donderdag 24 oktober 2013

Op oorlogspad tegen de Russen?

De Nederlandse bemoeienis met de oorlog in Syrië (Patriots bij de Turks-Syrische grens, bestuurlijke steun aan de rebellen via VNG en IKV (!), acties in EU-verband rond wapenembargo en het plaatsen van Hezbollah op de lijst van terreurorganisaties) is onderdeel is van een campagne van het Westen om alle staten die niet gehoorzaam zijn aan Washington en Londen, te dwingen hun onafhankelijke koers te laten varen. Dus, na Afghanistan en Irak, Libië en Syrië (‘Assad must go’), Iran, en mogelijk zelfs Rusland en China.


Of dit scenario tot het einde toe volgehouden zal (kan) worden, wordt steeds minder aannemelijk nu de motor van het Westerse kapitalisme, de economie van de Verenigde Staten, duidelijk begint te haperen. Met 17 triljoen dollar schuld beginnen er natuurlijk vragen te rijzen. Maar als dat al heeft bijgedragen aan de bereidheid van Washington om in Syrië een vergelijk te accepteren en, tot woede van Israël en Saoedi-Arabië, met Iran in gesprek te gaan, in Nederland heeft het nog niet tot matiging ten aanzien van Rusland geleid. Niet alleen gaat de VVD-PvdA-regering met haar voorgenomen bestelling van F-35 Joint Strike Fighters à raison van 4,2 miljard nog steeds uit van een Koude-Oorlogsscenario. Ook gaat in de politiek en de media de anti-Russische campagne door, met als dieptepunten de verslaggeving rond de arrestatie van de Russische diplomaat Borodin, tweede man van de ambassade van zijn land in Den Haag (de gewelddadige inbraak, uit represaille naar we mogen aannemen, in de woning van Onno Elderenbosch, tweede man van onze ambassade daar, is natuurlijk niet minder ernstig).

vrijdag 4 oktober 2013

Toenadering in Syrië tussen regering en oppositie

Het akkoord tussen de VS en de Rusland om het overleg over Syrië alsnog doorgang te laten vinden (Genève 2) moet gezien worden in samenhang met de veranderingen in Iran, waar de stroming die Assad niet langer onvoorwaardelijk wil steunen, terrein heeft gewonnen met de verkiezing van Rohani tot president.
In een belangrijk artikel in het oktobernummer van Le Monde Diplomatique schrijft Ali Mohtadi dat al eerder, onder president Khatami in 1997, de banden met zowel Hezbollah in Libanon en met Damascus enigszins losser werden. 
(Helaas hadden de ‘hervormers’ in Iran toentertijd de corruptie niet onder controle. Ex-president Rafsanjani, die we nu weer zien opduiken op foto’s met Rohani, wist zich in die jaren op te werken tot de rijkste man van het land. Hieronder links op de foto) .

Rohani zelf, aldus weer Mohtadi, onderhandelde in die periode een akkoord met de Europese troika (Frankrijk, Engeland en Duitsland) dat voorzag in het staken van het uraniusmverrijkingsprogramma. Maar aangezien Bush Jr. in 2002 Iran bij de ‘Axis of Evil’ had ingedeeld, werd dit akkoord in 2004 getorpedeerd. Een jaar later werd Ahmadinejad tot president verkozen in antwoord op de onverzoenlijke houding van de VS—zoals altijd trouw gehoorzaamd door de Europese landen.

donderdag 3 oktober 2013

Nadert de ‘War on Terror’ zijn einde?

Begin september leek het een kwestie van dagen of de regering-Obama zou de Amerikaanse vlooteenheden in de Middellandse Zee opdracht geven, een bombardement op doelen in Syrië te beginnen. Frankrijk en Engeland, al langer voorstander van militaire interventie, stonden eveneens klaar in te grijpen. Inmiddels is door behendig manoeuvren van de Russen de lucht in zoverre opgeklaard dat het Westen zich gecommitteerd heeft aan een diplomatieke oplossing van de slepende oorlog, in het verlengde van de Syrische bereidheid, het chemische wapenarsenaal te laten vernietigen. Daarnaast heeft met de de verkiezing van een president in Iran die tot onderhandelen bereid is, ook de oorlogsretoriek tegen dat land een holle klank gekregen. Net als in Syrië had het Westen tot nu toe met sancties en steun aan opstandelingen en terreurgroepen, ook Iran op de korrel; maar ook hier lijkt het erop dat de lucht uit de band is gelopen.


Deze koerswijziging vertoont alle kenmerken van een historische ommezwaai. Niemand die zich daar beter van bewust is dan de Likoed-regering in Israël, die het vuur rond Iran voortdurend heeft opgestookt en furieus reageerde op het vriendelijk optreden van president Rohani in New York, met als dieptepunt een door Israëlische diplomaten opgestelde web-biografie waarin Rohani zichzelf aanprijst als oplichter. Netanyahu reist deze week naar Washington om Obama te bezweren de confrontatiepolitiek voort te zetten.