 a.s. vindt vanaf 19.30 uur in het verenigingsgebouw van de Samenwerkende Democratische Organisaties (Hoog en Droog 25, te Enschede) een debatavond plaats met:

• Harry van Bommel (buitenlandwoordvoerder Socialistische Partij)
• Aziz Beth Aho (Aramese Beweging voor Mensenrechten)
• Layal Chaker (Syrische, op persoonlijke titel)\
• Sheruan Hassan (Syrisch-Koerdische Democratic Union Party (PYD))
• Ali Mahmoud (Syriër, op persoonlijke titel)
• Sanaa Mohammed (Syriërs en Nederlandse vrienden van Syrië)
• Yvette Shamier (Comité Syrian in Nederland) 

De bijeenkomst wordt georganiseerd door de initiatiefgroep "Oorlog is geen Oplossing" Enschede.

Is er nog hoop voor een seculier Syrië? Syriërs zullen vertellen wat niet of nauwelijks in de Nederlandse media verteld wordt; de andere kant van het verhaal: de kidnapping van honderden hoogopgeleiden, de dagelijkse bedreigingen in en buiten Syrië, de verdrijving van bevolkingsgroepen en vernietiging van hun cultuurgoederen. En het werkelijke verhaal over de oppositie: de snelle overgang naar een gewapende strijd; de economische belangen van bondgenoten van de oppositie in Syrië.

Het uiteindelijk doel is een oplossing voor de oorlog, via een politieke, vreedzame weg; het  implementeren van het 6 puntenplan van VN-onderhandelaar Lakhdar Brahimi.

Solidariteitsactie met Reyhanli

Aanstaande zaterdag 18 mei zal de Initiatiefgroep “Oorlog is geen Oplossing” Enschede van 15 tot 16 uur op het Ei van Ko in Enschede een solidariteitsactie houden met Rayhanli. Het is dan precies één week geleden dat deze stad op de Turks-Syrische grens werd getroffen door een dubbele aanslag. 

Een aanslag die volgens ingewijden tot veel meer dodelijke slachtoffers heeft geleid dan de Turkse regering wil toegeven die ook zorgvuldig de media op grote afstand houdt van de plek van de aanslag en de meeste sporen inmiddels heeft uitgewist. Terwijl de Turkse regering de daders in de hoek van de Syrische regering zoekt en haar vermeende medestanders in linkse Turkse kring, houdt de bevolking van Turkije die Turkse regering verantwoordelijk vanwege de openlijke steun aan de gewapende oppositie die juist in en rond Rayhanli tal van bases had. Het gaat hier om de bevolking van heel Turkije (er waren demonstraties in o.a. Istanbul en Ankara), maar nog meer in het bijzonder om die van de Hatay-provincie met een gemengd Turks-soennitische en Arabisch-alawitisch bevolking en om die van Rayhanli zelf (een grotendeels soennitische stad in de Hatay-provincie).

Ontstijg ongeduld en verontwaardiging

Blijf kiezen voor je waarden – die vallen niet samen met de belangen van andere spelers

 

van de hieronderstaande opiniebijdrage werd op donderdag 16 mei een door de redactie ingekorte versie gepubliceerd onder de titel "Syriërs moeten geen partij kiezen". Hieronder de volledige versie:

“Houdt moed en dispereert niet,” lijkt Iba Abdo op de Podium-pagina van 10 mei jl. de Syriërs toe te voegen die het vertrouwen verliezen in de meer dan twee jaar geleden begonnen opstand voor vrijheid en democratie. Net als hen ziet ook zij dat de strijd steeds gewelddadiger wordt, steeds sektarischer en ook steeds meer een speelbal in het machtsspel van omringende landen. Maar dat mag er volgens haar niet toe leiden dat je dan maar de zijde van Assad kiest.

Een aanslag op de geplande vredesconferentie over Syrië

Op 7 mei maakten de ministers van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten en Rusland, Kerry en Lavrov, bekend eind mei een tweede conferentie over Syrië te houden met het doel, regering en oppositie tot een vergelijk te brengen en het bloedvergieten te stoppen.

Het is niet te gewaagd om deze onverwachte toenadering in verband te brengen met het Israëlische bombardement op Damascus op 5 mei jl., dat door Rusland en China werd veroordeeld en voor Kerry aanleiding was naar Moskou af te reizen. 

Stop Israëlische agressie tegen Syrië

Op zondag 28 april stelde de Israëlische minister Peretz, zonder enig bewijs, dat de Syrische regering chemische wapens had ingezet in haar strijd met de gewapende oppositie en riep hij de Amerikaanse regering op om in te grijpen. Een week later, toen vanuit de VN-onderzoekscommissie naar buiten werd gebracht dat het wel eens de gewapende oppositie kon zijn die chemische wapens inzette, besloot de Israëlische regering zelf maar bombardementen uit te voeren op een Syrische militaire installatie op een paar kilometer van Damascus.

Niet alleen gooit de Israëlische regering hiermee olie op het vuur van de Syrische burgeroorlog, ze maakt hiermee ook duidelijk het bereid te zijn het voortouw te willen nemen in een Westerse militaire interventie tegen Syrië die past in de Obama-doctrine van “leading from behind”. Ook de plaatsing van Israëlische luchtafweer aan de noordgrens van het land, het vrije spel dat de Syrische oppositie in de door Israël bezette Golan lijkt te hebben om daar leden van de door de VN gestationeerde vredesmacht te ontvoeren en de heftige protesten van de VS tegen de Russische levering van luchtafweer aan de Syrische regering wijzen hierop.

Waar ligt de grens in de Nederlandse betrokkenheid bij de Syrische opstand?

Opnieuw staat de Europese Unie voor het dilemma om al of niet wapens te leveren aan de opstand in Syrië. Ons inziens blijft de uitspraak, ‘Syrië heeft aan alles behoefte behalve aan nog meer wapens’, onverminderd van kracht.

Het is echter naïef om te denken dat wij in Nederland nog steeds aan de zijlijn zouden staan.

Blind de volgende oorlog in?

De oproep van IKV Pax Christi om militair in te grijpen in het bloedbad in Syrië doet de vraag rijzen wat nu eigenlijk nog de betekenis is van een ‘vredesbeweging’. In plaats van zich aan te sluiten bij diegenen die stellen dat Syrië aan alles behoefte heeft behalve aan meer geweld, komt IKV Pax met de aankondiging ‘bereid [te] zijn gedurfde stappen te ondernemen, … Bijvoorbeeld door vliegvelden van het regime te vernietigen en vliegtuigen op de grond uit te schakelen’.

De rol van olie en gas in de strijd om Syrië

Vandaag 15 april verscheen een artikel van Pepe Escobar, de ‘razende reporter’ van de Asia Times in Hong Kong, over de rol van de olie. In dit geval is het een artikel op Russia Today. Dit is van zo groot belang dat ik het, aangezien Pepe niet in het Nederlands schrijft, met slechts enkele kanttekeningen samenvat.

Het artikel gaat over de twee belangrijke gaspijplijnen die op dit moment vanuit Iran worden aangelegd, een naar Pakistan en een (gepland) via Syrië naar de Middellandse Zee.
De bouw van de pijplijn van Iran naar Pakistan is bijna voltooid. Eenmaal gereed zal dit een geweldige verschuiving in het geopolitieke krachtenveld tot gevolg hebben. De staten van de regio kijken immers naar China en steeds minder naar het Westen dat zich vooral met sancties, oorlog en dreigen met oorlog actief is.

Iranians work on a section of a pipeline linking Iran and Pakistan

De 1100 mijl lange pijplijn van Iran naar Pakistan loopt van het South Pars veld in de Perzische Golf en heeft zo’n $7,5 miljard gekost. Eind 2014 zal hij in gebruik worden genomen. Pakistan is voortdurend door de VS onder vuur genomen dat het sancties tegen Iran schendt maar Islamabad heeft deze dreigementen naast zich neer moeten leggen, het heeft gas nodig.

Wat kwam Obama doen in Israël?

Het bezoek van Obama aan Israël, Jordanië en de bezette Westoever werd in de media hier gekoppeld aan de noodzaak de horloges gelijk te zetten inzake Iran en Syrië. Daarnaast was er veel commentaar dat het hier zou gaan om een verzoeningsbezoek na eerdere wrijvingen tussen de Amerikaanse president en premier Netanyahu, die na beider herverkiezing voor enige jaren tot elkaar zijn veroordeeld. Je zou bijna verwachten dat Netanyahu dan naar Washington zou moeten reizen, want hij had afgelopen november openlijk de Republikeinse kandidaat Romney gesteund.  Maar Obama was nog niet eerder in Israël geweest, werd ons verzekerd. 
 

Met de Palestijnen was de president gauw klaar; over het vlottrekken van het rituele ‘vredesproces’ werd nauwelijks gesproken. Mahmoud Abbas, de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit, liet zich door de Amerikaanse president overtuigen om voor twee maanden af te zien van een aanklacht bij het Internationaal Gerechtshof tegen Israël over het voortgaande bouwen van nieuwe nederzettingen in bezet gebied. Dat tegen een eenmalige betaling aan de PA van $ 500 miljoen. Voor twee maanden—wat moet er in die twee maanden gebeuren om niet nóg eens met 500 miljoen over de brug te moeten komen?

10 jaar misère en er is niets geleerd

Al een week lang al vliegen ons de terugblikken op de invasie van Irak om de oren. De consensus is wel ongeveer dat het achteraf geen goed idee was, behalve natuurlijk bij Tony Blair die het toch altijd al beter wist.

Toen ik nog in Engeland werkte, vertelde een collega die Irak-specialist is over hoe hij met nog zo’n vijf of zes mede-deskundigen  aan de vooravond van de invasie bij Blair was ontboden. In een antichambre van Downing Street 10 werden ze eerst door een ambtenaar onder handen genomen die hen uitlegde dat ze moesten wachten op vragen die hen zouden worden gesteld, dus geen ongevraagde meningen. Ook de kwestie of een invasie gewettigd was, mocht niet aan de orde gesteld worden. Aldus geprepareerd werden ze vervolgens de werkkamer van de premier binnengeleid, die toen iedereen gezeten was, opende met: ‘He is evil, isn’t he?’ (Hij is een duivel, of niet soms?). Dáárvoor was de top van de Britse Irak-kennis naar Londen gehaald.

Schrijvers voor Syrië?

Vanavond organiseert een groep progressieve Nederlandse literaten samen met Het Syrische Comité, een organisatie van democratische Syrische ballingen die de opstand tegen het Assad-regime steunen, een parallel-evenement aan het Boekenbal. Het doel van het Comité en de schrijvers die het steunen is humanitaire hulp aan Syrische burgers die door de voortdurende oorlog van huis en haard zijn verdreven en zich afvragen, in de woorden van de aankondiging voor de bijeenkomst, ‘waarom de wereld toekijkt en zo weinig doet’.